У верш запісваю адзін выпадак,
Амаль што не змяняючы ні слова,
Так, як падаў яго часопіс ці газета,—
Не помню што...
Такі ўжо час удаўся,
І суткі грозяць сотняй пераменаў
Ад радасці да гневу...
Вось Антверпен,
Славуты горад, цёплая калыска,
Дзе ўскалыханы Рубенсавы фарбы.
І гэты горад светлы выдаткуе
Па дзесяць соцень франкаў за гадзіну,
Каб зноў вайна наўкол дыхнула смерцю.
Я слаўлю дойлідаў тваіх, Антверпен,
З пашаны перад імі камянею,
Не мне, а ім ты адкажы, Антверпен,
Ім, што далі табе жыццё і славу,
Скажы,
чаму ты просішся ў руіны...
1970