Ты помніш, ластаўка, мяне?
Сядзела ты на коміне,
Клубком чорным скацілася,
Аб прыпек разбілася.
У роспачы раскрыўшы дзюбку,
Магла патрапіць проста ў грубку.
Пасля лячыў цябе, карміў,
Ды йзноў на волю адпусціў.
Як бы хацеў з табой ляцець,
Каб свет ўвесь белы паглядзець!
Зіма - каралева чараў,
З дрэў нарабіла пачвараў.
Пасыпала цукрам палі.
Гараць снегіры у галлі.
Чыста паўсюль і марозна,
Здаецца, ўсё есці можна,
Чарнеюць кусты, як разынкі.
Кружляюць наўкола сняжынкі.
Снег сняжысты як сняжыць,
Але ж доўга не ляжыць!
Вальс загучаў. Выпадак рэдкі -
На баль прыйшлі сябрынай кветкі.
Праз арку можна ўбачыць нат,
Як ажывіўся ціхі сад.
Ад колераў прымружваў вочы -
Танцуюць кветкі аж да ночы.
Імчацца, падаюць, міргаюць
І далікатна так лятаюць,
Што і сукенка не парвецца,
Калі з партнёрам сутыкнецца.
Валошка раптам рытм згубіла -
Званку на ногу наступіла.
За ёю браткі панясліся,
Пасля за рукі узяліся.
Танцуюць, кружацца, смяюцца,
У карагодзе ўжо нясуцца,
У карагодзе летуценняў -
Шчаслівых, радасных імгненняў.