Ахоплены былым юнацкім хваляваннем,
З патайнай радасцю, патайным трапятаннем,
Чароўнае дзіця, я позірк твой лаўлю...
Калі б ты ведала, як я цябе люблю!
Як любы мне твае і ўсмешкі маладыя,
І вочы жвавыя, і кучары льняныя,
І звонкі галасок... Ці праўда? кажуць, ты
Падобна да яе... Бяда! ляцяць гады:
Пакуты на яе пячаць сваю паклалі;
Ды мары светлыя той вобраз захавалі
У памяці маёй; плынь часу не кране
Ягоных рыс. — А ты, ці любіш ты мяне?
А можа да пяшчот маіх ты неахвочы?
А ці не часта я твае цалую вочы?
А можа я апёк шчаку тваю слязой? —
Ды з маці гаварыць пра гэты клопат мой
Не след… Дзеля чаго?.. Узрушыш ты, няйначай,
Яе спакой сваёй размоваю дзіцячай.
А мне ты праўду ўсю скажы. Калі з табой,
Укленчыўшы, яна вячэрняю парой
Перад маўклівымі стаяла абразамі,
І словы дзіўныя шапталі вусны самі,
І ўсе знаёмыя імёны ўслед за ёй
Ты ціха паўтараў — скажы, у момант той
Нікога больш яна між іх не ўспамінала?
Бляднеючы, яна, магчыма, вымаўляла
Яшчэ адно імя... Яго сягоння ты
Не згадвай. — Што імя? не больш, як гук пусты!
Нічога хай табе не скажа гэта слова...
Але калі яго, як-небудзь, выпадкова,
Пазнаеш ты, дзіця, — свайго маленства дні
Ты ўспомні і імя таго не пракляні!
1840