Бялее ветразь адзінокі
ў марскім блакітным тумане.
Чым яго вабіць край далёкі?
Што ў роднай кінуў старане?
Вятрыска свішча, гладзь гуляе,
і мачта гнецца і рыпіць.
О не - ён шчасця не шукае
і не ад шчасця прэч бяжыць.
Вада пад ім святлей, чым просінь,
і промні сонца над вадой,
а ён, бунтоўны, буры просіць,
нібыта ў бурах ёсць спакой.