Штораніцы прылятаў на поплаў адзінокі журавель і не трубіў, а толькі свістаў. У вёсцы яго заўважылі і кожны раз вялі пра яго размовы.
Чаму ён свішча?
Адны казалі - хворы. Другія - стары. Трэція здагадваліся - у час пералёту забілі яго самку. Апошняя здагадка была б пэўнай, але толькі ўзнікала пытанне, чаму ж ён не выбраў сабе іншую? Тады зноў вярталіся да таго, што журавель стары, у яго не хапіла б сілы адбіць сабе.
Слухаючы ўсё гэта, я спытаў:
- А ўвосень, калі маладых самак будзе хапаць, ці можа ён, стары, паводле жураўліных законаў выбраць сабе маладую жонку?
Паляўнічы Фёдар Іванавіч, які выдатна ведаў жыццё журавоў, адказаў:
- Возьме маладую.
Жонка яго забурчала:
- Маладую, маладую, а што ў тым добрага - сам стары свістун, а яна маладая.
- Ну, з маладой, - адказаў Фёдар, - ён перастане свістаць, з маладой жонкай і стары затрубіць.
Усе засмяяліся. А Фёдарава жонка вельмі раззлавалася і сказала яму пры ўсіх у вочы:
- Бессаромнік!
Яна вельмі яго раўнавала.
1928