Вечар дажджлівы,
заплаканы вечар — вечар расстання.
У змроку асеннім знікае
маё юнацтва.
Мой адыход. Застаюцца і вершы, і край,
і каханне,
Мама ў журбе,
чыё сэрца мяне будзе верна чакаць...
Вось я ў акопе,
Сагрэты агнём, што нашу ў аўтамаце,
Чую ваш голас, бы чую,
сэрца крывёю пульсуе.
Хто ж тую сілу дае,
Каб і вашаму, мама, дзіцяці
Вытрымаць гэткае пекла?
Заклён ваш ад кулі я чую.
Помніце раніцу?
Дождж над прыціхлым Тбілісі цярушыць.
Не зразумець:
Світае ці хмары цяжкія радзеюць.
Ёкнула сэрца ад спеву —
прачнулася першая птушка:
Больш вас ніводзін світанак
цяпер у жыцці не сагрэе.
Неба святлей —
На Мтацміндзе Нівевія спала маўкліва!
Хутчэй бы цяжкі той расстанак —
Такім было наша адзіным жаданне.
І вось ўжо ад роднага краю
Нясе мяне ўдалеч імкліва
Поезд, падобна аленю,
Што скача на выручку лані...
Мама, прабачце мне:
Я не умею цяпер усміхацца.
Што ў вачах маіх зараз —
Не варта глядзець — гэтак страшна.
Можна
У чорнага ветру,
барвовых снягоў распытацца,
Як ваш сын сёння на свет нарадзіўся
І як памёр учарашні.
Толькі адно:
Час святы Перамогі
Верне нам радасць і пах горных кветак.
Толькі яна
Мяне верне ў горы
Па дарагому бацькоўскаму следу...