У Філадэльфіі —
адгэтуль не відаць,
Яна стаіць за морам-акіянам,—
Зялёны парк, названы Незалежным,
І ёсць там звон —
прываба для турыстаў,
Для разявак, ахвотнікаў павойкаць.
Калі прайсці ад Слуцка да Нясвіжа,
Наспорваеш такіх званоў з каплічак
Не менш за сотню.
І не меней звонкіх.
Яны званілі хвацка на вялікдзень,
Крыху настыўшы, блямкалі ў каляды,
І кожны з іх працягла, сумна бомкаў,
Калі праводзіў каваля ці ткаллю
На бераг вечнага заспакаення.
А чым жа слаўны той, філадэльфійскі?
Ён, калі верыць даўняму паданню,
Раз толькі зазваніў, каб абвясціць
Амерыку краінай незалежнай.
І змоўк.
А потым рыхт у рыхт другі быў звон адліты,
Яго паставілі насупраць дома,
Які завецца Белым і ў якім
Жывуць, кіруюць і законы пішуць
Усе, хто абярэцца ў прэзідэнты.
Калі жылі там Джэферсан ці Рузвельт,
Яны званіць умелі ў звон закону,
Цяпер інакш: не прэзідэнты звоняць,
Б’е ў прэзідэнтаў хтосьці.
Звон сабе маўчыць.
1968