Бялее ветразь адзінокі
У мройнай пространі марской!..
Няўжо так вабіць край далёкі?
Няўжо ён край пакінуў свой?..
Вятрыска хвалі падганяе,
І мачта гнецца і скрыпіць...
Ды усё ж не шчасце ён шукае
І не ад шчасця у даль бяжыць!
Пад ім бруя святлей, чым просінь,
Над ім і сонца яснатой...
А ён, мяцежны, буры просіць,
Нібыта у бурах ёсць спакой!
1832