Я дзесьці прачытаў:
Тэатр ваенных дзей...
І ўбег
у бег атак,
У крык,
у кроў людзей.
Агонь — гусцей, гразней,
Рады — вузей, радзей.
І раптам —
сціхата...
Хіба ж гэта спектакль?
Не гаварыце так!
Што, можа, быў тэатр,
Калі, аматар здрад,
Прывязваў белы кат
Сіпаяў да гармат?
Ці граў тады тэатр,
Калі ў пушчанскі спрат
Вёў за сабой Кастусь
На бітву Беларусь?
Снарадам рве снарад,
Б’е мінны вадаспад,
А крок —
і Сталінград,
А перад ім салдат.
Стаяў.
І стаў сівы,
Стаяў і нежывы,
Стаіць з магільных крат.
Няўжо ж і тут тэатр?
Цаляе ў мірны борт,
Дзе толькі рыс і корт,
Бамбіць заморскі чорт
Бальніцу і курорт.
На прысак дзьмуць вятры,
Прымае сэрца гарт.
Сябры і несябры,
Зноў скажаце — тэатр?
І Брэст, і схілы Татр,
Крывавых сотні рат,
Што сплочваў сын і брат,
Каму ў зямлі спакой
Даў край удзячны мой.
І гэта ўсё — спектакль?
Не гаварыце так...
1972