Гаварыў мне аднойчы знаёмы:
— Мусіць, пішаце вершаў зашмат,
Вы, як быццам, пісьменнік вядомы,
А вось буйнага твора — няма!
Што б узяць ды адгрукаць паэму —
Дом прасторней і вышай страха.
Можа, вы не знаходзіце тэмы,
Ці атрамант пачаў падсыхаць? —
Я пабачыў: чытач не жартуе,
Не абыдзеш рахункі дарма.
Можа, праўда, таму не пішу я,
Што панаднае тэмы няма.
Не! На волю аж ломіцца слова,
Гоніць хвалі жыцця акіян,
І яны пераліцца гатовы
У паэму, аповесць, раман.
Значыць, справа зусім не ў аснове,
Скінь ляноту, збудуецца дом!
...Так і быць,
пачынайся, аповесць,
Лістабойным ліпнёвым дажджом.
Пачынайся са здрады кабечай,
Ад бадзяння ля мокрага шкла,
Як чакалі яе цэлы вечар,
А яна і ў другі не прыйшла.
Потым...
Стыла на скверчыку цела,
Рваўся пёс на нятоптаны след...
...Калі гэта чытво не дадзела,
Так і быць, запрагайся, паэт!
1966