Слухаю, седзячы ў лесе панурым, ціхія шэпты лістоў, пакідаючых роднае дрэва...
Сумна-ўрачыста, з маўкліваю скаргай на злую прыроду, ціха, паволі — бы нехаця — падаюць з неба і бліскучаю жоўцю зямлю засцілаюць...
У роспачы круцяцца, у бокі кідаюцца — мусіць, не хочуць, баяцца цалункаў халоднага долу.
Квола-празрыстыя, жоўта-васковыя — сумна лятуць і з маркотай вялікай кладуцца...
І шэпчуць...
Шэпчуць так ціха, ледзь чутна, цягуча, тужліва...
Што? Не згадаць!
Нешта адвечнае, цёмна глыбокае, нешта праўдзівае, смутна знаёмае шэпчуць...
Нешта мінулае і непазбыўна жывучае...
Нешта такое, што кратае ў сэрцы балючыя струны і грудзі агортвае жалем пякуча-салодкім...
Нешта такое...
А што? Не згадаць!
Не згадаць, аб чым шэпчуць лісты, як кладуцца на чорную, брудную глебу...
Шэпчуць так ціха, ледзь чутна, цягуча, тужліва...
Дрэвы панура стаяць... Жоўцяю плачуць... К сонцу працягваюць веткі свае нерухомыя — быццам ратунку ў сонейка просяць...
З ветак сцякаюць астатнія кроплі жаўцізны...
А сонца не чуе... Чужое, далёкае стала... Глядзіць і не бачыць... Неяк няўважна кідае наўкола свае нежыццёвыя косы... Быццам за лета змарылася, сілу згубіла... І дрэвы чарнеюць... Чарнеюць ад гора-пакуты...
Плачуць і слухаюць разам са мною ціхія шэпты слязінак-лісточкаў...
Шэпчуць лісты...
Шэпчуць так ціха, ледзь чутна, цягуча, тужліва...