1
П’ём з чашы, што дае быццё,
І не глядзім вачамі,
Змачыўшы ў золаце піццё
Свайго жыцця слязамі;
2
Калі ж з вачэй у смертны час
Павязка ападае
І ўсё, што спакушала нас,
З павязкаю знікае;
З
Тады і бачым мы наўздзіў:
Была пустою чаша,
Што ў ёй напітак — марай быў,
І што яна — не наша!
1831