Рэчы — яшчэ прыдатныя для ўжытку, але як толькі тэрмін карыстання сыдзе, гаспадарнікі, склаўшы аўтарытэтны пратакол, пускаюць іх у глум, на злом і спаленне. Чамусьці гэта называецца спісванне.
З газет
Грыбны канчаючы абход,
Сеў пакурыць я.
Пад сасной
Зірнуў з травы знаёмы бот —
Ну, хай не той, такі, як той,
Што ў танец нас вадзіў з табой
Пры саменькай перадавой.
Як мог сюды ён забрысці?
Напэўна, з некім
заблудзіў.
А можа, ў лесе стаў расці
І вельмі добра зарадзіў:
Вунь — зноў адзін, яшчэ адзін!
Ды тут паўсотні пар, бадай!
А-аа! Сотня пог пайшла праз гай...
Так! Сотня ног
пайшла праз мох
Без іх...
Разуўшыся, лягчэй
Вачэй,
Вушэй
Мінуць заслон
І зняць варожы гарнізон.
Не, тых часін астыў прыпар.
Куды ж падзеўся гаспадар,
Што чысціў бот, падладзіць мог?
Няўжо сама паўсотня пар
Зраклася гаспадарскіх ног
І зеўрае з лясных палян
Пустымі жэрламі халяў!
Каб столькі ботаў ды ў калгас
Па той вайне! — скупы быў час,—
З аркестрам дар бы прынялі,
Яечань колькі б напяклі!
Яно б і зараз: кожны бот
Агледзь, падмаж — пайшлі б у ход.
Маглі б і хвоі траляваць,
Маглі б каналы паднаўляць,
Дзяўчат праводзіць нацямку
І жыта веяць на таку...
Але не змогуць...
Ад мыска
Аж па абцас, наўкасяка,
Паклаўшы на калоду, сек
Па задніках, па перадках,
А пападаў і па руках
Тым, хто абутак шыў навек
Маім сябрам-умельцам...
Сек
Таксама друг мой — чалавек.
Б’юць па калодках тапары,
Сякуць не па чужым дабры.
1973