Той шум нізрынуўся імгненна,
Як быццам, перакрыўшы стаў,
Каменны кош
млынар каменны
Каменным зернем засыпаў.
У горных жорнах перацёрты,
Па схіле, як па латаку,
Паток ссыпаўся, распасцёрты,
І ніцма падаў у раку.
А там — вада! Аж пальцы ломіць,
Як выхапіш — яны ў агні...
Каля адной з Татранскіх Ломніц,
На ніштаватай вышыні,
Я там хадзіў крыху шчаслівы,
Захоплены з дзівос дзіўных,
Што ацярушваліся млівам
Бліскучых пырскаў вадзяных.
А ў аднае з маіх сябровак,
З кім заглядзеліся ў струмень,
На кожнай вейцы сто вясёлак
Вячорны выкрасаў прамень.
1955