Усе дзьве тысячы гадоў
расьсейвалі мяне,
але на ўзрост
мая краіна маладая.
Юнак — мой сын Давыд.
Я кленчу даўніне
і зоры на шчыце Давыдавым шукаю.
Прарокі паўзь мяне
бясшумна праплылі.
Давыд сьвітае —
чую подых і праменьне.
Дзьве тысячы гадоў
на небе, на зямлі
сьлязьмі цябе чакаў,
краіна захапленьня.
Як Якаў, спаў глыбока
і сасьніў я сон:
анёл па лесьвіцы
мяне ўздымае ўгору,
і душы згаслыя наўкол,
зьнябыўшы скон,
узносяць сьпеў
у нечувалую прастору.
Сьпеў пра Ізраіль новы
і пра тыя ўсе
дзьве тысячы гадоў
расьсейваньня бяз жалю.
І пра Давыда —
сына ў сонечнай расе.
Чым Бах і Моцарт,
саладзей яны сьпявалі.