* * *
Зайцы напрышывалі гузікаў
На пух даліны снегавой.
Свет аглядаю, не абвузіўшы
На свет, які жыве са мной.
Для прадзіва ці то ад крадзіва
Два вокі ў хмары б’юць наўсторч:
Падоўжваць дзень мне сонца дадзена,
А месяц — падкарочваць ноч.
З чаго яны? З агню ці з вадкасці?
Што ў іх — ці золата ці медзь?
Хай знаўцы важаць тыя якасці,
А я вазьму, што трэба мець.
Ці ім нядужыцца, бо кружацца —
Чортведама! — ў высачыні,
А час часом, бывае, мружацца,
Не дасылаюць прамяні.
Тады я сам надвор’е яснае
Пад белы звон калакалуш
Раблю,
гляджу вачыма ўласнымі
У сховы долаў, сховы душ.
Дарма, што блытаецца заячы
След у даліне снегавой,
Буджу свой свет, не наракаючы
На свет, прыдуманы не мной.
1972