Я падымаўся па гару,
І дрэвы талакою —
Чаму, ладу не дабяру —
Услед ішлі за мною.
Я клаў зарубкі на кару,
Каб знаць, адкуль якое.
Каб ведаць, дзе іх пасадзіць
Зноў у лясной гасподзе.
Яны павінны свет будзіць,
Жывіць красу ў народзе,
Яны ж не людзі, каб хадзіць
Па бітым шкле стагоддзі.
Спынюся, спыняцца яны,
Зірнём за акаёмы:
Налева — грозяць перуны,
Направа — страшаць стромы,
І за імглою не відны
Шляхі на дол, дадому.
Хоць ні ступіць, ні добра стаць
Нагімі каранямі,
Стаіць сяброў зялёных раць —
Расткамі крышыць камень!
І пачынае заклікаць
У засень салаўямі.
Як ні стаўлялі мой народ
На босае карэнне,
Як ні араў мяне парог
Нялюдскага знішчэння —
Я аджываў, як назнарок,
У новым пакаленні.
І зноў, і зноў у свой прастор
Яно ўрастала з болем:
Касіў віхор, складаў тапор,
А падымала голле!
Ад зор да зор чуцён мой бор
На ўсім зямным застоллі.
1972