Хмаркі нябесныя, хмаркі вандроўніцы!
Стэпам бяспраўным, мярэжай ліловаю
З вамі імчацца і мне ўжо даводзіцца
З поўначы мілай у далеч паўднёвую.
Хто вас так гоніць: мо лёс вырашаецца?
Зайздрасць таемная, злоба адкрытая?
Ці мучаць злачынствы, што паўтараюцца?
Ці нагаворы сяброў ядавітыя?
Не, вам надакучылі нівы бясплодныя...
Не з вамі пакуты і страсці-ўзбуджальнікі;
Вечна халодныя, вечна свабодныя,
Няма ў вас радзімы, і вы не выгнаннікі.
1840