Далячынь пад снягамі, сцяжыны нятоптаны,
Хоць і моцна падбіўся ў шляхах чалавек,
Недачэрпана мара, налітая з коптурам,
Што на душу даецца адразу навек.
Я не мераў, малая яна ці вялікая,
Супраць ветру ішоў, не ўцякаў ад клінка.
Другу сэрца аддаць не лічыў я пазыкаю
І па марнай трывозе сяброў не склікаў.
Не тужу, што патрэбна адсюль выбірацца нам.
Гэта — хочаш ці не — незалежна ад нас.
Не, бывае страшнейшы канец кантрактацыям,
Калі ўмову з табой разрывае твой час.
Можа ў скрутнай гадзіне, мой клопат узважыўшы,
Скажуць:
рату яшчэ папрацуй, калі дуж.
Я падумаю, мусіць, згаджуся, таварышы,
Як там, часе, з умовай?
Бяруся за гуж.
1975