Цягнуў мяне цягнік паштовы
На поўдзень лета даганяць.
У стэпе конь скакаў вішнёвы,
Падобны мала да каня.
Іржаў...
З-пад ног ляцелі макі...
І вокам рынуўся туды
Мужчына:
кепачка набакір,
Руды кліночак барады.
— Ты знаеш, колькі тут скакала
Сказаў і ўцёр узмокшы лоб,—
А пад Турэцкім валам пала...—
Нас апаліла:
Перакоп!
І з-за акна дыхнулі промні
Неўтаймаванаю вайной.
Нібы збянтэжаны, што ўспомніў,
Устаў ён:
— Вось і мой Джанкой.—
Тады
ў вагона за парогам
Пабегла на прыволжскі лог
Мая вайсковая дарога,
Зялёны мех і кацялок.
1973