Зноў у вокны дарогі глядзяцца вагоны,
У кур’ерскіх вятроў крадзе сны далячынь,
І бяжыць цераз лес, і глядзіць з заваконня,
Мітульгою і пеўнямі поўнач крычыць.
Я не ведаю цёплай краіны гасконца,
Ды не горшай уцехаю лёс абдарыў:
Мне руку падавала каўказскае сонца,
На хрыбтах памагалі прыкурваць вятры.
Загаготвалі гусі...
У вырай станіцу
Кізяковым дымком павялі каміны...
Вось бы крыллі каму! Ім жа так не сядзіцца,
Белым хаткам...
Няўжо зазімуюць яны?
Я ў расстанях жыву і сустрэчамі поўны,
Хоць не часта на колы стаўляю свой дом,
А ўсё роўна, ўсё роўна —
сасмагшы вандроўнік,
Выпіваю блукальніцкі кубак нагбом.
І мне зноў да відна не давалася слова,
Штохвіліны кідала і ў холад і ў пот,
І дымела папера, крышыўся аловак,
І басіў паравоз, як гугнявы фагот.
1969