Сустрэнься з ім — душы акраса!
«Мая пашана! Як здароў?»
А потым — дзіва: на абцасах —
Адкуль бы ім? — сляды зубоў.
Адціснут роўненькі адбітак
Там, дзе лізнуў яго язык.
Глядзі ты, не дастаў да лытак,
Дык хоць рвануў за чаравік.
Хай гэтак!
Ты клыкі не вытаўк —
Яшчэ нарвецца, свет вялік.
1973