Каторы дзень хаджу і ныю,
Праз мора клічу дружбакоў:
Давайце рады, дарагія,
Бо пешкі драпану дамоў.
Мне пагражае выступленне,
Яно, вядома, не бяда,
А як пачаць перамаўленні
Вось гэткім слоўцам:
«Гаспада!»
Я разумею: далікатны,
Здаўна абслізганы зварот,
А зрэшты, ух як непрыдатны:
Скажы і прапалосквай рот.
І так і сяк сябе муштрую,
Душы ў пастронкі не ўпрагу,
Бунтуюць нервы, пратэстуе
Уся істота...
Не магу!
Я не ахвотнік лезці ў сварку,
Ды як жа змоўчаць гаспадам,
Што дзеда пан лупіў па карку,
А мне свярбіць дагэтуль шрам.
Наўкол шумяць людскія штормы,
Людскія хвалі б’юць наўкруг,
На волю рвецца з панскіх ёрмаў
Дзе чорны друг, дзе белы друг.
Дык набірайце сілы, людцы,
Дык слухай, захад і усход,—
Я гэтак думаю звярнуцца
Да ўсіх паноў, ці то гаспод.
Ці зварым кашу, ці не зварым,
На тым пагодзімся, бадай:
Я вам, вядома, не таварыш,
Вы мне, тым больш, не гаспада.
Адзіны ёсць зямны ўладыка,
Каго шаную, не таю,
Ён — гэта мой народ вялікі,
Яму служу, яго пяю.
Калі ж і гэты дом саймовы
Прадзьмуць Кастрычнікаў вятры,
Лягчэй пачну сваю прамову,
Скажу:
— Таварышы!
Сябры!
10.Х.1968