Міжгор’е дыхае цяплом,
Па ім віецца ўгору сцежка,
І я сачу з гранітных стром —
На ёй жа ты, мая усмешка!
Пяю на ўвесь гарысты кут,
Бо ты ўсё роўна будзеш тут,
Калі б і клікаў за сабой
Прыгожы, юны — сябар мой.
Маладзічок у першай квадры...
Ты вусны адбіраеш зноў,
Нібы наўкола нас не Татры,
А ўсё грыміць паўночны Львоў.
8.VI.1957