Пад чэрапам дзесь жылка б’ецца,
То згасіць змрок, то кіне ў жар.
Калі ўжо рвецца, хай парвецца,
Абы за раз, абы за ўдар.
Што не зрабіў, цяпер не здзейсню,
Пара збірацца, дружа мой,
Каб не пачуць абмоў за песню
І пахваляння за труной.
Прабыў, правёў шляхоў ці мала,
Мне лёгка не было і ў сне:
Жыццё ў жыцці не абдымала,
Хай смерць у смерці не кляне.
Адно прашу тварца ці чорта,—
Калі канчаеш, не марудзь,
Каб разам — лопнула аорта,
І з сэрца прэч пякельны груз.
Лістапад, 1968