Равуць пажарныя сірэны,
Трывожаць ноч па сто разоў.
Я вырываюся пад сцены
Нью-йоркскіх гаматных муроў.
Гляджу цераз кудзельны морак,
А можа, праўда, не на жарт,
У неўтаймоўны гэты горад
Ступіў пажар, шугнуў пажар.
Дарма! Адкуль такія страхі?
Ні знаку полымя наўкол,
Стаяць сабе спакойна гмахі,
І дахі не ляцяць на дол.
Трывогі марнай не спыняю,
Чужой турботы не гашу,
Няхай равуць!
То ж дзень світае
Не на адну маю душу.
Патомак мой на веру прыме,
Што толькі для світальных спраў
Я з аднадумцамі сваімі
На золак сонца абуджаў.
А дэлегаты Асамблеі
Пасведчаць, можа, буду рад:
Калі тут штосьці дзесьці тлее,—
У гэтым я не вінават.
6.Х.1968