Свіння, задраўшы лыч угору,
Да Барана зайшла ў кантору.
Зарохкала: «Пасаду мне, пасаду...»
Куды б вы думалі? —
У грады!
Баран, абклаўшыся паперамі па вушы,
Убачыў у свінні не лыч, а капялюш.
Ён нават капытом не рушыў,
Спакойна бэкнуў ёй: «Бяру,
Таварыш Хру...»
Праз нейкі час,
Залезшы ў агарод,
Свіння пусціла лыч у ход,
Спаласавала ўсё ушчэнт.
Пасля яшчэ,
Зрабіўшы разварот,
Перакуліла плот...
Калі прынеслі акт аб шкодзе
У агародзе
Барану,
Той прачытаў і вокам не міргнуў,
Прамармытаў: «Н-ну-н-ну...
Дык як жа так? Чаму ж?
А капялюш?..»
Як ты свінню не апранай
I як не кліч —
Заўсёды памятай
Пра лыч.