* * *
Усё жыццё — усё адно:
Жыць у трызні, у парыванні,
Хапаць пяро, трывожыць ранне,
Аблётваць светы праз акно.
Яшчэ хвіліна — і радкі! —
Паўнавабранцы, паўсалдаты
Нязграбна робяць крок на хату
З прастораў сэрца напрасткі.
І — цуд! Наблізілася нейк,
Здалёк паўстала тая любасць...
Над светам — ноч,
над тварам — губы,
Над Белай Вежай — першы снег.
1968