Чыста мару марыўшы
Свой кароткі век,
Жыў ды быў, таварышы,
Светлы чалавек.
Сонца над памежкамі
Ён сабе хацеў,
Каб зялёнай вешкаю
Матчын спеў шумеў.
Шмат з такімі душамі
Млела пад гужом,
Прыціскалі крушнямі
Бедны іх ужон.
Шмат з такімі думкамі
Не трапляла ў кон:
Лёс насілі клункамі
Ад сваіх акон.
Гора гарцам сёрбалі
Ля чужых сянец
І хадзілі з торбамі
Нават пад вянец.
У арла ў кіпцюрынах
Жыў той чалавек,
Ён з-пад стрэшкі курнае
Трэль у долю сек.
...Шрот вазілі парамі,
І з высокіх лаў
Кат у сэрца мары біў,
Каб народ не ўстаў.
І ад стрэлу кожнага
Адпраўляй імшу:
Ніва, стаўшы пожняю,
Падала ў імжу.
А за ёю падалі
Ніцма ў дол сыры,
З мары стаўшы лядамі,
Сінія бары.
Толькі чалавечая
Цяглая душа
На зары засвечыны
Зноў і зноў ішла,
На зары засвечыны
Бачачы здалёк
Мары неўміручае,
Волі вугалёк:
Той, што, не дамарыўшы
За нядоўгі век,
Зацяпліў, таварышы,
Светлы чалавек.
Рваў ён змроку прадзіва,
Цэлы свет любіў,
А быў нашым прадзедам,
Беларусам быў.
Мары сцяг нявытканы
Ён сплаціў жыццём.
Знаўся з белай світкаю,
Зваўся Кастусём.
З шыбеніцы дзёрзка ён
Б’е ў грымотны звон...
Чуеш Каліноўскага?
Пакладзі паклон.
1974