Згараюць у промняў кастры
Чырвоныя цельцы і гены.
Чатырыста сорак тры
У вёсачцы мілірэнтгены.
У той калысцы, якая
У хаце пустой засталася,
Бяссонне маё гушкае
У новым Ядзерным часе
Да самай світальнай зары -
Чатырыста сорак тры.
У крыніцы, з якой
Зоркі дрыготка п'юць
І на сусвет ліюць
Вечнасці мерны спакой,
У згубным яе віры -
Чатырыста сорак тры.
У аеру сцябле,
Што горка з вады прарасло,
І ў ранішнім зябкім святле,
Якое душу заліло,
На родным бацькоўскім двары -
Чатырыста сорак тры.
Як жа мне абысці
Згубнае іх прычасце,
Знаючы: у жыцці
Нават сляза і шчасце
Шэпчуць адно: - Згары,
Чатырыста сорак тры!