Багоны ветраюць на рэйках.
Салдаты ў лазні...
Мы цішком
Рыхтуем стол у школе нейкай,
Дзе роўна суткі быў наш дом.
Гартае кнігу вецер з пасек,
Пра мір і пра вайну яна...
Але як светла піша класік,
Няўжо святлей была вайна?
Нам выязджаць не вельмі лёгка...
Ну дзе ж яны?
Давай нальём!
Пачуюць тост: за дзесяць крокаў
Стаіць звышпільны батальён.
Зенітчыцы, нябёс ахова
І земных душ разгардзіяш.
Ідуць.
Хоць не з графінь Растовых,
Затое цэлы ўзвод Наташ.
За вас, дзяўчаты селавыя!
І вам наліта не скупей.
Хай дзесьці мыляцца Талстыя,
Пісцы наступных эпапей.
А мы станцуем! Гэта лепей,
Чым смуткі з некалішніх кніг,
Дзе, пэўна, крылейкі прылепяць
Да вашых плечыкаў крутых.
Прайшоў паўз вокны манеўровы,
Гукнуў і ахінуўся ў дым.
Бывай, Наташа не-Растова!
Куды мы едзем? Памаўчым.
Вунь той, дужэйшы цягнічыска
Пасля падзеліцца з табой,
Што вёз нас, колькі можна, блізка
Туды, дзе пагрукотваў бой.
1976