Бялее ветразь адзінокі
Там, дзе блакітны небасхіл.
Чым вабіць свет яго далёкі
Чым родны край яму не міл
Б'е хваля, вецер завывае,
І мачта гнецца і рыпіць;
Ды не! ён шчасця не шукае
І не ад шчасця прэч бяжыць!
Пад ім струмень святлей за просінь,
Над ім прамень нябесны той…
А ён, бунтоўны, буры просіць,
Нібыта ў бурах ёсць спакой!