Спяшаюся з чужога краю
Дамоў, адбыўшы свой палон,
Табе, Казбек, я пасылаю
З шляхоў вандроўніцкіх паклон.
Ты ўзняў між небам і зямлёю
Чало, спавітае чалмой.
І гул людскога неспакою
Не ўзрушыць горды твой спакой.
Ды сэрца ціхага маленне
Ты аднясі з тваёй скалы
Туды, дзе зорнае праменне
Прастола вечнага Алы.
Малю, каб дзень сышоў халодны
На дол гарачы, пыльны шлях,
Каб я ў пустыні ў час спякотны
Мог адпачыць на камянях.
Малю, каб бура не застала,
З маланкай, громам і дажджом,
На кручах змрочнага Дар’яла
Мяне са стомленым канём.
Ды ёсць яшчэ адно жаданне! —
Падумаць жудасна аб тым! —
А што, калі з часоў выгнання
Мой край забыў мяне зусім!
Ці там патраплю я ў былыя
Абдымкі шчырых дружбакоў?
А ці пазнаюць дарагія
Пакутніка праз шмат гадоў?
Альбо на могілках халодных
Наведаю, як позні госць,
Я прах сяброў высакародных,
Са мной дзяліўшых маладосць?
О, калі так, ліхой віхурай,
Казбек, засып мяне хутчэй
І па сваёй цясніне хмурай
Без жалю тло маё развей.