Яны не былі мне знаёмы з маленства,
Я іх падымаў і расціў уяўленнем,
Здаралася часам злавіць падабенства,
А болей было ад жыцця адхіленняў.
Як зараз...
Да мачты прывязаны паскам,
Днём сыплючы зоры, варыў ён апоры.
І холад, і вецер, а ён — калі ласка! —
Сяброў выкпівае, гукае ў прасторы.
Я думаў — асілак, жахнешся, як злезе,—
З шырознай грудзінай, стальнымі вачыма...
Ён змёрз і абмок, і зусім не жалезны
Вось гэты бязвусы, кірпаты хлапчына.
1971