Спі, мой родны, спі, мой шчасны,
Лю-лі, сынку мой.
Ціха свеціць месяц ясны.
Шле нам промень свой.
Не заўважу цёмнай ночкі
З песняй над табой;
Ты ж засні, заплюсні вочкі,
Лю-лі, сынку мой.
Паміж скал струменіць Церак,
Плешча мутны вал;
Там чачэн паўзе на бераг,
Точыць свой кінжал;
Але знаў твой бацька войны,
Вёў няроўны бой;
Спі, маленькі, будзь спакойны,
Лю-лі, сынку мой.
Прыйдзе час, учуеш стрэлы
Баявога дня;
Стрэльбу возьмеш ты і, смелы,
Сядзеш на каня.
Разуквечу скрозь сядло я
Ніткай дарагой...
Спі, дзіця маё малое,
Лю-лі, сынку мой.
Будзеш дужы з росту-стану
І казак душой.
Выпраўляць цябе я стану —
Ты махнеш рукой.
Колькі тайных слёз пральецца
Горкай ночкай той!..
Спі салодка, маё сэрца,
Лю-лі, сынку мой.
Буду я чакаць, нудзіцца,
У трывозе жыць;
Буду цэлы дзень маліцца,
Ноччу варажыць;
Думаць, што па мне ўздыхаеш
На зямлі чужой...
Спі, пакуль турбот не знаеш,
Лю-лі, сынку мой.
Дам табе я на дарогу
Свой абраз святы:
Перад ім маліся богу
Шчырым сэрцам ты;
Бой жа грымне небяспечны —
Маці памятай...
Спі, анёлак мой сардэчны,
Лю-лі, лю-лі, бай.