Як добра, што Вы хворыя не мной.
Як добра, што хварэю я не Вамі.
І далягляд ніколі, ўрэшце, той
Не паплыве пад нашымі нагамі.
Мне падабаецца, што можна быць блазнёй,
Разбэшчанай і размаўляць вачамі,
Не чырванець удушлівай пятлёй,
Так злёгку датыкнуўшыся плячамі.
Яшчэ мне падабаецца, што Вы
Спакойна абдымаеце другую
І лёс майго імя пакуль зямны
Не псуяце за тое, што цалую…
Не Вас у тым спакуслівым агні,
Вас не кранае рэўнасная збруя.
І што ніколі ў царкоўнай цішыні
Не прапяюць над намі “Алілуя!”
Я дзякую Вам сэрцам і рукой
За тое, што не ведаючы самі! -
Кахаеце: за мой начны спакой,
За рэдкасць стрэч заходнімі часамі,
За сонца не ў нас над галавой,
За травы не пад нашымі нагамі.
За тое, што - на жаль!- Вы не са мной,
За тое, што і я – на жаль!- не з Вамі.