З польскай — М. Канапніцкай
Вецер коціцца па полі,
Жытні колас гнецца прытка;
Гэй, цыганка-варажбітка,
Варажы мне маю долю.
Варажы яе з чырвонай
Зоркі, што над хатай льсніцца,
З таго шуму, што так мчыцца
Ад дубровы ад зялёнай.
Варажы з рукі яе мне,
З рукі правай, мазалістай,
І з крынічкі таей чыстай,
Што бурліць так па каменні.
Варажы мне добрым словам
З той вясёлкі мнагакветнай
І з той кнігі, з той прасветнай,
Што аб шчасці кажа новым.
...Тваёй долі няма ў кнізе,
Ні ў вадзіцы, ні на небе,
Толькі ў чорным тваім хлебе,
Толькі ў світцы, рванай рызе.
Ні на зорку залатую,
Ні з крыніцы шумнай, чыстай,
А з рукі той мазалістай
Мужыку тут варажу я.
Ой, ты будзеш, будзеш панам,
Не то князем, ні гетманам:
Тваё царства ўецца кругам,
Дзе ні пройдзеш толькі плугам.
Бачны будзеш ты ў чырвені,
Што з крывавым потам льецца,
І ў тым золаце-праменні,
Што ад коскі адаб’ецца.
Скарб ты выараш багаты
З нівы гэтай зааранай:
І талеры, і дукаты,
Толькі ж не сабе, а пану.
А шлюб возьмеш ты з царыцай,
Што жыццё усё з табою
Не захоча разлучыцца...
Ой, шлюб возьмеш ты з бядою.
Днём нашле сон, ночкай збудзе,
Сцерагчы будзе парогу;
Ані з ёй табе у людзі,
Ані з ёй табе да Бога!
Як вясною ўсходзяць кветкі,
Падымаюцца хмурліва,—
Укалыша твае дзеткі
Песняй голаду слязлівай.
Жджэ цябе дарога з ёю,
Ўдоўж і ўшыр зусім малая,
А ў зямлю глыбей затое,
А ў гару — аж зор хапае.
Па ёй будуць цябе везці
Твае волікі сівыя
І званы аж вежай трэсці —
На магілкі на старыя.
[1908]