Ні ў якім доме не хапіла б
Ім месца...
Нават пастаяць...
А да мяне такая сіла
Збіраецца вечараваць!
Без іх святочныя парады
Блішчаць,
без іх шумяць бары...
З далін сланечных Сталінграда
Ідуць прыснуўшыя сябры.
Зірнём у свет, і стане горка...
Я чую зноў, што я салдат,
Яшчэ не здзеўшы гімнасцёркі,
Не разрадзіўшы аўтамат.
Жыву, чакаючы адведзін,—
Хутчэй, таварышы мае!
Нам на самоце і ў бяседзе
Той час спакою не дае.
1970