Шумам шырокім шугала ў абшары. Песню ліла непазбыўна-жывучую, смелую, гордую песню.
Пела вясна...
У шоламе гучным раз'юшаных павадак гімнам расла, расцвітала магутная свежая сіла.
Расла, расцвітала. Гарнула цудоўным размахам пудліва-слухмянае сэрца, імкнула ў прасторы, віхурыла ўзлётам шалёным.
Парываннем дзівосным хмяліла душу, крамяніла волю сталёвым запалам.
Пела вясна...
Так смела і горда. Так радасна, шчыра.
Пералівала песню ў дражліва-гарэзлівы рогат. Смяялася звонка, задорна.
Над старым, струхнелым смяялася.
Над тым, што гарбаціцца, корчыцца, кручыцца.
Над тым, што гнілой дзеразой засцілае асліглую глебу.
Над тым, што баіцца зірнуць у агністы прасцяг, што сонца баіцца гарачага, палкага.
Над тым, што нязграбна карожыцца ў брудзе бруснелым...
Ой, як вясна пасмяхалася! Як пагардліва сыпалі дробным смяшком галузы-цурочкі бліскучыя!
Аж захадзіліся, аж захліпаліся.
І, хітра міргаючы, у сонца кідалі вясёла-прыжмураны погляд мільёнаў іскрачак-вочак...
А сонца плыло, расплывалася ў мора - душнае, палкае мора.
І абымала ўсё чыста шчыраю цеплю.
І цалавала ўсё чыста салодка-пякучым праменнем.
Сонца плыло. А ў сонцы - у душным распаленым моры - звінелі цурочкамі срэбнымі ядрана-звонкія песні птушыныя.
Птушкамі пела вясна. Пела шоламам гучным раз'юшаных павадак, дробным смяшком дуроных цурочкаў.
Радасна пела вясна.