Учора мы разам хадзілі ў анучынах,
Малолі на хлеб у старым ветраку.
Ды гэта, мая неаглядная Случчына,
На тысячы міль засталося ўбаку.
І я нездарма падышоў з твае рошчыны,
Спякоты зазнаў і стрываў халады.
Цябе мне даволі, ніяк не зайздрошчу я
Краінам, што вечна зяленяць сады.
На лес небагата, на воды няшчодрая,
А нетры ўзбудзіла і — рынула соль,
І маеш яшчэ ты багацце нязводнае —
Высокае мора людскіх галасоў.
І колькі ні ёсць нас, малыя і сталыя,
Раскіданы ў свеце, далёка жывём,—
Імя тваё ўчуем — і ўсім заспявалася,
І дзверы адчынены кожнаму ў дом.
1975