...За сцяной нехта з раніцы ў радыё ўпрогся,
Круціць шлягеры, джазы...
Ды шчасце, што Робсан
Лінуў басам і змыў іх...
Тады асмялеў
Нескладаны,
Знаёмы,
Шчымлівы
Напеў.
Тая тонкая дудачка так бедавала,
Што пазнаў я:
ў далёкіх-далёкіх краях
Землякова душа горка рукі ламала,
Дом згадаўшы былы,
Цёплы жнівеньскі шлях.
Той прастор,
дзе я толькі што з жоравам лётаў,
Падразаў верасовы рабы баравік,
На паўнюткіх трохтонках каціў з умалотам,—
Столькі важыць радзіме і сам я не звык.
Ці ж не ведаць мне, як яна, добрая, прыме
Жальбы тых, хто калісьці ў адлёт паспяшаў.
Не магу я адмовіць нікому ў радзіме,
Калі ўпоцемку стане відушчай душа.
А ў тае, што іграла, вільготныя вейкі...
Спадзявайся, зямляча, і ступіш да нас.
Вось прабілася ж неяк журбота жалейкі
Цераз тлумны, спатнелы, запенены джаз.
1975