Замоўкні, Муза помсты і журботы,
Я сон чужы трывожыць не хачу.
Мне праклінаць жыццё няма ахвоты,
Адзін я паміраю - і маўчу.
Навошта плакаць, гледзячы на страты?
Каб хоць была палёгка ад таго!
Як вязню непадатлівыя краты,
Як рып дзвярэй... - так сэрца стук майго.
Канец жыццю. Глухою навальніцай
Мой цёмны шлях пазначан нездарма.
Заснула неба. Нават промень ніцы
Ў душы не блісне - дзесьці задрамаў...
Чароўны промень новае любові
Я так маліў - наяве, як у сне;
У працы і ў змаганні - жэстам, словам
Я клікаў, а ніхто не чуў мяне.
Нічога не відно ў чужым зеніце,
І ў бездані ні гука не злавіць...
Той сэрцам не навучыцца любіць,
Хто, як і я, стаміўся ненавідзець.