Я быў на плыўкіх берагах
Таго, што клічуць —
вечнасць.
Зямля ў маланкі пісагах
Плыла над прорвай млечнай.
Пасля трывог, трускіх дарог
Зыбалі мякка хвалі,
Ні божы лік, ні чортаў рог
Нідзе не пагражалі.
Ды што гразіць, калі ты стаў
Страшэнна памяркоўны
І не пярэчыў, не злаваў:
Усё адно, ўсё роўна!
Але падзьмула сто вятроў
Са ста азёраў родных,
Пачуўся гоман дружбакоў,
Шлях закурэў паходны.
Рвануўся я.
Пачаў зварот
І зноўку злы, рашучы,
На шум работ, на тлум турбот
Папоўз, палез па кручах.
Упершыню спяшаў назад,
Не даўшы бой прыгодзе:
У гэтым свеце я —
салдат,
А ў там-той свет — не згодзен.
Лістапад, 1968, шпіталь