У даўнім замку Радзівіла,
Дзе восень дыхала з муроў,
Мяне гарачка паваліла
І не ўцякла ад дактароў.
Тады праз ласку гэтай цёткі,
Паміж трызнёй і забыццём,
Я сівых сцен выслухваў плёткі,
Быў старасветчыны гасцём.
Бляшаны круг каціла поўня
На здзірванелыя валы...
Здалося мне, ў палацы поўна
Яго насельнікаў былых.
Пазнаў адразу, толькі глянуў:
Як дама трэф між дробных карт,
Княгіня з роду Каштэлянуў,
Што насадзіла дольны парк.
Князі, хто ў цёмных сутарэннях
Знайшоў касцям надзейны спрат,
Жывыя нашчадкі з прагненнем,
Каб спадкі адхапіць назад.
На залу біў агонь каміна,
Быў стол накрыт на сто персон,
І тут
не ў крэсле —
на драбінах
Сядзеў знаёмы нехта...
Ён!
Пры самай плыні аксамітаў,
Што з танцу ў танец гнаў габой,
Драмаў, знябыты, абабіты,
Канёк з адвешанай губой.
Але яздок!
На твары веліч,
Нібы гасціць у панства звык,
Слуга князёў, Міхал Міцкевіч,
З-пад Мікалаўшчыны ляснік.
Яго падступна падбівалі:
— Міхал! Пакінь ты нам хлапца.
І частавалі: падлівалі
І падкладалі без канца.
Хоць чарку мог ён добра лыкаць,
Не расшчапіў замкнёных губ:
Каля драбін стаяў Музыка —
Ці то Сымон, ці то Якуб.
— Ты чуеш гэтую катрынку? —
Міхал паскардзіўся яму: —
А ну іх к ліху! Едзьма, сынку,
У Стоўбцах зойдзем у карчму.—
Згас княжы вензель на балконе,
Растала ўсё — і шум, і сквіл,
І пацягнуў калёсы конік
У прадсвітальны небасхіл.
1972