З польскай — М. Канапніцкай
Прыйдзе світанне да маёй хаткі
І разбуджаць мяне стане:
«Гэй! бяры коску: глянь! там на ўсходзе
Сонейка скора прагляне».
Дзе ты, сярмяга? Пот яшчэ значан:
Ночкай не высах Пятровай.
Дзе мая коска? дзе ваяўніца?
Час нам на луг за дуброву.
Прыйдзе палудне да маёй хаткі,
Ка мне падсядзе на лаву,
І так глядзіць там, як мае дзеткі
Жывяцца поснаю стравай.
І лусту хлеба чорнага ломіць,
Рукі чагосьці трасуцца,
А што кусочак возьме, адкусіць —
Слёзы цурком паліюцца.
А прыйдзе ночка да маёй хаткі,
Стане ў куток, падапрэцца —
І ў думах-думках, стоячы гэтак,
Песняй глухой адазвецца.
А ў грудзях сэрца птушкай заскача,
Хадыром хатка заходзіць,
Як ноч аб долі цяжкай мужычай
Нудна галосіць, заводзіць.
[1911-1912?]