Старой букавінскай цацкаю
Горад мільгнуў і знік.
На землі чэхаславацкія
Кіруецца мой цягнік.
Развітваюся з бярозамі,
Што долу страсаюць медзь.
Красу нашай восені позняе
Ці прыйдзецца там сустрэць?
Дамочкі ў прымглёнай далечы,
Прахожага ўбачыш радзей.
Нам сумна заўжды, пакідаючы
Радзіму хаця б на дзень.
Пунсовая, залацістая!
Ты люба мне ўсім, усім:
Шляхамі, пажоўклымі лісцямі
І лёсам сваім маладым.
Абняць бы вось пагранічніка
З рукою пры казырку...
А далей — хада ў нязвычнае...
Прыслухваюся к цягніку.
Ідзе мой цягнік, пасвіствае
Знаёма, а нейк не так,—
За гэтай прымежнай рысаю
Ён будзе ўжо звацца «влак».
Па краі, авеяным славаю,
Бяжы, пакажы хутчэй
Прошвы мастоў над Влтаваю,
Добрых яе людзей.
Пабачыў я твары простыя,
Абдымкі раскрыў сябрам,
Як быццам усё жыццё сваё
Хлеб-соль дзяліў папалам.
Нібы пад дажджамі цёплымі,
Пачуцці раслі у нас
З харошага смутку кропляю,
Бо стрэчы кароткі час.
1955