Апусціць зноў у скрынку ліст свой,—
Не магу нейк узняць руку,
Бо яшчэ ж ні адна малітва
Не дайшла да нябёс пакуль.
Сам вандроўнік, мой шлях — маўчанне,
Ды я ўпарта на ім шапчу:
— Не давай сябе ў рукі адчаю,
Будзь спакойней — я так хачу.
І якая ў жыцці недарэчнасць! —
Толькі дваццаць табе даюць,
А табе — добра ж ведаю — вечнасць,
Сто эпох за табой паўстаюць.