А я ўжо думаў, што нічога на свеце лепшага і не трэба...
Праўда, спачатку нават не думаў. Проста адчуваў, як мне добранька, калі спіш каля чагосьці цёплага, мяккага, варухлівага, вялікага. І пахучага. Я гэты родны пах не пераблытаю ні з якім іншым. Бо ёсць яшчэ каля мяне нешта варухлівае, але не такое вялікае. Яно і пахне крыху не так. І не пасмокчаш яго. Праўда, я спрабаваў пасмактаць - за вуха ці за хвосцік, але смаку ніякага. Так - забаўка. А вось калі патыцкаешся мордачкай у тое вялікае і цёплае, зловіш такую сусолачку...
Ой, не магу!.. Цмокнеш раз, другі, і ў рот табе пальецца такое салодкае, смачнае, духмянае. Толькі каўтай, не марудзь. І каўтаеш, пырхаеш, аж захлёбваешся, і чуеш, як у тваім жывоціку цяплее, а па ўсім целе перакочваецца прыемная млявасць, ахоплівае дрымота. Ах, якая дабрыня!
А сёння толькі прачнуўся, пазяхнуў, як штосьці балюча рэзнула ў правае вока. Я перапужаўся і зноў заплюшчыў яго. От жа дзіва, га? Што гэта магло б такое быць? Што са мною сёння здарылася? Зноў паціху расплюшчваю вока - і зноў заплюшчваю ад страху. Ай-яй-яй! Так светла-светла наўкол, здаецца, нават у табе самім усё свеціцца. А сярод светлага ёсць яшчэ больш светлае - кружок. На яго ажно глянуць балюча, хіба як прыплюшчыш павекі, зробіш вузенькую шчылінку.
- Ну, што ты мне міргаеш адным вокам? Добрай раніцы, сынок!
Тое цёплае і вялікае, з-за каго я спалохана паглядваў на светлы кружок, узнялося нада мною. Не ўсё: адна толькі вялікая галава з вялікімі вушамі і вялікімі добрымі вачыма.
- Што, кажу, падміргваеш мне? Давай умывацца... Але спачатку пацягніся добра, каб усе жылкі затрашчалі, фіззарадачку зрабі.
Калі я пацягнуўся як след, галава схілілася нада мною, лізнула мне нос і губы, правае і левае вока, за вушамі, зноў вочы - правае і левае.
- От та-ак... От та-а-ак... Каб добра вочкі глядзелі, - вурчала галава.
Я ўжо бачыў на абодва вокі, у вачах больш не рэзала, як спачатку.
- Хто ты? - прапішчаў я.
- Твая мама.
- Ма-а-а-ама-а... - Мне зрабілася лёгка і радасна. Дык вось яно хто - тое вялікае, цёплае, добрае! І смачнае, пахучае! Гэта проста мая мама. Мама, мама!
- А хто я?
- Мой сынок, сабачаня. Ну, а ты чаго не прачынаешся? - Мама лізнула і тое цёплае, што ляжала справа ад мяне каля мамінага жывата. Такое, як і я, па росту і масці такое - шэранькае. - Уставай! Брацік твой зусім-зусім прачнуўся, у яго ўжо вочкі глядзяць. А ты... Эх ты, лежабок...
Мама вурчала і ўмывала яго языком. Усяго - ад носа да хвосціка. Брацік мой соладка мружыў вочы, крахтаў ад задавальнення. Але чаму мама яго ўсяго мые, а мяне толькі палізала ў пыску, у вочкі, за вушкамі? Што я - горшы за брата? Калі ён мне брат, то хто я яму? Таксама брат.
Два браты, абодва роўныя, і мама нас павінна любіць аднолькава.
Я не паспеў добра пакрыўдзіцца, як мама зноў пачала лізаць мяне, умываць і спінку, і жывоцік, і пад лапкамі.
- Ух-ха-ха! Ой, ха-ха-ха! - Ад казытання мяне разбіраў смех - не вытрываць проста. А язык у мамы мокры, шурпаты, але і далікатны.
Мама сказала, што цвёрдае і халоднае, крыху цемнаватае вакол нас - дошкі будкі. А светлы, яркі-яркі кружок на адной сценцы - лаз. Ну, выхад, значыць. Мама паабяцала, што з гэтага дня будзе многа-многа нам расказваць.
Добра ў нашай будцы каля мамы. Утульна, мякка, цёпла. І светла! Як добра, калі светла, а не цёмна. Бачыш, куды ступаць, і не стукаешся носам.
А што там, за гэтым светлым-светлым кружком, за дзвярыма?
Мама пакарміла нас, брацік зноў соладка захроп, паклаўшы на мяне тоўстую мордачку. Бач ты яго, прывычку ўзяў - наверх узбірацца. Не паддамся!
Я вылузаўся з-пад яго і ўбачыў, что мама шмыгнула ў лаз і знікла з вачэй.
Куды яна пайшла? Яна думала, што я сплю і можна ісці.
Але ж я не сплю!
Брат спіць, а я не сплю.
Што там, за гэтым светлым-светлым кружком, за дзвярыма? Адтуль столькі ўсякіх гукаў далятае. Я нібы не чуў іх да сённяшняга дня. Нібы з'явіліся ў мяне не толькі вочы, але і вушы.
Што там?
Пакуль я так думаў і прыкідваў - што там, за светлым кружком, у будцы пацямнела. Я ўзрадаваўся: мама вяртаецца! Ажно не. Дзірку-выхад амаль закрылі дзве галавы. На маміну не падобныя. Мордачкі ў іх пляскатыя, ружаватыя, не такія, як у мамы і браціка. Але ёсць на мордачках і насы, і раты, і вочы, і вушы. Вочы добрыя, як у мамы. А ўсё астатняе - проста смех: насы тырчаць кругленькія, вушы таксама паўкруглыя, прасвечваюць ружовым і тапырацца ў бакі. Раты маленькія. Абедзве галавы вельмі падобныя адна на адну, мабыць, гэта браты, як і мы.
- Ой, Толя... Яны ўжо глядзяць! - сказала левая галава.
- Гэты, што глядзіць, - мой! - сказала правая галава, якую назвалі Толем.
- А тоўсценькі - мой! - сказала левая галава.
Толя прасунуў у будку ружовую лапу і пагладзіў мяне па галаве. Прыемна, нібы мама палізала. І не страшна!
- Булька... Булька... - гаварыў Толя і гладзіў, а ў мяне ад асалоды ажно вочы заплюшчваліся. Булька мяне зваць! А я і не ведаў!
- А мой - Боб! Бобка, хадзі сюды! - У будку прасунулася другая ружовая лапа з пальцамі і схапіла майго брата за каршэнь. Боб падрыгаў лапамі і знік у лазе.
- Няхай бы спаў! Ты чалавек ці хто? - накрычаў на яго Толя. Але і сам раптам схапіў мяне за загрывак, і я задрыгаў лапамі ў паветры. «Мама!» - хацелася закрычаць мне ад страху, але я толькі віскнуў.
І ніколечкі нам не балела. Гэтыя чалавекі не ведаюць, што так мама нас карае. У нас яшчэ і вочы не глядзелі, а Боб ужо лез да мяне сварыцца за сусолку. Яму здалося, што малако ў маёй смачнейшае, чым у яго. Ён адбіраў, а я не даваў. Тады мама страсянула Боба за каршэнь і паклала на сваё месца. Дала пысаю кухталя і мне - каб не сварыліся больш.
І я гэта добра помню!
Чалавекі пасадзілі нас сабе на калені і гладзілі, гладзілі...
- Булька, Булька... - лашчыў мяне Толя. Ён вёў рукою ад носа па лбе, па карку, па спінцы. Нават мой хвосцік памераў - хаваецца ў кулачку. І так мне прыемна было і зусім-зусім не страшна. Добра, што я выбраў сабе Толю! Ну, няхай не я, а ён мяне выбраў, дык што? Якая розніца? Мы адзін аднаго выбралі.
- Коля, а ў твайго Боба кончык хвосціка белы! - сказаў мой Толя.
- Ой, праўда! - Коля з радасці падняў Боба за пярэднія лапы, паглядзеў яму на жывот, бо хвосцік Боба быў там. Боб падціснуў яго ад страху. - Дык ты белахвосцік?! От, добра, цяпер мы вас не пераблытаем.
А Боб вісеў так, вісеў і ад страху пусціў маленькі фантанчык. Коля айкнуў і адхіснуўся ад яго, пачаў атрэпвацца.
Добра, што ў Боба знайшлася такая прыкмета. Але ж вельмі мала таго белага - мо з кіпцік даўжынёю.
Так і сядзелі каля будкі Толя і Коля і ўсё гладзілі нас. Боб супакоіўся, пазяхнуў і заснуў у Колі на руках. Мне таксама соладка драмалася, але я стараўся глядзець. Хоць адным вокам. Параўноўваў Толю і Колю. З твару яны кропачка ў кропачку падобныя, аднолькава адзетыя.
- Я пад майку свайго... - сказаў Коля, адцягнуў нешта на жываце, як шкурку, і паклаў у схованку Боба.
Хацеў і Толя са мною такое зрабіць, але пачаў раптам гаварыць «ха-ха-ха!» і паказваць на Колеў жывот. Майка ў тым месцы, дзе ляжаў Боб, зрабілася мокрай-мокрай.
«Як мы іх будзем пазнаваць, хто чый? - думаў я. - Няма ў іх хвастоў, няма белага кончыка на хвасце».
Стамілася маё правае вока глядзець - столькі святла на дварэ! Я заплюшчыў правае і расплюшчыў левае. Які вялікі двор! Гэта ж колькі на ім можна паставіць такіх будак, як наша? Мо больш, чым белых валаскоў на хвасце ў Боба. А каля нас узвышалася і цягнулася сцяна такой высокай і вялікай будкі-дома, што не хапала вачэй, каб усё агледзець за раз. У сцяне былі і дзверы, толькі не круглыя, як у нашай будцы, і яны зачыняліся закрываткаю. Мабыць, у такіх будках-дамах жывуць чалавекі. І толькі я так падумаў, як закрыватка прыадчынілася і адтуль выскачыла наша мама, смачна аблізнулася.
- Пальма бяжыць! Кладзі назад! - спужаўся Коля.
Нас хуценька паклалі ў будку. Але чаго было баяцца? Наша мама добрая, яна не кусаецца, вунь - ветліва махае хвастом.
Сабакі, значыць, могуць хадзіць у чалавечы дом. А чаму не хочуць лезці да нас у будку Толя і Коля? Змясціліся б, толькі трэба ім крыху скруціцца. Хай бы і яны пажылі з намі!
- Толя! Коля! Ідзіце есці! - пачуўся недзе на двары чалавечы голас. - Мыйце рукі - і есці!
- Тата заве! - усхапіўся Коля. Любіў, мабыць, паесці, як і Боб.
А што такое тата? Ці хто такі? Тое самае, што і мама, ці не? Я стаў пярэднімі лапамі на Боба і выглянуў з будкі. Тата Колі і Толі быў каля дзвярэй у дом. Гэта таксама чалавек, толькі куды большы і здаравейшы за Толю і Колю. Значыць, Толя і Коля яшчэ не сапраўдныя чалавекі, а дзеці. І такое дзіва! Толя і Коля ішлі да таты на задніх лапах, і тата стаяў на задніх лапах. Пярэднія целяпаліся так сабе, яны, відаць, і называліся рукі. Але нашто іх было мыць? На руках жа не ходзяць. І нашто ім яны, калі вісяць без карысці? Хаця я ўжо ведаю нашто. Імі можна браць за каршэнь лепш, чым зубамі. Можна імі і па галоўцы гладзіць.
І яшчэ я прыгледзеў: на кожнай руцэ ў іх многа пальцаў, і ўсе - доўгія.
Мама Пальма толькі прасунула галаву ў будку - «Вы тут?» - і зноў кудысьці пабегла. Яна вярнулася, калі Боб моцна спаў. А я не спаў, я толькі драмаў. Я чакаў яе, каб папытацца: а ці ёсць і ў нас тата?
Мама лізнула мяне і Боба, адсунула пысаю ўбок і стомлена прылегла. Мне адразу стала так добра каля яе, што я і пра тату забыў.
...Прайшло некалькі дзён.
То спім, то дрэмлем, то кормімся. То няма мамы, і мы чакаем яе, нудзімся. То нас лашчаць, пасадзіўшы на калені, Толя і Коля. Мы ўжо зусім-зусім прывыклі да іх. Я пачаў нават адрозніваць Толю ад Колі - у яго быў свой пах.
Мама неяк расказала нам, што Коля, Толя і іх тата прыехалі сюды з горада. Але яны свае людзі, на іх брахаць не трэба. А самыя-самыя свае, якія ўвесь час тут жывуць, гэта баба Ганна і дзед Антон. Брахаць жа трэба толькі на чужых. А чужых людзей ёсць яшчэ многа, яны жывуць у сваіх дамах.
- А як гэта - брахаць? А ці на ўсіх чужых трэба брахаць? Ці заўсёды? - пыталіся мы.
І мама цярпліва на ўсё адказвала.
Боб паспрабаваў брахаць. Атрымаўся не брэх, а піск. Я нават не спрабаваў: толькі сораму набярэшся.
- А ў нас тата ёсць? - нарэшце спытаў я ў мамы.
- Ёсць, а як жа. Я калі-небудзь пакажу яго, пазнаёмлю. У сабак такая завядзёнка: таты не жывуць разам з дзецьмі.
Мы зноў паснулі. І, мабыць, у сне я злавіў Боба за белы кончык хваста і сусліў яго. Бо калі прачнуліся і падурэлі крыху з Бобам, падужаліся, мокры кончык хваста зрабіўся шэры ад пылу і пацярухі. Мы і так абодва былі шэрыя, толькі носікі чорненькія. І тут да будкі падышлі і прыселі Толя і Коля.
- Булька, Булька, - пазваў мяне Толя, а сам пацягнуў за лапу Боба.
- Боб, Бобка, - сказаў Коля і ўзяў за шкірку мяне.
Я запішчаў: пераблыталі! Але ні Толя, ні Коля не разумелі майго піску.
- Нешта пахудзеў мой Боб, - сказаў Коля і пагушкаў мяне.
- А мой Булька паправіўся, малайчына, - гладзіў Боба мой Толя. І я зноў не вытрываў, запішчаў. Так лашчыць, як Толя, Коля чамусьці не ўмеў.
Толя гладзіў, гладзіў Боба і правёў па хвосціку раз, другі, прапусціў хвосцік цераз кулачок. І раптам закрычаў:
- Глядзі, і ў Булькі кончык хваста пабялеў!
Тады Коля пагладзіў, пацёр мой хвосцік.
- Ой, а ў Боба пацямнеў... - прашаптаў ён.
Мы пачалі абурана пішчаць.
- Мы іх пераблыталі! - нарэшце здагадаліся яны.
Толя і Коля памянялі нас, і мы адразу супакоіліся.
- Бульбобы вы! Абодва Бульбобы! - Толя падняў мяне за пярэднія лапы, паставіў на заднія, як чалавека.
- Ну - пайшлі! Ну - хадзем!
Ой, як цяжка, як нязручна хадзіць на дзвюх лапах. Бедныя, бедныя Толя і Коля, як яны пакутуюць! Коля таксама вадзіў Боба за пярэднія лапы.
- Белахвосцік ты... Дуралей малы... Свавольнік! Гэта ж трэба так нас ашукаць!
Коля не ведаў, што гэта я падстроіў такое з Бобавым хвастом.
Сёння я прачнуўся раней за Боба. Прачнуўся, бо нехта закрычаў каля будкі на ўсё горла: «Ку-ка-рэ-ку!» Мамы Пальмы ў будцы не было, а Толя з Колем не прыйшлі яшчэ. Патузаў белахвостага за вуха - уставай! Патузаў за хвост - расплюшчыў той вочы, пазяхнуў:
- Ты чаго лезеш? Як цапну зараз...
Гэ, цапне ён... Непаварацень, пакуль збярэцца, дык я тры разы адскочу.
- Хадзем на двор, пагуляем, - сказаў я.
- Мама сказала нікуды не выходзіць з будкі, - адмовіўся Боб. Але сам усё-такі зіркнуў адным вокам на светлы кружок.
І тут зноў пачуўся прарэзлівы крык: «Ку-ка-рэ-ку!» Усё роўна як: «Ратуйцеся! Уцякайце хто куды!»
Белахвосты спалохана ўціснуў галаву ў плечы, падцяў хвост.
- Не бойся, там столькі цікавага! - пацягнуў я яго за вуха.
Паддаўся Боб на ўгаворы. Мы няўклюдна пералезлі цераз парожак.
Ногі нас чамусьці ўсё яшчэ не трымалі моцна. Мы хісталіся і ціснуліся адзін да аднаго. Мо ад страху? Двор такі вялікі - за дзень не перапаўзеш. Гэта ў адзін бок. Амаль столькі ж і ў другі бок ад будкі. Хіба ўпоперак паспрабаваць? Там каля дрэў высозная сцяна з дошак. Толькі гэтыя дошкі не шчыльна стаяць адна каля адной, а нібы цераз адну. Называецца гэта плот - так мама ўчора казала. Каля плота заўзята грабуць лапамі пясок смешныя белыя звяры на дзвюх нагах. Замест пысак у іх дзюбы. Хвасты растапыраныя, шырокія, на галовах нейкія банцікі. На дзвюх нагах, а на людзей не падобныя!
- Падыдзем бліжэй? - нясмела прашаптаў я.
- Ай... - віскнуў Боб.
Самы большы з гэтых двухногіх раптам адтапырыў у бакі шырачэзныя лапы, замахаў імі, пагнаў на нас вецер і пыл. І нечакана ўзляцеў на плот.
- Ку-ка-рэ-ку-у!!! Рыхтуйцеся да дажджу!
Крык быў страшны, і мы кінуліся хавацца за будку. А ногі нашы падкошваліся, мы тыцкаліся пыскамі ў пясок, куляліся.
Пасядзелі, аддыхаліся. У кутку за будкай я ўбачыў кучу кольцаў, зверху ляжаў прывязаны да іх абручык. Я падышоў, панюхаў: кольцы былі халодныя і пахлі мамаю. Яшчэ мацней пах мамаю абручык, ён не быў такі халодны і цвёрды. Што гэта за дзіва такое?
- Глядзі, хто ідзе! - Боб торкнуў пысаю мне пад бок.
Я азірнуўся. Да дзюбатых стварэнняў падыходзіла яшчэ адно. Не адно, а адна, бо гэта, мабыць, была мама. За ёю беглі, мітусліва перабіралі тоненькімі ножкамі яе дзеці. Кругленькія, пушыстыя і, мабыць, мякенькія. Яны папісквалі, як мы, а на шчанят не былі падобныя.
Дзюбатая мама квактала, клікала за сабою дзяцей. А дайшла да таго месца, дзе сядзеў на плоце крыкун, сказала:
- Злазь з плота, не смяшы курэй! Кэх, кэх... Не пужай, ніякага дажджу не будзе!
- Будзе, квактуха, будзе! Гэта я табе кажу - певень! - і ён зноў закрычаў: - Ку-ка-рэ-ку-у! Скора будзе дождж! Кураняты, не адыходзьце далёка ад мамы.
- Той, што на плоце, - певень! - прашаптаў мне на вуха Боб.
- Тыя, што ўнізе, - куры і кураняты, - сказаў я. - Давай пагуляем з куранятамі!
Як смешна ішоў Боб! Лапкі кароценькія, тоўстыя, жывоцік ледзь па зямлі не шмаруе. А хвосцік закруціў на спіну! Задраў і я, падумаеш, не вялікая навука... На паўдарозе мы прыселі: і стаміліся, і квактуха якраз паклікала да сябе куранят: «Кэ-кэ-кэ! Бяжыце сюды, чарвяка знайшла!»
Першымі дабеглі кураня з белымі крапінкамі на крыльцах і кураня з чорнымі крапінкамі. Схапілі дзюбкамі чарвяка за канцы. Тузаюць кожнае да сябе. То адно перацягне канацік, то другое, то адно тупаціць за чарвяком, то другое. А чарвяк то расцягнецца, то скароціцца. Трапечуць кураняты маленькімі крыльцамі, упіраюцца, не паддаюцца адно аднаму, ажно садзяцца на хвосцікі. Раптам кончык чарвяка выслізнуў з дзюбкі правага кураняці, таго, што з чорнымі крапінкамі на крыльцах. Чарвяк - плясь! - па левым кураняці. А кураня - кулець! І другое ўпала, у другі бок...
- Хі-хі-хі! - не вытрываў Боб.
- Абодва прагныя, - сказаў я.
Падхапілася чорнае кураня, зноў учапілася дзюбкаю ў кончык чарвяка. Тузець! Белае кураня ўсхапілася на ногі, а чарвяк ужо вырваўся ў яго - плясь! - па дзюбе чорнаму.
- Ну, што вы не падзеліце! - Мама-квактуха дзеўбанула чарвяка, падняла - а на кончыку кураня вісіць, гушкаецца. Курыца апусціла яго на дол, дзёўб, дзёўб - разарвала чарвяка на кавалкі. Аднаго чарвяка на чатырох куранят хапіла.
- Прыміце і нас у кураняты! - Падышлі мы да квактухі.
- Хто такія? Прэч! - Курыца дзюбнула і мне ў галаву, і Бобу.
З вачэй пасыпаліся іскры, падкасіліся ногі. А курыца натапырылася, закруцілася, затупала на месцы: «Ух, якая я злосная... Кэх, кэх... Суньцеся толькі яшчэ! Суньцеся!»
З віскам мы кінуліся ў будку.
- За што яна нас? - скуголіў Боб, тручы лапкаю гузак на галаве.
- Мы ж хацелі толькі пазнаёміцца, пагуляць! - усхліпваў і я, цёр лапкаю вочы.
- Пабаялася, што чарвяка адбяром... Трэба нам яе чарвякі! - не мог супакоіцца Боб.
Добра, што ў нас ёсць будка. А то куды б мы ўцякалі, хаваліся? Як цікава на двары і як небяспечна... І хоць шчымелі і балелі гузакі на галовах, нам усё роўна зноў хацелася на двор. Вось каб не было там квактухі! Самы страшны звер - квактуха.
- Падумаеш! - сказаў я. - А наша мама яшчэ большая!
- Як скажам ёй... Як страсяне за шкірку тую квактуху! - пагражаў Боб.
І тут зноў закрычаў певень:
- Ратуйцеся-я-я!!!
Храбры Боб віскнуў і шмыгнуў у цямнейшы куток будкі. Спужаўся і я, але крыху памарудзіў. І тут як ляснула-бліснула! Я на момант аслеп і аглух. А потым убачыў, як па двары закружылася, завіхурыла смецце і пыл, нібы вялізны сабака мёў хвастом зямлю. А дрэвы за плотам таксама махалі галінамі, яшчэ больш наганялі ветру.
Квактуху вецер раскудлаціў і папхаў, пакаціў па двары. За ёю імчаліся, ножак не згледзець, клубочкі-кураняты. Піск, крык, кудахтанне...
Раптам расчыніліся дзверы чалавечага дома, выбегла баба Ганна: «Ах! Ох! Сюды! Сюды!» Я ведаў ужо, што гэты вялікі чалавек - баба Ганна, гаспадыня. Паказвала неяк здалёк мама Пальма. У людзей смешная прывычка - надзяваюць на сябе адзенне. Дык я запомніў прыкметы бабы: яна адзявае адну шырозную-шырозную штаніну на абедзве нагі адразу. Смех! Яна ж замінае бегаць. Толю, Колю і іх тату лягчэй бегаць, у іх на кожную нагу штаніна асобна.
- Сюды! Ціп-ціп-ціп! - клікала баба Ганна курыцу з куранятамі ў хату.
Квактуха сама ўскочыла на ганак, схавалася ў дзвярах. А кураняты разгублена мітусіліся, крычалі. Баба лавіла іх і падсаджвала на прыступкі ганка. Апошняе кураня так і панесла ў руках.
І тут штосьці залапатала па лісці. Пясок на двары зрабіўся рабы ад чорных плямак-кропель. З неба да зямлі павіслі бліскучыя, празрыстыя вяровачкі.
- Што гэта льецца? - падпоўз да мяне Боб. Высунуў язычок, каб злавіць колькі кропель. Думаў мо, што малако.
І я высунуў язык, лізнуў.
- Гэта не малако. Не той смак, - сказаў я.
Мы выпаўзлі з будкі. І тут нас пачалі дзяўбці і біць кроплі. Халодныя, колкія. Але ад іх не балела. Наадварот, перасталі балець нашы гузакі.
- Гэ-гэй! Гэта дождж! Ён - мокры! - здагадаўся Боб.
- Гэ-гэй! - закрычаў і я. - Мы не баімся нясмачнага дажджу!
Эх, каб з неба лілося замест дажджу малако! Еш - не хачу, купайся ў ім з галавой!
Я паплюхаў лапамі па маленькай лужыне каля будкі, потым па большай, крыху далей. Апырскаў Боба з галавы да кончыка хваста. Вось так! Вось та-ак! А Боб - мяне... А я - яго... А Боб...
- Вы чаго тут мокнеце, як сабакі? - Раптам выскачыла з-за будкі мама Пальма. - Прастудзіцеся!
Мы шмыганулі ў будку.
Каля ўвахода мама страсянулася ўсім целам, у бакі паляцеў дождж.
- І вы атрасіцеся трохі. А то доўга сохнуць будзеце! Во так, глядзіце... - Яна страсянулася яшчэ раз. У бакі зноў паляцеў дождж, толькі меншы.
Я паспрабаваў страсянуцца - і ўпаў.
Паспрабаваў Боб - упаў.
- Эх вы! Нічога вы яшчэ не ўмееце. Пара, пара брацца з вамі за навуку.
- Эх вы! - паўтарыла мама дакорліва. - І чаго вы так марудна расцяце? - Яна аблізвала нас, сушыла языком і не пераставала гаварыць. - Ну, хто з вас можа натапырыць вушы? Э-э, ніхто... А ў вашага таты прыгожа вушы тырчаць... Ну, тады паварушыце імі... Таксама не можаце? А сабакам без гэтага не абысціся. Мы гэтак знакі адзін аднаму падаём, «гаворым».
Мы дружна ўздыхалі: праўда, чыстая праўда, не слухаюцца нас вушы. Эх, каб хутчэй вырасці!
- А хвосцікі як? Слухаюцца вас хвосцікі?
- Ага, мамка! Слухаюцца! - закрычаў Боб.
- Боб навучыўся падціскаць хвост ад страху, - сказаў я.
Боб пакрыўдзіўся.
- Я і задзіраць магу! Во, глядзіце, які вялікі абаранак на спіне.
- Хо, і я магу хвосцік абаранкам рабіць, - сказаў я.
- Ну і абаранкі ж у вас! Не абаранкі - сушкі маленькія. Ёсць такія - цвёрдыя, як костка. Толя даваў мне - смачныя. Калі-небудзь і вы пакаштуеце, навучыцеся цвёрдае есці. Ну, а зараз я не пра гэта. Задзярыце хвосцікі і памахайце імі!
Мы закруцілі хвосцікі на спіну.
- Малайцы. Калі поўны абаранак, хвост напружаны, то гэта многае можа азначаць. Або ў сабакі цудоўны настрой. Або мы ўстрывожаныя, раззлаваныя. Калі ж не поўны абаранак рабіць і крыху памахаць хвастом, значыць: «Прывітанне!» Гэта калі далекавата бачыш знаёмага сабаку. Калі ж добры прыяцель, то трэба махаць мацней і часцей. Сыходзьцеся і лізніце адзін аднаму куточкі рота. Можна і носам пацерціся, паторкаць у пысу яму. Калі ж сапраўды блізкі сябар, то віляць трэба з усёй сілы, прыціскаць вушы да галавы, моршчыць лоб, усміхацца куточкамі губ, лізаць, прытанцоўваць, пакручвацца ў бакі. Я помню, яшчэ малыя былі Толя і Коля, па паўтара года, ці што, прыехалі яны з горада на лета. Тэп, тэп, ідуць да будкі. То я так узрадавалася, так віляла - пазбівала хвастом з ног аднаго і другога.
- Ха-ха-ха! - засмяяліся мы з Бобам.
- Нічога тут смешнага няма. Усё трэба ў меру рабіць, бо часам і за падлізванне, падхалімства гэта могуць прыняць. Во, яшчэ быў выпадак. Непадалёку ад нас хлапчук Генка жыве, у яго вялікі сабака Султан... Ага, дык тады Генку было гадоў пяць, а Толю і Колю па тры. Пакрыўдзіў Генка Колю... Я адразу заступілася, таўханула Генку лапамі ў плечы. Ён і брыкнуў. Коля раве, Генка ўпаў - раве... Дарослыя людзі набеглі, пачалі крычаць на мяне, думалі - я ўкусіла яго. Запомніце, сынкі: сабакі ніколі не кусаюць малых дзяцей - ні сваіх, ні чалавечых, нічыіх... Але я пачала пра другое. А пра што мы спачатку гаварылі?
- Пра хвосцікі, - падказаў я.
- А-га-а. Пра хвасты. Паўтараю, без хваста ў сабачай гаворцы не абысціся. Не ўсе людзі гэта ведаюць і разумеюць. Ёсць некаторыя пароды сабак, якім адсякаюць хвасты яшчэ маленькім. Баксёрам, напрыклад. Яны падрастаюць і не помняць нават, што мелі некалі нармальны сабачы хвост. Нават ганарацца, што яны бясхвостыя, паглядаюць фанабэрыста на іншых. А чым ты ганарышся? Тым, што калека? Не лезь, Боб, не падлабуньвайся... Яшчэ рана карміцца: я не скончыла ўрока.
Я схапіў Боба за хвост і адцягнуў ад мамінага жывата. Бач ты яго, хітранькі! Пакуль я развесіў вушы і слухаю, ён давай прыладжвацца, каб пасмактаць.
- Дык я не скончыла пра хвасты. Пра хвост у сабачым жыцці можна многа расказваць. Я скажу яшчэ, што трэба паказваць хвастом пры першым знаёмстве. Мы, сабакі, далёка кепска бачым. Пазнаць пазнаеш, што сабака бяжыць. А кім ён табе будзе, сябрам ці ворагам? Мо адразу біцца з ім трэба будзе? Таму ўсё цела напружвайце, насцярожвайцеся, хвасты задзірайце ўгору, згінайце толькі крыху. Нібы пытаецеся ў яго: «Ну, ну, што ты за цаца?» Бачыш, і ён гэтак робіць хвастом, падыходзіць паўкругам. Лажыся тады на жывот, лапы пярэднія ўперад, заднія пад сябе, галаву ўвагні. А раптам ашуквае? Трэба, каб мог ускочыць імгненна... Ён бліжэй, бліжэй круг вядзе... Ужо відаць, што зморшчыў шкуру на лбе і носе, ашчэрыў іклы, вушы натапырыў і нахіліў уперад. Гыркае, пагражае... Усхоплівайся і ты, старайся гыркнуць яшчэ страшней, гэтым нібы выкажаш сваю сілу. Ён не адскоквае, але і не нападае. Тады абыходзьце адзін аднаго па дузе, усё бліжэй, бліжэй... Хвост пакуль не апускайце, можаце толькі трошкі павадзіць кончыкам з боку ў бок. Калі ён зразумее дружалюбны намёк, то таксама трошкі вільне. А тады сыходзьцеся, нюхайцеся, нюхайце хвасты. Калі мірны сабака, то гэта адразу пазнаеш...
- Есці, есці... - запішчаў Боб. Ён мо і не чуў усяго, толькі пра яду і думаў, таўсцель.
- Ну, наце, карміцеся... - дазволіла мама. - Галоўнае - умець назіраць, умець распазнаць, што гаворыць сабака хвастом, вушамі, спінаю, пысаю.
Мама ласкава ўсміхалася - я пазнаў гэта па голасе, па маршчынках, што парабіліся ў куточках яе вачэй. Я ўжо ўмеў крыху назіраць.
Генку, у якога ёсць сабака Султан, прывялі назаўтра Толя і Коля. Праўда, без Султана.
Спачатку мы пачулі іх звонкія галасы. Адразу прачнуліся, але ўставаць не хацелі. Мы песціліся, пазяхалі - хто даўжэй прабудзе з разяўленым ротам?
- А я кажу, непародзістыя! - набліжаўся нечы незнаёмы голас.
- Пародзістыя, пародзістыя! - у два галасы даказвалі Толя і Коля. - Яны шэрыя, як аўчаркі! Мы іх у горад забяром, выгадуем дзвюх аўчарак!
- Ха-ха-ха! І яшчэ раз - ха! - ужо зусім блізка чуўся незнаёмы голас. - Калі хочаце ведаць, на ўсё сяло ў мяне ў аднаго пародзісты сабака. Чыстакроўная аўчарка. Адкуль у Пальмы могуць быць пародзістыя дзеці, калі сама невядома хто?
Мне ўжо не падабаўся гэты незнаёмы голас. Задавака, мабыць, той, хто гэтак гаворыць. І нахабнік. Яшчэ не бачыў нас, а ўжо зневажае, абзывае непародзістымі. І на маму нашу абы-як - «невядома хто...». Як гэта невядома? Кожны тут ведае, што яна наша мама і лепшая за ўсіх.
Мяне ўсё больш разбірала злосць...
Каля будкі затупацелі і заціхлі крокі. Дзеці прыселі, мы ўбачылі Толю, Колю і незнаёмага. Твар у незнаёмага доўгі і нос доўгі, рот малы і вузкі. Незнаёмы працягнуў у будку руку з вялізазнымі пальцамі, схапіў мяне за лапу. Мне забалела, і я цапнуў зубамі.
- Ого! - незнаёмы адхапіў руку. - Ого, зубкі паказвае... Гэта добра. І глядзяць абодва лупата, разумна - таксама добра. Іх ужо выхоўваць трэба. Калі што не так будуць рабіць - караць.
Незнаёмы схапіў мяне за каршэнь, выцягнуў з будкі, хоць я і ўпіраўся.
- Вось так караць, вось так... - Ён даў мне ў нос дзве пстрычкі.
Я заскуголіў: было і крыўдна, і балюча. За што?!
- Ты... Ты!.. Яму ж баліць! - ледзь не заплакаў разам са мною Толя. Выхапіў мяне з яго ўчэпістых рук. - Ён цябе любіць не будзе! Ты гадкі, Генка!
- І не трэба, каб ён кожнага любіў. Трэба, каб любіў толькі свайго гаспадара. Толькі гаспадара слухаўся. Мой Султан слухаецца толькі мяне. Маё слова для яго закон!
- Генка, а паспрабуй Боба вазьмі! - сказаў Коля.
Толя прысеў на кукішкі, заглядвае ў будку, трымаючы мяне. Каля яго прысеў Генка, за Генкам - Коля. Усе глядзяць у будку. Я нічога ў ёй не бачу, у лазе цёмна, нібы там ноч.
Генка дастаў за шкірку Боба. Пасадзіў на сагнутую левую руку, праваю пагладзіў і тузануў за вуха. Боб, замест таго каб цапнуць за руку зубамі, лізнуў.
- Э-э, кісель... На! - Генка сунуў Боба Колю. Цярнуў палізаным месцам аб штаны. - Хаця пачакай... Паглядзім у роце.
Коля трымаў Боба, а Генка разяўляў, раздзіраў яму рот.
Расшчапіў, заглянуў...
- Кісель, я ж кажу... А ў гэтага?
Генка павярнуўся да Толі, у якога на руках быў я. Працягнуў да мяне рукі. Я завурчаў ад злосці. Не хапала, каб лезлі мне ў рот з нямытымі рукамі! Але Генка злаўчыўся і схапіў мяне адною рукою за верхнюю сківіцу, другою - за ніжнюю.
Расшчапіў сілком, хоць я не даваўся і сціскаў зубы з усёй моцы.
- О-о, вось гэты мне падабаецца. І ў майго Султана чорна ў роце. З характарам!
Я не зразумеў, хто з характарам. Я ці Султан? Калі я, то хіба гэта кепска?
- Выхоўваць іх трэба, выхоўваць, - паўтарыў Генка. - Строгі рэжым...
- Яны ж яшчэ маленькія! Другі месяц пайшоў, што яны разумеюць? - гаварылі Толя і Коля.
- Ужо трэба пачынаць выхоўваць. Ужо! Калі хочаце забраць з сабою, у кватэры трымаць... Гэта вам не ў сяле! - Генка зайшоў за будку, за ім Толя і Коля. Генка падняў той абручык, што пах мамаю. За абручыкам пацягнуліся адно за адным кольцы. Яны былі злучаны паміж сабою! - У сяле сабак добра трымаць, - гаварыў Генка. - Пасадзіў на ланцуг - і хай брэша. Дайце цвічок і малаток... Уваб'ём во тут у сцяну - чапляць аброжак. Каб не валяўся абы-дзе. А мо самі ўваб'яце?
- Самі! Самі! - заківалі галовамі Толя і Коля. Генка паклаў аброжак на будку.
- Гэта мы пускаем Пальму гуляць, - сказаў Толя. - Шкада яе.
- Я так і думаў, што вы... У дзеда Антона яна не вельмі разгульвала.
Я не разумеў, пра што яны гавораць. Як гэта - саджаць на ланцуг? Мяне каб пасадзілі на тыя халодныя кольцы, то я ўцёк бы ў будку. Холадна ад іх у лапы, у хвост.
А ў будцы цёпла, мякка, утульна.
- І трэба іх падкормліваць ужо, вучыць есці. Калі ваш тата забярэ вас? - спытаў Генка.
- Мо праз месяц.
- За гэты месяц яны павінны навучыцца і хлябтаць, і густое, цвёрдае есці.
- Праз месяц мы ў школу пойдзем, у першы клас, - пахваліўся Толя.
- Ага, і я ў першы! - кінуў Коля.
- Маляўкі! Я ў чацвёрты пайду, і то не хвалюся. Хто са мною зараз на рэчку? Я вудачку вазьму і Султана.
- Баба будзе сварыцца, - уздыхнуў Коля.
- Эх вы! Бабчыны ўнучкі! - пагардліва скрывіў губы Генка.
- Я пайду! І Бульку вазьму! - сказаў Толя.
- А я - Боба! - узрадаваўся Коля і пагушкаў майго браціка.
І я ўзрадаваўся, захваляваўся: што такое рэчка? Ці далёка?
Мы ж не можам далёка ісці. І што гэта за Султан такі?! Толькі і чуеш - Султан, Султан...
А яшчэ я думаў: чаму мы непародзістыя? Хіба кепска жыць непародзістым? У нас жа і лапы, і хвост, і галава, і ўсё такое. Усё на месцы...
Толькі не думаў я, куды хочуць нас забраць Толя і Коля. Проста забыў пакуль што пра гэта.
Мы з Бобам не пайшлі сваімі нагамі. Нас панеслі на руках Толя і Коля.
Які ж вялікі белы свет! Акрамя двара ёсць яшчэ і вуліца, абапал яе стаяць вялікія дамы. З якога выйшаў Генка, я не прыкмеціў, хоць з рук было ўсё лепш відаць, чым з зямлі. Апынуўся ён каля нас нечакана, побач з ім быў высокі шэры сабака. Мо да барады Толю і Колю. Сам шэры, а жывот у яго светлы, спіна з чорнай палоскай. Якія рухавыя і вясёлыя ў яго вушы! Стаяць тырчком, імгненна паварочваюцца ва ўсе бакі. Я адразу здагадаўся, што гэта Султан. Нават патузаўся на руках у Толі, папішчаў, паняўкаў. Хацеў, каб Султан заўважыў мяне. Але ён ішоў побач з Генкам, крок у крок, і нават не зірнуў на мяне. І на Боба ні разу не зірнуў, быццам мы і не існавалі зусім. От жа ганарысты!
Ішлі мы доўга. Генка часам строга пакрыкваў на Султана: «Да нагі!», «Ісці побач!», хоць ён і так ішоў каля яго нагі. Калі і вытыркаўся наперад, то на паўгалавы, не больш.
Каля аднаго дома дарогу нам перабегла штосьці шпаркае і чорнае. Султан памкнуўся быў следам, але Генка крыкнуў: «Фу! Побач! Ты што - ката зроду не бачыў?» І Султан замёр на месцы, вінавата вільнуў хвастом. Але Генка ўсё роўна памахаў пальцам перад яго носам, гаварыў яму нешта сярдзітае. Султан у адказ угінаў галаву, прыціскаў вінавата вушы.
Сур'ёзны чалавек Генка!
Потым вуліца і дамы скончыліся, пачалася роўная, зарослая нечым зямля. Колер раслін быў такі, як і ў дрэў за нашым плотам, - шэры. Я хацеў убачыць, дзе канец гэтай роўнай зямлі, і не змог: расплывалася ўсё ў вачах.
- Мой Султан ужо выконвае шмат камандаў, - хваліўся Генка ідучы. - Бачыце, можа без павадка ісці побач. Ніколі ў чужога не возьме яду, нават самую смачную. Ведае, што «Фу!» - значыць «Нельга!», «Няможна!». Скажу - палку прынясе... Во, глядзіце... - Генка падняў з зямлі нейкую крывуліну, кінуў уперад. - Султан, прынясі!
Султан ірвануўся з месца і тут жа прынёс Генку тую крывуліну. Генка пахваліў яго, пагладзіў па галаве. А Султан ужо глядзеў на яго не вінаватымі, а вясёлымі вачыма, прытанцоўваў, віляў задам. Потым стаў на заднія лапы і пхнуў пярэднімі Генку ў грудзі. Генка пахіснуўся, адступіў на крок. Здаровы Султан і на задніх нагах намнога вышэйшы за яго.
- Ты што - падурэць хочаш? - спытаў Генка.
Султан адбегся паўкругам, вушы прытуліў да галавы, павільвае і задам, і хвастом больш у адзін бок. «Правільна Генка зразумеў Султана, правільна...» - хацелася мне сказаць, але па-чалавечы я не ўмеў.
Генка крыкнуў: «Гэй-гэх!», стаў на рукі, хацеў прайсціся колам, але ўпаў. І тут жа ўскочыў, прыпусціўся за Султанам. А той уцякаў ад Генкі кругамі, выпучваў спіну і яшчэ больш выгінаўся ў адзін бок - цвяліў Генку. Потым уцякаў Генка, а даганяў Султан. Дагнаў, паваліў на зямлю. Яны пачалі валтузіцца і качацца адзін цераз аднаго, Султан нібыта кусаў Генку. Але, мабыць, Генку не балела, бо ён стаў зусім несур'ёзным чалавекам. Рагатаў, выкручваўся з-пад Султана, прыціскаў яго рукамі да зямлі. А сам Султана не кусаў.
І так мы яшчэ доўга ішлі, а Генка і Султан бегалі вакол нас кругамі. Султан увагрэўся, з разяўленага рота высунуўся і матляўся доўгі язык. У Генкі таксама быў разяўлены рот, але язык не матляўся.
- Ой, якая тут трава зялёная і мяккая! А колькі кветак! - сказаў Толя і пусціў мяне на зямлю. Коля тут жа пусціў і Боба.
Я яшчэ раз паглядзеў на зямлю, пакрытую травою. Ні якая яна не зялёная. Шэрая!
- І чырвоныя кветкі! І сінія! І белыя! - крычаў Коля, ірвучы кветкі.
Я не бачыў ні чырвонага, ні сіняга - толькі шэрае. І сям-там на гэтым шэрым былі белыя плямкі кветак - белыя я бачыў. Затое чуў я столькі ўсякіх пахаў, што ажно кружылася галава.
І ніякая трава не мяккая, яна шорсткая і калючая, рэжа паміж пальцамі. А высокая, вышэй за нас намнога, заблудзіцца можна. Мы з Бобам блыталіся ў траве, падалі, не маглі нават хадзіць, а не толькі бегаць кругамі, як Султан.
Толя і Коля пападалі на траву, схапілі нас, пачалі тузаць, калашмаціць, куляцца з намі, саджаць сабе на грудзі. А мы пішчалі, нам было не весела, а страшна. Столькі ўсяго новага, незнаёмага абрынулася на нас!
- Рэчка! - закрычаў раптам Генка і пабег яшчэ далей, а за ім Султан.
Толя падхапіў мяне пад пуза, кінуўся за ім. Мяне так трэсла, так матлялася галава - думаў, адарвецца. Пашалелі, мабыць, дзеці ад гэтай травы, ад гэтых пахаў.
І тут я таксама ўбачыў раку. Гэта такая вялікая-вялікая і бліскучая, з белымі воблачкамі вада. У шырыню я бачыў канец вадзе, а ў даўжыню - не. Вады было куды больш, чым у той лужыне, дзе мы плюхаліся з Бобам. Я нават не ўяўляў, што на свеце можа быць столькі вады.
Нас пакінулі на беразе. Генка раздзеўся, сказаў Султану: «Вартуй!», а сам разагнаўся і скокнуў у ваду. Султан пазяхнуў на ўвесь рот і сеў каля яго адзення. Толя і Коля таксама параздзяваліся і плюхнулі ў ваду. Генка ўжо далёка плюхаўся, адна галава з вады відаць. Толя быў бліжэй да берага, а Коля плюхаўся зусім блізка. Каля самай вады трава была высокая і вострая, а там, дзе нас пусцілі на дол, кароценькая і мяккая. Султан сядзеў і глядзеў на Генку, а на нас ні разу не глянуў. Быццам мы былі не сабачаняты, а нейкія казюлькі, дажджавыя чарвякі.
Мне захацелася зрабіць нешта такое, нешта такое... Каб хоць разочак глянуў на нас гэты прыгожы ганарысты Султан. Во зараз як тупну лапамі па гэтай вялікай лужыне-рацэ... Як плюхну! Каб і Султана апырскаць...
Я трошкі прабегся па беразе, зрабіў разміначку. Штурхнуў носам пад бок Боба: «Глядзі!» Прысеў, пагайдаўся ўзад-уперад: «Эх, раз... Эх, два-а! Эх, два з палавінкаю... Гэх!»
Далекавата скочыў. Але не ўбачыў, ці паляцелі пырскі на Султана або хоць на Боба. Плюх быў вялікі, мяне ажно аглушыла. Вада расступілася пада мною, а потым захліснула тугім холадам. Хлынула ў рот, у нос, у вушы, я адразу задыхнуўся, кашлянуў. А вада ўсё лезла ў нос і рот, я пачаў адбівацца лапамі ад яе. Біў, біў пярэднімі лапамі ваду і... выскачыў наверх! Бліснула сонца, асляпіла... Удыхнуў паветра, закашляўся мацней... А лапамі біць перастаў, і мяне зноў па-а-ацягнула на дно... Ага, значыць, вада не любіць, калі яе б'юць лапамі, яна пускае ад сябе тады, калі б'еш. І я пачаў біць лапамі яшчэ мацней: бах-бах-бах-бах-бах! І зноў выплыў, а лапамі ўжо не пераставаў біць. І нічога не бачу з-за пырскаў, не бачу берага. У вачах нясцерпна рэжа, нібы засыпаў мне іх пяском Боб.
- Булька, ты рабіў буль-буль? Булька, ты не туды плывеш!!! - спалохана закрычаў Толя.
Я, значыць, плыў?! Во здорава, ніхто мяне не вучыў, сам навучыўся.
- Султан! - крыкнуў Генка.
І тут жа штосьці моцна плюхнула ў раку.
Я чуў ззаду сябе булькатанне і цяжкі дых, але не азіраўся, плыў. «Хо-хо! Сам плыву! Сам!!!» - хацелася мне крычаць ад радасці.
І тут мяне падгушкнула вада, над галавою пацямнела. Я азірнуўся і ўмлеў: на мой загрывак апускалася разяўленая пашча Султана.
- Ма-а-ама-а! - закрычаў я ад страху і пачаў тануць.
Зубы Султана лёгенька сціснулі маю шкуру на загрыўку - пад вадою ўжо! - пацягнулі ўверх.
- Султан, вынесі яго! - скамандаваў Генка.
А Султан мо падумаў: «Прынясі!» - і паплыў да Генкі, а не да берага. Я вісеў у Султана ў зубах, мой хвосцік і ніжняя частка тулава валачыліся па вадзе.
- На бераг! На бераг, ты куды?! - зноў закрычаў Генка і паплыў насустрач нам. Даплыў, развярнуў Султана мордай да берага, і мы паплылі побач. Потым Генка пайшоў па вадзе, а Султан яшчэ трошкі праплыў і таксама пайшоў.
Султан пусціў мяне на беразе каля Боба, ступіў два крокі ўбок і страсянуўся ўсім целам. Вось гэта быў дождж! Бура! Боб віскнуў і адскочыў далей. Спужаўся... А што было б, каб ён «плюхнуў» у раку, як я?
Султан пачаў бегаць вялікімі кругамі па траве, грэцца.
Генка прысеў каля мяне, дрыжыць. Толя вылез, прысеў каля мяне і таксама дрыжыць, зграбае з мяне рукою ваду. І Коля нагнуўся нада мною, глядзіць, і Боб забег за яго, паглядвае на мяне з-за Колевай нагі. А мне зрабілася вельмі холадна, я калаціўся ўвесь, да самага кончыка хваста. У грудзях дзерла і душыла, было млосна: наглытаўся вады.
- Прастудзіцца, герой... - сказаў Генка. - У запазуху трэба яго.
- Няма запазухі, майка мокрая - Султан апырскаў, - сказаў Толя.
- Коля, у цябе сухая, пакладзі Бульку ў запазуху або дай Толю майку, - загадаў Генка.
- Ай, - перасмыкнуў Коля плечуком, забраў Боба з-пад ног і пайшоў берагам.
Я зразумеў, што Коля мяне не любіць. Ці любіць ён свайго Боба?
- Бяры маю, калі ён такі, - сказаў Генка і ўзяў з кучы адзення сваю майку.
- Пальма бяжыць! - раптам закрычаў Коля і паказаў на луг.
Я яшчэ не бачыў нашай мамы Пальмы, але зарадаваўся: от каб цяпер смактануць цёпленькага малачка! Адразу б сагрэўся.
- Пальма! Пальма! - крычаў радасна Толя, падскокваючы, і надзяваў Генкіну майку. Надзеў - яна была яму да самых каленяў.
- Па слядах знайшла! - сказаў Генка. - Ай, малайчына!
Толя падняў мяне, і я ўбачыў, як падбягае мама. Яшчэ здалёк яна віляла і хвастом, і задам, згіналася ў адзін бок, прыціскала вушы. Радавалася сустрэчы, вітала ўсіх-усіх.
Якая цудоўная ў нас мама Пальма! Прыбегла па нашых слядах аж на рэчку.
А Генка гаварыў, што наша мама «невядома хто» і мы самі непародзістыя. Яшчэ ж якая пародзістая мама! Ад радасці я нават дрыжаць перастаў.
Толя сунуў мяне пад майку і ўздрыгнуў ад холаду: «Ва-ай!» А тут і мама Пальма падбегла. Я пачуў яе цяжкі дых, чуў, як свішча яе хвост, рассякаючы паветра. Я затузаўся пад майкаю, хоць мне і прыграваў бок Толеў жывот. «А-ай!» - крыкнуў Толя, выцягнуў мяне са схованкі. Незнарок я шкрабнуў яго лапаю.
- Дарэмна майку намачылі. Аддавай Бульку Пальме, яна абсушыць яго і абагрэе, - сказаў Генка.
Як цяжка дыхала наша мама! Які вялікі ў яе язык! Не меншы, чым у Султана.
Вярнуўся Коля з Бобам, і ўсе дзеці пасталі наўкол нас, глядзяць на Пальму, глядзяць на мяне. І Султан глядзеў. Ён ужо ціха ляжаў на беразе, паклаўшы галаву на выцягнутыя лапы, вочы зрэдку ляніва прыжмурваліся.
Мама адразу пачала мяне аблізваць. Лізне, лізне, падыхае разяўленым ротам, паматляе языком - «Ах-ха! Ах-ха!», зноў паліжа, зноў - «Ах-ха!». Бакі яе надзімаюцца-ападаюць, надзімаюцца-ападаюць...
- Чаго глядзіш так? - сказала мне мама. - Сабакі не пацеюць, яны языком ахалоджваюць сябе, каб не перагрэцца.
І зноў лізала мяне, зноў дыхала. Потым легла на бок, каб я хутчэй прыпаў да сусолкі. А мяне і ўпрошваць не трэба. Боб таксама затузаўся на руках у Колі, хоць не купаўся і не дрыжаў. Коля падклаў і яго.
Мне стала цёпла з усіх бакоў, і ў жывоціку так добранька стала. І я задрамаў.
А як прачнуўся, то нікога з дзяцей каля нас не было. Уставаць ад мамінага жывата не хацелася. Якое шчасце, што ёсць на свеце мама!
- Ну - што, не прастудзіўся? - спытала ласкава мама і прытуліла свой нос да майго носа. - Не, здаецца, не гарачы... От жа дурненькі, га? Гэтак і ўтапіцца нядоўга - мне Султан пра ўсё расказаў.
- Мама, а я не лазіў у раку, - пахваліўся Боб.
Але маме чамусьці не спадабалася гэта.
- Ну і добра, добра... - буркнула яна. - Дзеці, паздароўкайцеся з бацькам!
Я ўскочыў на ўсе чатыры лапы, нават вушы сталі тарчма.
- Дзе?!
Акрамя Султана, які сядзеў крокі за два ад нас, больш сабак не было. Зводдаль стаялі каля ракі Генка, Толя і Коля, яны трымалі ў руках нейкія доўгія і тонкія палкі.
- Ды не круці галавою... Во ён, во - Султан!
Султан у гэты час знарок абыякава пазяхнуў, крутнуў галавою, нібы адганяў муху. Зноў стаў глядзець нібыта міма нас. Але вочы яго былі добрыя, ласкавыя, і ён усіх-усіх нас бачыў.
Я кінуўся да яго...
Мама вучыла: калі знаёмяцца з добрым сабакам ці сустракаюцца з сябрам, трэба віляць хвастом, старацца лізнуць яму куточак рота, панюхаць хвост.
Я падскочыў раз, другі - не дастаць да морды Султана. А ён і не думае падстаўляць яе, каб лізнуў, задзірае яшчэ вышэй. Не мог я і хвост яго панюхаць - Султан сядзеў на ім. Тады з радасці я пачаў рабіць тое, што ў галаву прыйшло: абдымаў сваімі лапкамі яго тоўстыя і высозныя лапы, штурхаў іх носам і грудзьмі, злёгку пакусваў. Султан пераступаў з лапы на лапу, нібы знізу яму пякло ў падушачкі, вырываў. Але не гыркаў, цярпеў! Шкуру на лобе не моршчыў, толькі злёгку прыжмурваў куточкі вачэй.
А Боб дапоўз да морды Султана, падцінаючы хвост, угінаючы галаву, і брыкнуўся на спіну. Прыціснуў да тулава лапкі, пусціў фантанчык...
- Фі-і... Ды яны ў цябе зусім не выхаваныя! - незадаволена буркнуў Султан. - Ці вучыла ты іх?
- Вучыла таму-сяму. Усяго ж адразу не схопіш. З бацькам, праўда, не вучыла сустракацца, - сказала мама.
- Не верыцца, - зноў буркнуў Султан.
- А што ты ад іх хочаш - малыя яшчэ.
Султан нарэшце вырваў лапы з маіх абдымкаў, устаў на ўсе чатыры.
Я пачаў бегаць паміж імі васьмёркай, стукацца лбом, бакамі - нібы заблудзіўся сярод чатырох дрэў.
А Боб ужо сядзеў на хвосціку і жаласліва павіскваў, пазіраючы ў вочы бацьку: чакаў ад яго ласкі.
- Ну - хопіць. Бачу, што ты іх песціш, - Султан рашуча пайшоў ад нас да Генкі.
Я прабег крыху за ім, учапіўся зубамі за хвост. Султан тузануўся, вырваў хвост і нават не азірнуўся.
Сур'ёзны і строгі Султан... Не хоча з дзецьмі пагуляць.
Боб клубочкам круціўся на беразе, хацеў ухапіць сябе за хвост. Мо здурэў ад радасці. І да таго дакруціўся, што таксама плюхнуў у ваду. Праўда, каля самага берага, на мелкім.
Я вярнуўся да мамы. Мне чамусьці зрабілася нявесела. Мама вінавата вільнула мне хвастом.
І гэта ўсе сабачыя таты такія? Усе не прызнаюць сваіх дзяцей?
Нас прынеслі з рэчкі, паклалі ў будку. Адразу ўскочыла да нас мама.
- Сораму колькі набралася... Перад бацькам асароміліся! - не магла яна супакоіцца. - Ніякай павагі да бацькі!
- Мама, а я з павагай поўз да яго, - падлез бліжэй да мамінай морды Боб, лізнуў яе ў куточак рота.
- А ты ўвогуле падхалім. Дагары брыкнуўся, жывот выставіў! Скажы ты, і вучыць гэтаму не трэба... Ды ведаеш ты, што так робяць толькі слабакі і палахліўцы? І толькі перад вельмі заядлым, вялікім і страшным сабакам, калі адразу відаць, што не пераможаш яго. Запомніце, калі давядзецца з кім схапіцца: жывот і шыю, гарляк беражыце ў першую чаргу. Ну, а калі выстаўляеш жывот ды яшчэ і лапкі падціскаеш - значыць, здаешся на літасць пераможцы. Бывае, што гэта адразу абяззбройвае і ўлагоджвае ворага. Але не заўсёды, чуеце?
- Чуем, чуем!
- Каторы сабака можа і кішкі выпусціць...
- Мама, а хіба Султан вораг? - спытаў я.
- Кажу, ён ваш бацька.
- А ты казала, што дарослыя сабакі не крыўдзяць малых, - успомніў Боб.
- Дык то ж малых. А вы ж не заўсёды будзеце малымі.
- Мама, а тата - хто такі? - спытаў я.
- Бач ты іх... З вамі ўжо цяжка збрахацца. Каб вы былі такія, як Султан, то лепшага я і не хацела б. Ён і прыгожы, і смелы, і сэрца ў яго высакароднае, добрае. Гэта выхаваны сабака, не такі, як вы - парасяты...
- Мы сабачаняты! - раптам заганарыўся Боб, хоць ні ён, ні я яшчэ не ведалі, хто такія парасяты. Чулі, што ёсць свіння з парасятамі ў дзеда Антона і бабы Ганны, але яшчэ не бачылі іх.
- Выхаваны! А сваіх дзяцей не любіць! - не мог я забыць сваю крыўду.
- Любіць. Толькі так заведзена ў сабак-бацькоў - не падаваць выгляду, што любіш. Суровае выхаванне, каб і вы былі суровыя, мелі цвёрды характар. А што тата не з намі - такая завядзёнка ў сабак, такі закон. А вось у нашых дзікіх сваякоў, у ваўкоў, - не так. Яны ў лесе жывуць... Лес - гэта многа-многа дрэў... Сосны, бярозы, елкі, дубы... Дык ваўкі сем'ямі жывуць, з бацькам. І дзеці доўга пры бацьках жывуць, старэйшы вывадак і малодшы - разам.
- А для чаго мы на свеце жывём? - спытаў я.
- Ух ты, разумнік мой! - лізнула мяне мама. - Ты ўжо такія пытанні задаеш? Значыць, расцяце вы, сталееце. Гэта вельмі добра, вельмі добра...
Мама памаўчала, задумалася.
- Памагаць чалавеку - вось для гэтага мы і жывём, - сказала яна. - Мы, простыя сабакі, ахоўваем дом чалавека, яго жывёлу, маёмасць, дзяцей. А чула я ад Султана - ён у горадзе да двух гадоў гадаваўся... Чуў ён, што ёсць сабакі-пастухі, ездавыя сабакі... Запрагаюць сабак у лёгкія сані і ездзяць на іх там, дзе вельмі холадна, снег і лёд.
Мама растлумачыла нам, што такое сані, снег і лёд, і расказвала далей:
- Ёсць яшчэ сабакі-памежнікі, сабакі-сышчыкі... Па следу могуць знайсці чалавека. Гэта вельмі вучоныя сабакі, спецыяльную школу канчаюць...
- У сабак таксама ёсць школы?! - выгукнулі мы з Бобам радасна. Вось бы і нам павучыцца ў іх! Толя, Коля і Генка пойдуць у сваю школу, а мы - у сваю.
- Ёсць сабачыя школы, ёсць, - сказала мама. - Але вучыцца можна не толькі ў школе.
- Мама, а ты таксама добры сышчык! Ты знайшла Толю і Колю, нас знайшла каля ракі! - Ад радасці я залез на маму, каб лізнуць ёй куточак рота. Але пакаўзнуўся і з'ехаў са спіны, як з горкі.
Гэта мне спадабалася.
- Ну-у, скажаш... Які з мяне сышчык! - засаромелася мама. - Да сышчыка яшчэ далёка. Але мы, звычайныя сабакі, павінны ўмець усё.
- Значыць, мы лепшыя за пародзістых? Ура! - Я зноў палез на маму, зноў з'ехаў. За мною - Боб.
- Перастаньце, бок мне аблузаеце... Паслухайце лепш, што Султан аднойчы ў тэлевізары бачыў... У Генкі тэлевізар ёсць...
- А што такое тэлевізар-р-р? - «Р» прагучала ў мяне раскаціста, нібы ў дарослага сабакі.
- Гэта такая будка, закрытая з усіх бакоў. Там, дзе лаз, - шкло, падобнае на лёд. Хаця ж вы і лёду не бачылі... Ну, такое шкло, як у акне ў чалавечым доме... Блішчыць, як лужына на сонцы. Ага... І ў гэтым шкле паказваецца ўсё, што на свеце ёсць, толькі яно не пахне. Адзін цень... Чую аднойчы, кажа Султан, брэх у хаце... «Незнаёмы сабака забраўся?!» - падумаў і як кінецца ў дом. Ну, думае, правучу зладзюгу... Забег у другі пакой дома, а там тэлевізар свеціцца і Генка сядзіць, глядзіць тэлевізар. А ў тэлевізарным шкле - цені сабак. І во дзіва: цені, а брэшуць! І цені людзей, а гавораць! То якіх толькі сабак Султан не нагледзеўся ў тэлевізары - і вялікіх, і малых, і кудлатых, і гладкіх, з доўгімі мордамі і з кароценькімі, з хвастамі і без хвастоў...
- А як жа яны без хвастоў размаўляюць з іншымі сабакамі? - здзівіўся я.
- Не ведаю. Калекі - што з іх возьмеш... Ага, дык у тэлевізары яшчэ паказвалі, як сабакі параненых людзей ратуюць, як сляпых водзяць за сабою. Потым паказвалі сабак у светлых пакоях, а на іх наблытана нейкіх дратоў, трубак, рамянёў... Вакол сабак ходзяць людзі ў белым, штосьці робяць з імі... І яшчэ паказвалі, як сабакі з неба спускаюцца ў круглай будцы. Белка і Стрэлка звалі тых сабак...
- Такога не можа быць! - сказаў Боб.
- Не, не можа! - сказаў я.
- Можа! Султан не будзе хлусіць, не такі ён. Сабакі многа ў чым людзям памагаюць. Нашага розуму не хапае, каб зразумець усё. Але запомніце адно, дзеці: галоўнае ў нашым жыцці - служыць людзям, служыць сумленна. Людзі - нашы сябры.
- Усе-ўсе-ўсе?! Нават чужыя? А на каго ж тады брахаць? - засыпалі мы яе пытаннямі.
- Гм... Кгм... - пакашляла мама. - Зноў вы мяне падлавілі. Ну, вядома, не ўсе... Але добрых людзей, нашых сяброў, куды больш, чым кепскіх.
- Генка казаў, што сабаку трэба толькі свайго гаспадара любіць... - уздыхнуў з жалем Боб. - А мне хочацца любіць усіх-усіх!
- Чаму - толькі любіць? - сказала мама. - Можна яшчэ і проста сябраваць, паважаць, проста мірна жыць з тым ці іншым чалавекам. А некаторых даводзіцца і цярпець, хоць і не любіш, ненавідзіш. Нядобра, калі адразу пускаеш у ход зубы.
Я цяжка ўздыхнуў: як ва ўсім разабрацца, пазнаць, хто які ёсць?
Два дні мы не бачылі ні Толі, ні Колі, ні Генкі. Прыходзіў да нас толькі дзед Антон. Ён надзеў і зашпіліў маме на шыі аброжак, і яна не магла нікуды пайсці пагуляць. Ляжала ў будцы сумная, і мы ўвесь час лезлі да яе пасмактаць малака - хацелася есці. Але малака было мала, і мама нават гыркала на нас: «Адчапіцеся!» Кожны раз, як вылазіла яна з будкі, вылазілі і мы, пачыналі бегаць наўкол яе, калі клалася на зямлю - карабкаліся ёй на спіну.
- Мама, а нашто табе пачапілі на шыю аброжак з ланцугом? - спытаў я. - Такі цяжкі, халодны...
- Гэта ўзнагарода за добрую службу, - сказала яна сумным голасам. - Бываюць аброжкі і без ланцугоў, з шырокімі нагруднікамі. На гэтыя аброжкі і нагруднікі таксама чапляюць бліскучыя жалезкі-цацкі. Жэтоны называюцца, медалі - узнагароды...
- А табе скора прычэпяць медалі? - спытаў Боб.
- Як заслужу - прычэпяць. - Мама ўздыхнула і дадала: - Медалі больш пародзістым даюць, хто больш прыгожы, статны. На сабачых выстаўках гэта бывае...
І нам зрабілася нядобра, сумна. Чагосьці не хапала. Мы скуголілі, не знаходзілі сабе месца. Мо таму, што былі галаднаватыя? А мо таму, што даўно не бачылі Толі і Колі? Дзе яны падзеліся? Прапаў мой Толя...
Зноў прыйшоў дзед Антон. Прынёс нешта цвёрдае і пахучае маме і ў шкляным посудзе белай вады, падобнай на малако. Пакуль наліваў у металічную маміну міску гэтую белую ваду, мама з'ела той пахучы кавалак і пачала хлябтаць белую ваду, аблізвацца.
- Ты не вельмі, не вельмі... Гэта малако не для цябе, - адсоўваў рукою яе пысу дзед. - Гэта малым... Булька! Боб! Хадзеце сюды...
Дзед злавіў за вуха мяне, тыцнуў мордачкай у малако.
- Еш, Бобка, еш! Сма-а-ачна!
Я супраціўляўся - я ж не Боб! І не мог паверыць, што малако можа быць і не ў маміных сусолках. Задыхнуўся, пачаў тапіцца ў талерцы... Успомніў, як адбіваўся ад вады ў рацэ, і плюхнуў лапамі. Пырскі паляцелі ва ўсе бакі, трапілі на маму і на дзеда Антона. Я запырхаў, закашляўся.
- Чаго ты адбіваешся? Дурны, ты спачатку рассмакуй добра...
Дзед пусціў мяне, выцяг з будкі Боба, сунуў і яго пысаю ў міску.
- І ты, Булька, вучыся есці, хоць ты і тоўсты.
А тады зноў мяне... Я аблізнуўся - нічога, можна есці.
- Ну - самі цяпер вучыцеся... - сказаў дзед Антон. - А мне няма калі. Пахварэлі Толя і Коля... Гэта ж трэба - купацца надумалі ў такой халоднай вадзе. Добра, што яшчэ не патапіліся!.. А вечарам карова прыйдзе, цёплага малачка прынясе.
Дзед Антон пайшоў.
- А што тут за навука? - гаварыла мама і не пераставала хлябтаць. - Складвайце языкі лыжачкамі і хуценька зачэрпвайце. Во так - хлёб-хлёб-хлёб...
Паспрабаваў я - атрымалася. Паспрабаваў Боб - не вельмі.
- Што ты смокчаш, цэдзіш праз зубы? - сказала яму мама. - Гэта ваўкі смокчуць. А ты сабака, ты павінен хлябтаць... Вось так... вось... Вось так, так, так... Так, так, так...
Я пачаў хлябтаць хутчэй, але язык скора самлеў, перастаў слухацца.
Пакуль мама добра паказала, як хлябтаць, і малако скончылася. Мы аблізалі пустую міску - лізаць мы ўмелі добра.
Праўда што - смачна! Хутчэй бы настаў той вечар, прыйшла карова. Я яшчэ ні разу не бачыў каровы, не бачыў, як яна прыходзіць і раздае малым - дзецям і сабачанятам - малако.
У будку не залазілі, да мамы не прытуляліся - і так цёпла было. Мы сядзелі і з усёй моцы намагаліся, каб не заснуць, не прапусціць той момант, калі прыйдзе карова. Але засыналі, прачыналіся, зноў засыналі...
Раптам чуем - рыпнулі варотцы. Бачым - з вуліцы на двор заходзіць чалавек, у руцэ ў яго нейкая скрынка з крыжам на бакавіне.
- Карова ідзе! - Сарваўся з месца і пакаціўся клубочкам Боб.
- Малако нясе! - Прыпусціўся следам і я.
- Стойце! Якая ж гэта карова! Гэта чалавек, доктар! - брахала мама ўслед. - Карова вялізная, у дзверы дома мо не ўлезе! І на чатырох нагах!
Мы не дабеглі да ганка. Чалавек-доктар дайшоў хутчэй, расчыніў дзверы і знік у доме.
А мы паселі на хвосцікі, аблізнуліся.
- Вяртайцеся, дурні, не смяшыце людзей... Кажу - гэта доктар. Ён будзе лячыць Толю і Колю! - гаварыла нам ад будкі мама. - Гэта добры чалавек, я ведаю. Ён і летась прыходзіў лячыць Толю і Колю і да дзеда з бабаю ходзіць...
Я неахвотна патрухаў да мамы. Боб застаўся каля ганка, не верыў, мабыць, маме. Сядзеў і глядзеў на дзверы.
І доўга мы так сядзелі - Боб каля ганка, а я каля мамы. Урэшце дзверы дома расчыніліся. Выйшлі на ганак доктар і дзед Антон.
- Не хвалюйцеся і цётку Ганну супакойце. Колю можна выпускаць гуляць. А з Толем горш. Я яшчэ заўтра зайду, паслухаю... Баюся, каб запалення не было. Заставайцеся здаровы!
- То дзякуй вам вялікі. Хадзеце і вы здаровыя! - сказаў дзед Антон.
І яны падалі адзін аднаму рукі. Такая звычка ў людзей - рукі падаваць. І наша мама ўмее, я бачыў, як яна падавала лапу Толю. «І я навучуся!» - думаў я.
Толькі доктар сышоў з ганка, як Боб кінуўся яму пад ногі. Стаў лашчыцца, угінацца - добры ж чалавек доктар, ён ужо вылечыў Колю! Боб забег доктару наперад, брыкнуў на бок, а потым дагары.
- Гэ-э, дык гэ-эта ты та-а-ак?! - сказаў працяжна доктар. - Ах ты, падхалімская твая душа...
Ён падняў з зямлі тоненькі дубчык і некалькі разоў сцебануў Боба.
- Ай-яй! Ай-яй-яй! - усхапіўся той на ногі, завішчаў, залямантаваў на ўсё горла. Здурнеў ад болю і страху, не ведаў, куды ўцякаць. Наткнуўся на плот, павярнуў потым да будкі, да нас.
- Я табе! Я табе! - затупаў для страху доктар, паляпаў рукою па назе.
Мама Пальма не вытрымала, браханула на яго.
Загаўкаў і я - першы раз у жыцці. Тоненька, нібы кураня запішчала.
Боб з енкам шмыгнуў у будку, у самы цёмны куток.
- За што-о-о... ён мяне-е? Я ж не ўкусіў яго-о-о... - тоненька скавытаў у куточку Боб. - Я лізнуць хацеў! Я прылез да яго.
- Дзе баліць? Тут? - Я палізаў яму бачок. - Тут? - палізаў спінку.
- Ай-і-і-і-і... Ай-і-і-і-і... - плакаў Боб, на мае пытанні не адказваў.
Загрукала ланцугом па дошках, залезла ў будку мама.
- Праўда, мама, за што? Такі добры чалавек - і б'ецца. - Я лізаў Бобу бачок, і мне таксама хацелася плакаць. На бачку Боба ўспух рубец-гузак.
- Ну, хопіць канцэртаў! Сам вінаваты... - сказала мама. - «Падхалімская душа...» Я даўно прыкмеціла гэта ў тваім характары. А тут і чалавек пацвярджае, значыць, праўда. Хіба ж можна да ўсіх аднолькава лашчыцца? А ты на жываце поўзаеш, прыніжаешся, дагары пераварочваешся... Цьфу, брыдота! І што з цябе за сабака вырасце, калі няма ніякай сабачай годнасці! Вы ж бы з Султана бралі прыклад!
Боб ужо не ўсхліпваў - вінавата маўчаў. Маўчаў і я, думаў над мамінымі словамі. Як усё няпроста ў жыцці, як цяжка разабрацца, што добра, а што кепска. Доктар адлупцаваў Боба - гэта дрэнна? Здаецца, дрэнна, а як падумаеш, то і добра, варта яму даць. Трэба кідаць нядобрыя звычкі. А мы ж хочам вырасці сапраўднымі сабакамі, каб не сорамна за нас было бацькам - ні маме, ні Султану.
На двары пачуліся знаёмыя галасы: Колеў і бабы Ганны.
- Ты ж нікуды з двара не хадзі! І не бегай моцна! - гаварыла баба Ганна. - А то нахапаешся ветру, яшчэ горш горла забаліць.
- Бабуля, а пакажы мне свінню і парасятак! Я так даўно не бачыў парасятак! - прасіў Коля капрызным голасам.
- Пакажу, пакажу... Зараз выпушчу, хай пабегаюць. Паглядзі, ці добра зачынены варотцы на вуліцу. І дзірку пад варотамі дошкаю закладзі!
- Добра! - Колеў голас аддаліўся.
- І глядзі, каб не лез да свінні! - папярэдзіла баба Ганна.
Мы выглянулі - Коля ўжо бег да нас ад вулічных варот, зрабіў тое, што прасіла баба. На шыі ў яго быў завязаны тоўсты калматы аброжак. Дабег да будкі, схапіў Боба.
- Бобка, ты плакаў? Ты плакаў, Бобка? - пасадзіў яго на левую руку, гладзіў праваю, прытульваўся шчакою да яго спінкі.
Добры ўсё-такі і Коля!
Недзе за будкаю былі дзверы ў хлеў, там грукала баба Ганна. І раптам адтуль пачулася - «В-вух!» - і цяжкі тупат, рохканне. Спалохалася курыца, з крыкам пераляцела цераз плот. Міма будкі прамчалася па двары штосьці белае, тоўстае і вялізнае - ажно зямля задрыжала. «Свіння!» - здагадаўся я. За ёю сыпанулі, замільгалі тоўсценькія, кругленькія свіняняты... Парасяты, значыць... Каля варот на вуліцу свіння рэзка спынілася, узрыла нагамі зямлю. Парасяты - каўзель, каўзель! - не паспелі затармазіць, мякка зашлёпаліся ў вароты. Некаторыя з разгону садзіліся на хвосцікі і ехалі. Гэтак тармазілі.
«Гух!» - скамандавала свіння і першай ірванула назад. «Кхру! Кхру!» - зачмыхалі парасяты, нібы таксама напалохаліся, і прыпусцілі ў наш бок. Праляцелі міма будкі, ажно пылам і ветрам дыхнула нам у вочы. Коля прытуліўся да самай сцяны, я і мама шмыганулі ў будку, потым зноў выглянулі. Тупат заціх каля ўвахода ў хлеў. «Гух!» - зноў спалохана рохнула мама-свіння, зноў усе тупацяць, імчацца да вуліцы...
- Трэніроўка! Ха-ха! - сказаў Коля. - Размінка! Мама Пальма буркнула:
- Не разумее свінячай мовы... «Гух!» - гэта ў свіней сігнал трывогі. Вучыць малых ратавацца ад небяспекі.
Чацвёрты раз свіння не пабегла па двары. Пайшла спаважна, стомлена дыхаючы, нюхаючы зямлю. Штосьці падбірала, рыла носам зямлю. Парасяты беглі ўроссып, іх было многа, больш, чым кіпцікаў у мяне на пярэдніх лапах. Во, каб у мяне было столькі брацікаў і сястрычак! Што б я рабіў? Парасяты ўсюды лезлі, усё нюхалі, калупалі. Мордачкі іх па самыя вочы парабіліся чорныя, мурзатыя.
Мама Пальма схапіла зубамі сваю міску, схавала ў будку. Коля ўскочыў з Бобам на ганак - таксама спужаўся свінні. А свіння ўсё бліжэй да будкі, бліжэй... Чмыхае так, што з-пад носа ў бакі ляцяць пыл і смецце. Ляпае ротам, цмокае гучна, аж брыдка слухаць. Вялікая свіння, у два разы большая за нашу будку. Вой, а якія парасяткі смешныя! Мордачкі на канцах нібы адсечаныя, а на нагах усяго па два касцяныя пальцы... Не, ёсць яшчэ па два, запасныя. Яны меншыя і прычэплены высока ззаду ножак. Нашто ім гэтыя запасныя пальцы, калі яны не дастаюць да зямлі? А хвосцікі якія! Не на спіну закручаныя, не абаранкам, а нібы завязаны ззаду вузельчыкам.
Раптам пачуўся страшэнны віск-лямант. Ад страху ў мяне шэрсць на загрыўку стала дыбам, захацелася выць. Свіння зарохкала і пацялёпкалася на той крык - бяда! Мама Пальма вылезла з будкі і загаўкала. Вылез і я. Бачу - Коля хаваецца з крыкам у дзвярах дома: «Дзядуля! Дзядуля!» Бачу - адно парася ўшчаміла галаву паміж дошак, а назад не можа выцягнуць, вушы не пускаюць. Вішчыць!!!
З дома выбеглі дзед Антон з жалезнай палкай, і баба Ганна без нічога, і Коля з Бобам. Свіння не хацела падпускаць дзеда да парасяці, задзірала галаву, каб укусіць. Але дзед Антон моцна ляпнуў ёй па баку - «Аюсь!», і тая адступіла крыху. Засунуў жалезную палку ў плот - р-раз! Адна дошка адарвалася, парася вырвалася і пабегла, круцячы галавою.
Мы з мамаю таксама закруцілі галовамі, пачухалі лапамі вушы. Ух, ледзь не паглухлі...
«Бах! Бах!» - дзед зноў прыбіў дошку і пайшоў у хату. А баба заняла свінню з парасятамі, пагнала ў хлеў. Так ім і трэба, калі не хочуць гуляць па-добраму, лезуць абы-куды.
Коля прынёс Боба да нас. Надрапаў на зямлі палкаю нейкія клеткі і заскакаў па іх на адной ножцы.
На двары зрабілася ціха-ціха, не верылася нават, што на свеце можа быць такая цішыня. Але так было нядоўга. Хутка за плотам у гародзе пачаўся яшчэ адзін канцэрт.
- У-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-у-у-у-у-у-у! - вёў гнусліва, пагрозліва адзін голас.
- У-у-у-у-у-у-у-эў-эў-эў-ы-ы-ы-ы-ы-ы-у-у-у-у-у! - яшчэ больш агідна і пагрозліва цягнуў другі.
- Каты, - сказала мама. - Гэта надоўга. Могуць цэлую ноч выць, хто каго перавые. Гаў! Гаў! Гаў! - пачала яна страшыць іх.
Коля перастаў скакаць па сваіх клетках, падняў грудку зямлі і шпурнуў пад дрэвы, у гарод - «Апсік!». Потым кінуў у катоў палку, якою драпаў зямлю.
Не, не спужаліся і не перасталі.
- У-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у!
- Уы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы!
- Сілу адзін аднаго выпрабоўваюць, страху наганяюць... От дурні! - абуралася мама. - Не, каб кінуцца ў бойку, перамагчы ў сумленным баі. Гаў! Гаў! Гаў! Разыдзіцеся!
Каты хоць бы што - выюць!
Выйшла з хлява баба Ганна. Хуценька пратупала да дзвярэй у дом, вынесла вядро вады - ш-ш-шух за плот!
Каты пырснулі ў розныя бакі. Адзін з іх быў чорны, а другі пярэсты.
Ф-фу, адлягло ад вушэй... Ну і шумны сёння дзень!
Звычайна мы пад вечар засыналі. Не вытрымлівалі - за дзень так натомішся, набегаешся, ажно костачкі гудуць. Вось чаму яшчэ ні разу і не бачылі, як прыходзіць карова.
А сёння дачакаліся змяркання. З-пад сцяны хлява павылазілі нейкія маленькія пляскатыя стварэнні. Ножкі ў іх кароценькія, крывыя. Яны таму не бегаюць, а скачуць: скок, скок, шлёп, шлёп жыватом аб зямлю. Пасядзяць, адпачнуць, падумаюць і зноў - шлёп, шлёп. Адну жывёлінку мы запынілі з Бобам, не далі схавацца ў гародзе.
- Гэта жаба, не чапайце, - сказала мама.
А Боб зайшоў спераду жабы і прылёг на пярэднія лапы, нюхаецца з ёю, павільвае хвосцікам, чмыхае. Я павярнуў жабу лапаю дагары жыватом - мяккая, як падушачка. Жаба - круць! - легла зноў на жывот.
- Пусціце, яна маленькая. Яшчэ незнарок задушыце... Вы ж не каты, каб гуляць з жабамі! - зноў сказала мама.
Пусцілі, вярнуліся да будкі. І тут чуем - р-р-рып!
Варотцы на двор самі адчыніліся. Не, не самі! Іх адчыніла страшным вялікім зубам-іклам тое, што прасунулася ў гэтыя варотцы. Звер быў вялізны, чараваты, а з ілба тырчалі не адзін, а два страшныя іклы. Доўгія, даўжэйшыя мо, чым я ці Боб.
Мы адразу прыселі, як нас вучыла мама, потым прылеглі, падабралі пад сябе лапы, падрыхтаваліся скочыць... А той звер усё бліжэй, бліжэй... Ой, якая галава ў яго - ледзь не з нашу будку! Якія ноздры на пысе, які рот! І іклы, іклы... Я ніколі не бачыў такіх звяроў-страшыдлаў, каб у іх тырчалі іклы не з рота.
Страшыдла наблізілася да ганка, мінула ганак... «М-мы-ы-ы!» - сказала паціху. Мо крокаў тры не дайшло да будкі, павярнула да нас галаву і раўнула так аглушальна, што і я, і Боб кінуліся ў будку, душачы адзін аднаго. А мама Пальма, наадварот, вылезла з будкі, грукаючы ланцугом, пацягнулася, пазяхнула і прывітальна памахала страшыдлу хвастом. Дык яны добрыя знаёмыя?! Мо нават сябры?! Ну і смелая ж наша мама - сябруе са зверам, які называе сябе не «я-я-я», а «мы-ы-ы».
- Гэта карова, - сказала мама. - Чаго вы, дурненькія? Яна не кусаецца...
Выйшла баба Ганна з вядром. Падышла да каровы, прысела каля яе жывата, памыла сусолкі. «Дзынк... Дзынк... Дзэнк... Дзонг!» - пачуліся дзіўныя гукі. Нібы пад моцныя струмені дажджу трапіла маміна міска-бляшанка. Запахла на двары смачна-смачна, ажно ў маім жывоціку заціўкала і завурчала.
- Карова малако прынесла, Боб! - здагадаўся я. - Бяжым!
Мама Пальма ўжо сядзела злева ад бабы. Мы з Бобам паселі справа. Мы бачылі, як з-пад бабіных пальцаў выляталі белыя струмені і ўсё больш глуха плюхалі ў вядро: «Клёўх-х... Блё-ёўх-х...»
Выбег з хаты Коля з дзвюма конаўкамі ў руках - і зразу да бабы. Падаў пасудзінкі, стаіць каля нас, таксама аблізваецца.
- Баба, з пенкаю малачка нарабі! З пенкаю! - гаворыць ён.
Баба Ганна нацыркала адну конаўку, падала Колю. Ён тут жа выпіў, крэкнуў ад смакаты. Усе губы і нос у яго былі ў белай пене. «Угу-гу-гу!» - патрос ён галавою, вызверыўся на нас, каб настрашыць. А мы не збаяліся, нам было весела. Баба падала яму другую конаўку, але ён не піў яе, выцерся і панёс асцярожна малако ў дом. Мабыць, Толю.
Доўга даіла карову баба Ганна. Мы думалі, што і канца гэтаму не будзе. Бочка з малаком, ды яшчэ на нагах...
Але баба надаіла толькі вядро малака і ласкава ляпнула карову па баку: «Хадзі здаровенька...» Ну і праўда, хопіць з нас і таго, што баба надаіла, хай нясе малако далей, па чужых дварах. Але карова не пайшла з двара, а паволі і стомлена патупала ў хлеў.
- Карова не ўсіхная, а наша! Го-го-го! - радасна залямантаваў мне ў вуха Боб.
- Аглушыў, дурань, - пачухаў я вуха лапаю. - У кожным двары свая карова мыкае - хіба не чуеш?
Баба Ганна плюхнула нам у міску малака і пайшла. А мы пачалі хлябтаць - усе ўтраіх з аднае. Цеснавата было, але мы ўсё роўна так стараліся з Бобам, так стараліся... І пырхалі, і задыхаліся, а тут яшчэ беражок міскі высокі, націскае на горла... Языкі памлелі, хлебчучы. Але ўрэшце малако скончылася. Мы з Бобам аблізалі адзін аднаму пыскі, уздыхнулі: «Ах, якая добрая карова!» Стогнучы, папаўзлі да будкі. Нашы жывоцікі шморгаліся па зямлі, ногі не трымалі ад стомы.
Спаў я без усякіх сноў.
Калі ўрэшце лыпнуў вачыма, было зусім светла і сонечна. Дзесьці сакаталі куры, ціўкалі кураняты, пішчалі на дрэвах яшчэ нейкія птушачкі. Не чуваць было толькі свінні з парасятамі, каровы, людскіх галасоў. Не чуваць крыкуна пеўня...
Цудоўны сёння дзень, сонечны... Хіба можа быць у такі дзень кепскі настрой? А ў мяне ён быў. Мы з Бобам вылезлі з будкі, агледзеліся. Мамы нідзе не відаць, пры самай сцяне ляжыць аброжак і ланцуг. Хто яе зноў спусціў з ланцуга? Мо Толя і Коля? Мо паправіліся ўжо абодва? Няма майго Толі, зусім я засумаваў без яго... Я лёг на жывот, паклаў галаву на лапы і трошкі паскавытаў.
У кутку двара, каля варот на вуліцу, стаіць машына. Машына - гэта такая вялікая будка або хата на колах. Машыны ўмеюць каціцца на колах па зямлі, мы бачылі ўжо такія і яшчэ большыя на вуліцы. Яны злосна вурчаць, падымаюць пыл і смуродзяць дымам так, што забівае дых, прытупляецца нюх. Адкуль жа гэтая ўзялася ў нас на двары, калі?
З дома раптам выбег Коля.
- А наш татка прыехаў! А наш татка прыехаў! - заспяваў ён і паскакаў на адной ножцы да нас.
Мы і ахнуць не паспелі, як ён узяў Боба пад адну руку, мяне - пад другую і пабег у дом.
Я яшчэ ні разу не быў у чалавечым доме. Які ж вялізны іх дом! Мы спачатку зайшлі ў цёмны пакой, потым у светлы, дзе нікога не было, але пахла густа і смачна. Пачуў толькі, што дзесьці ў кутку пад сталом сядзіць наша мама і смачна хрумстае нешта цвёрдае. Мы перайшлі яшчэ ў адзін светлы пакой, многа большы за пярэдні. Тут стаялі дзед Антон і баба Ганна, Колеў і Толеў тата. Тут таксама смачна пахла. А ў ложку сядзеў, прыкрыты коўдраю, Толя. У руках ён трымаў пярэстага ката.
- Булька! Бульбобка ты мой! - Толя пусціў ката і працягнуў да мяне рукі.
- Пад'еш, з Булькам потым будзеш гуляць, - сказаў Толеў тата строгім голасам.
- Не хачу есці пеўня, хачу Бульку! - закруціў галавою Толя.
У мяне задрыжаў хвосцік: што ён - ашалеў? За што ён мяне хоча з'есці? Што я яму такога зрабіў?
- Ну, яшчэ трошкі, каток... Пасёрбай булёнчыку... А мо і другое крыльца абгрызеш? - падышла бліжэй да ложка баба. - Міхась, не сядзі, кармі яго, калі ўзяўся!
Я толькі цяпер убачыў, што Толеў тата трымае міску з ядой, і гэта з міскі так духмяна і смачна пахне.
- Ён ужо не маленькі, каб яго з лыжачкі карміць. Бяры лыжку сам. Ну! Раскапрызіўся тут... - Толеў тата падаў Толю міску і лыжку.
- Ай! - круціў той галавою. - Дайце Бульку!
Коля ўрэшце падабраўся бліжэй да ложка і сунуў мяне ў рукі Толю.
- Ну, што гэта такое?! - закрычаў тата. - Не кончыў есці, а ўжо за сабаку ўзяўся. Якія ў цябе будуць рукі! А потым за хлеб будзеш брацца.
- А я - без хлеба, - сказаў Толя.
- Хай сядзіць з Булькам, хай... Давай я яго дакармлю! - Забрала баба ў Толевага таты міску і лыжку, прысела на ложак.
А дзядзька Міхась захадзіў узрушана па пакоі.
- Ну і раздурэлі вы тут у дзеда і бабы! Такога бальшуна з лыжачкі кормяць!
- Булька... Булька мой... - Толя свяціўся ад радасці і туліў мяне да грудзей. І сёрбаў лыжку за лыжкай... Пасля пятай лыжкі ён дастаў з рота кавалачак і сунуў мне ў нос.
Я панюхаў і з'еў. Смачна!
- А хлеб будзеш? На... - Ён адкусіў кавалачак і зноў сунуў мне пад нос.
У хлеба свой смак і пах, я з'еў і хлеб. Але яшчэ смачнейшы пах ішоў з міскі. Што там такое?
- А зараз мяска дам... Бабуля, дай мне крыльца пеўня! - запатрабаваў Толя.
- На, каток мой, на... - дала баба яму крыло. І чаму яна называе Толю катом? Ён жа не вые так, як тыя каты ў гародзе.
Толя крыху пагрыз крыло, а потым адарваў мне костачку, другую кінуў Бобу. Боб сядзеў унізе, на падлозе, з Колем.
Я схапіў костачку, і ў мяне адразу набегла поўны рот сліны. Дык вось яно, тое, чым так смачна пахла ў чалавечым доме! Мясам пеўня...
Колькі я сёння дзіваў і таямніц адкрыў: смачнае не толькі малако, але і бульба, і хлеб. А самая страшная таямніца - людзі ядуць пеўняў і выплёўваюць костачкі!..
І я грызу костачку пеўня, нашага крыкуна пеўня. Значыць, яго ўжо няма жывога?!
Мне зрабілася млосна. Гляджу з ложка ўніз: можа, і Бобу нядобра ад мяса і костачкі? Ого, вурчыць нават, мармыча пагрозліва, калі Коля спрабуе костачку адабраць.
Эх, была не была...
Я зноў прылёг каля костачкі. Трэба ці не трэба гараваць і пакутаваць, што ем пеўня? Людзі ж ядуць, мама Пальма ў кутку пад сталом таксама хрумстае.
Цікава, толькі певень смачны ці курыца і кураняты таксама?
Трэба будзе злавіць, пакаштаваць...
- Не ведаю, што з вамі рабіць... - Дзядзька Міхась хадзіў па пакоі і спыніўся каля Колі. - Трэба забіраць вас у горад.
- Ну але! Хворых у дарогу браць! - сказала абурана баба.
- Каця перажывае вельмі - як яны тут... Наказвала, каб прывёз, гарадскім лекарам паказаў.
- У нас таксама доктар добры. Ён і сёння прыйдзе, паслухае. І парашкі ж дзеці п'юць...
Баба ўстала, забрала ў мяне костачку.
- Хопіць забаўляцца, пасцель запэцкаў. Не па зубах яшчэ вам гэта.
Дзед Антон дасюль моўчкі стаяў каля дзвярэй, назіраў за ўсім. А цяпер сказаў:
- Праўда, ну як іх везці такіх? Нахапаюцца больш ветру... Колю-то можна было б, а гэтага боязна. Хай пабудуць у нас пару дзён яшчэ, тады ўжо будзем рашаць.
- Можна і пачакаць, я на два дні адпрасіўся з работы, - сказаў дзядзька Міхась. - Але ж у машыне ехаць, у закрытай, гэта не на кані.
- Баіцца наш доктар, каб не было запалення лёгкіх, - сказала баба Ганна і панесла ў пярэдні пакой міску, зноў вярнулася.
- Тата, мы Бульку возьмем з сабою, - сказаў Толя.
Ён гушкаў мяне на руках, хукаў цёплым паветрам мне ў вочы, і я жмурыўся.
- У-у, Бульку возьмеце, а Боба не-е?! - адразу горка заплакаў унізе Коля. - Мы ж не вінаваты, што нас двое...
- А я не сказаў, што возьмем Бульку. Ні Булькі не возьмем, ні Боба. Дзе з імі там дзецца? Гэта ж вам горад, а не вёска.
Толя і Коля пачалі крычаць і плакаць у два галасы:
- Не пакінем сабачанят!
- Булька мой? Мой! Мой!
- Бобка такі харошанькі!
- Не паедзем без іх!
Толя прыціснуў мяне да грудзей так, што я пачаў задыхацца, потым паднёс мяне да твару. Я са здзіўленнем углядаўся ў Толю: увесь твар яго зрабіўся мокры, як пасля купання ў рэчцы. А кроплі вады ўсё выкочваліся з вачэй і трыма ручаямі цяклі па шчоках уніз. І Толя, і Коля не пераставалі галасіць, як іх ні ўгаворвалі.
- Ну і музыка! Канцэрт! - узмахваў рукамі дзядзька Міхась.
- Ну ціха ж! Ціха ўжо! Ну, што вы, дурненькія... - уцішвалі іх і баба, і дзед.
Мне зрабілася так шкада Толю, так шкада! Я крутнуўся ў яго руках, дацягнуўся да шчакі, лізнуў. Вада, што цякла з Толевых вачэй, была нясмачная, салёная!
От жа дзіва... Ай-яй-яй! А сабакі ж, калі плачуць, то ляжаць ціхенька, паклаўшы морду на выцягнутыя лапы. Ну, скуголяць часам, калі зусім ужо не вытрываць. Бывае, што нават выюць... А каб салёная вада цякла з вачэй? Не, такога, мабыць, не бывае. Мама пра гэта не казала.
- Возьмеце з сабою! Забераце! Не плачце толькі! - казала Толю і Колю баба Ганна.
Дзядзька Міхась затуліў далонямі вушы:
- Дайце слова сказаць!
Паступова Толя і Коля прыцішылі галасы.
- Падумайце, дзе іх будзем трымаць? У кватэры? Выкінем вашы ложкі, а на тое месца сабачанят паселім?
- У-у-у! - зноў дружна завялі Толя і Коля.
Я хацеў сказаць, што мы ж маленькія, нам не трэба столькі месца. Але не паспеў.
- Ціха, кажу! Гэта - па-першае. А па-другое: і раненька, і ўдзень, і ўвечары іх трэба вадзіць на прагулку. А то і часцей. Улічыце, ні мне, ні маме няма калі гэтым займацца.
- Мы самі будзем вадзіць! Мы!
- Сціхніце! Вы спіце ў гэты час, хоць з гарматы страляй. Па-трэцяе: яны не ўмеюць яшчэ нічога, не прывучаны захоўваць у кватэры чысціню. Хто за імі будзе прыбіраць, калі што якое? Вы?
- Мы... Мы-ы... - не так дружна ўжо вялі Толя і Коля.
- Гэта вы зараз так гаворыце, а потым не тое заспяваеце. Чацвёртае: ну, вырастуць яны, скажам, куды іх падзець? Два вялізныя сабакі ў кватэры... Мама выганіць з хаты вас разам з сабакамі.
- А мы ў кіно бачылі: у некага нават леў на кватэры жыве! - сказаў Толя.
- Можна дзве будкі на балконе зрабіць. Такія, як у дзеда на двары, - сказаў Коля.
Дзед і баба пакуль што маўчалі, гаварылі Толя, Коля і дзядзька Міхась.
- Жывёлы - не цацкі, каб з імі гуляць, забаўляцца, а потым выкідваць. І так развялося ў горадзе многа бяздомных катоў і сабак. Бяруць вось такія, як вы, забаўляюцца, а потым выганяюць. Ды ніхто не дазволіць на балконе будкі рабіць, псярню заводзіць... Суседзі скаргі будуць пісаць, што брэшуць... Міліцыя аштрафуе!
- А леў? Леў жыве ў кватэры, і ніхто не штрафуе! - не здаваўся Толя.
- Леў не брэша. Ды гэта эксперымент! Выключэнне з правіл!
Мы не разумелі ўжо, пра што ідзе гаворка.
- Ну і пятае: пра Пальму вы падумалі? Як ёй будзе - добра ці не? Ад яе ж забяруць родных дзяцей! І ці добра будзе Бульку і Бобу без мамы? Яны ж яшчэ сысункі!
Толя і Коля маўчалі, думалі.
- А каб вас хто пахапаў, павёз за трыдзевяць зямель? Вам добра было б без мамы і таты? А нам без вас?
Толя і Коля зашморгалі насамі, зноў пачалі плакаць.
- Вой, - не вытрывала баба Ганна. - То хіба ты хочаш дзяцей назусім ужо забраць? Яшчэ ж да школы цэлы месяц!
- Хай возьмуць сабачанят на колькі дзён. А паправяцца дзеці, зноў прывязеш сюды ўсіх разам, - сказаў дзед.
- І то праўда. Свая ж машына ў руках. Гэта ж не пехатою, не на аўтобусе нават, - дадала баба.
Толя і Коля не плакалі ўжо. Яны згадзіліся на гэта. Мабыць, згадзіўся і дзядзька Міхась, бо таксама маўчаў.
Я быў падумаў, што самы разумны ў хаце дзядзька Міхась. А зараз пачаў сумнявацца - мо дзед Антон?
Значыць, нас не забяруць назусім ад мамы. Гэта добра. Бо як бы мы жылі без яе?
- Толя і Коля добрыя, але ж яны - не мама Пальма, - шапнуў мне на вушка Боб, калі Коля зноў выносіў нас на двор.
А з другога боку, калі падумаць, то з мамаю таксама вечна не пражывеш. Сабакі павінны служыць людзям - мама сама нам пра гэта гаварыла. Дык лепш ужо служыць Толю і Колю, чым каму.
Ох-ха, што з намі будзе далей? Як усё не проста на свеце!
Два дні, што прабыў дзядзька Міхась у дзеда і бабы, прайшлі для нас у трывозе. Што будзе? Як усё павернецца?
Мы бачылі, як доктар прыходзіў у той дзень, калі бралі нас у дом, і нават назаўтра. Што ён сказаў Толю? Горш за ўсё, што і Коля не выходзіў. А мо ён выходзіў тады, калі мы спалі?
За гэты час маму Пальму двойчы спускалі з ланцуга і зноў узнагароджвалі ланцугом. Дзед Антон, мабыць, баяўся, што і мы без яе не будзем пільнавацца будкі, а пабяжым куды вочы глядзяць.
Пад канец другога дня не вытрымалі. Пачакалі, пакуль задрэмле ў будцы мама, і пайшлі на разведку. Нас даўно вабілі вароты: не тыя, што каля вуліцы, а тыя, што ў канцы двара, дзе хлеў. За гэтымі, другімі, варотамі быў лужок. Паўз яго злева цягнуўся гарод з дрэвамі-яблынямі, той самы, што і каля плота, а справа - проста гарод.
Мы хуценька адшукалі ў плоце каля варот добрую дзірку. Зямля ўнізе гэтай дзіркі-лаза спярэшчана слядамі-крыжыкамі курэй. Многа было і маленькіх слядкоў, мабыць, кураняты тут бегалі. Я падумаў, што і куры, і кураняты толькі ходзяць, не ўмеюць лятаць. Адзін певень умеў, дый таго ўжо няма.
Як добра на лужку! Тут такая ж мяккая, як каля рэчкі, трава. Тут і кветак многа пахне. З гарода на траву выпаўзлі доўгія калючыя сцяблы нейкіх раслін. З іх тырчаць угору на такіх жа калючых сцяблінках-дудачках закругленыя лісты. Некаторыя такія, што пад імі можна схавацца ад дажджу. Мама потым гаварыла, што гэта - гарбузнік. Сям-там на сцяблах раслі вялізныя, пыску можна ў іх усунуць, кветкі. У некаторых кветках поўзалі, зумкалі вялікія мухі. Мама потым нам сказала, што гэта - пчолы і яны вельмі моцна кусаюцца. А мы яшчэ не ведалі гэтага, мы глядзелі, як яны поўзаюць у кветках, вымазваюцца ў пылок. Мы панюхалі адну такую вялікую кветку, другую - і нашы пыскі таксама выпацкаліся ў пылок. Адну кветку Боб заціснуў лапаю, запыніў там пчалу, як у мяшэчку. Прыклаў вуха, слухае «музыку», усміхаецца задаволена. А пчала паенчыла, пазумкала, потым выкарабкалася адтуль - узвілася ўгору. Потым вярнулася, пакружылася каля нашых насоў, павісела нерухома. З-з-з-зіў! - паляцела невядома куды. Пашкадавала нас, малых, не ўкалола. А мо падумала, што мы таксама кветкі? На нас было пылку, пылку...
Дзесьці ў гародзе голасна ціўкала, плакала кураня. Мо згубіла маму, заблудзілася? А курыца хадзіла на лужку, а не ў гародзе, каля яе папісквалі, іх не было відаць у траве, кураняты. «Кох-кох!» - клікала курыца-мама кураня з гароднага гушчару.
- Давай зловім кураня і з'ямо! - прапанаваў Боб. Вочы яго блішчалі драпежным агнём.
- Ты што - здурнеў? - сказаў я. Але тут жа ўспомніў смак пеўневай костачкі, і ў мяне ажно заныла ў жываце. - Як гэта жывое есці? Яму ж балець будзе! Лепш давай пашукаем яго, да мамы выведзем.
- Ух, а мяне так і цягне паганяцца за кім-небудзь, злапаць!
- У цябе лоб не баліць ужо? Забыў, як курыца дзюбнула?
- Не баліць! - крыкнуў Боб і палез у гушчар гарода. - Ты вартуй з гэтага боку, выскачыць - хапай! А я пайду гнаць! - крычаў ён мне, забіраючыся ў гародныя нетры.
Я сеў і пачаў паглядваць то на гарод, то на курыцу з куранятамі. Курыца набліжалася да мяне, кохканне яе чулася ўсё мацней. Яна часта задзірала ўгору галаву, схіляла яе то на адзін, то на другі бок - не магла пазнаць, з якога боку далятае піск кураняці. А мо яна паглядвала ў неба? Бо там лятала кругамі вялікая птушка і, мабыць, узіралася ў зямлю.
Раптам курыца прарэзліва крыкнула: «Кэ-эх!!!» Кураняты сыпанулі хто куды. І тут нада мною пацямнела - шум, свіст. Зверху падала, наставіўшы кіпцюры, сівая вялікая птушка. Курыца залапатала крыламі і ўзляцела насустрач драпежніку. І сашчапіліся там, уверсе: курыца біла яго дзюбаю і крыламі, драпежнік адбіваўся, драў курыцу кіпцюрамі. Ляцела ў бакі пер'е... Калматы камяк з дзвюх птушак зніжаўся да зямлі, і раптам той, хто нападаў зверху, адарваўся ад курыцы, імкліва ўзляцеў угору і знік за дрэвамі. Курыца ўпала на зямлю. Растрапаная, сярдзітая, надзьмутая, яна хадзіла па траве сюд-туд, кружылася на месцы, склікала куранят: «Кох-кох!» А тыя адгукваліся нясмела, вылазілі з травы, з гарода - хто куды паспеў схавацца.
А я сядзеў, нібы прыліп да травы. У маіх вачах усё яшчэ мітусіліся дзве птушкі, ішоў бой курыцы з драпежнікам.
Вось табе і свойская птушка! Курыца, аказваецца, і лятаць умее...
Як яна бараніла сваіх дзяцей!
- Боб, вярніся! - пагукаў я. Я баяўся, што калі курыца нападзе на яго, адбараняючы кураня, то ад Боба застануцца адны мэтлахі.
Боб не адгукваўся. Не чуваць было і кураняці, што згубілася ў гародзе. Мабыць, яно ўжо далучылася да сваіх брацікаў і сястрычак. Курыца, кохкаючы, павяла куранят на двор.
І раптам пачуўся разгублены голас Боба: «Ау-у-у! Ау-у-у-у!»
Сам заблудзіўся, не ведаў, у які бок выходзіць!
- Гаў! Гаў! - адгукнуўся я і палез у гушчар гарода на выручку.
- Ау-у-у! Дзе ты? - крычаў Боб.
Я прадзіраўся скрозь дрымучы зараснік на яго голас. Лісце і сцяблы раслін былі то калючыя, то крохкія і халодныя. Як сыра было ў гародзе, як цёмна!
- А ты дзе? - пытаў я.
І Боб адгукваўся:
- Тут я. А ты дзе?
Голас яго чуўся то справа, то злева.
На адну і тую ж сцежку між двума радамі раслін мы трапілі адначасова. Я прысеў ад страху - што гэта за звер? Прысеў і Боб, убачыўшы мяне. Адно вуха ў Боба закасалася, да носа прыліп нейкі ліст, сам увесь брудны.
- Гэта ты? - голас Боба задрыжаў.
- А ты - гэта ты? - спытаў і я.
- У якім баку двор? - спытаў Боб.
- Сюды трэба ісці, - паказаў я налева.
- Не, сюды! - паказаў Боб направа.
- Калі я лез у гарод, то сонца свяціла справа, - сказаў я. - Значыць, калі мы павернем назад, то яно павінна быць злева.
- А што яно - жывое? Чаго сонцу скакаць то направа, то налева? - нібы здурнеў Боб, сам не разумеў, што гаворыць. - Як хочаш, але я павярну сюды...
- А я сюды, - сказаў я. - Паглядзім, хто хутчэй выберацца на двор.
- Ай, я пайду з табою, - раптам згадзіўся Боб і спалохана азірнуўся.
Прабіраліся мы доўга. Рады раслін скончыліся, пачаліся зараснікі нейкіх сабраных у камячкі кветак з моцным пахам. Кожны лісток на доўгіх сцяблінках-чаранках складаўся нібы з трох лісткоў. Ідзём, блытаемся, плішчымся, спатыкаемся, а гушчэчы канца-краю няма. Боб паціху падвываў, скуголіў: «Мы ўжо ніколі не выберамся!» Можа, мы і праўда кружым на адным месцы?
Раптам уперадзе засвяцілася палянка. Хоць ногі нашы падкошваліся, трымцелі, мы прыбавілі кроку: мо там удасца разгледзецца, пазнаць, у якім баку двор?
- Ціха! Там нехта ёсць! - прысеў Боб.
Пярэсты кот, мо ў два разы большы за нас, дурэў на палянцы пад яблыняй. Штосьці ледзь чутна пішчала каля яго. Кот то падкідаў угору шэрую рабаватую падушачку з лапкамі, то спрабаваў яе на ляту злавіць. Потым падкідваў і пярэднімі лапамі скакаў на тое месца, дзе падала падушачка. Садзіўся на хвост і пярэдняю лапаю ленавата чапаў, падчэпліваў кіпцюрыкам, каб зноў падкінуць... Хаваўся за яблыню і - раптам налятаў на сваю здабычу з засады, падняўшы хвост і сагнуўшы яго кончык уніз...
- Наш кот забаўляецца з жабаю! - здагадаўся я.
Кот пачуў шум, зірнуў насцярожана ў наш бок. А потым сеў каля жабы, абыякава адвярнуўся: хай паўзе, хай уцякае...
- Пусціў ужо! Пайшлі... - прашаптаў Боб.
Але толькі жаба зварухнулася, як кот узляцеў угору і ўпаў на яе мо ўсімі чатырма лапамі. «І-і-і-і-і!» - слаба піскнула жаба.
- Ты справа, я злева - уперад! - скамандаваў я і рынуўся на ката.
- Ш-ш-ш-ш!!! - падхапіўся кот. Зубы ашчэрыў, спіну выгнуў, шэрсць на спіне і на хвасце стала дыбам. Стукнуў мне лапаю па носе, ірвануў кіпцюром. Ад болю ў маіх вачах бліснулі кругі. Я залямантаваў...
Кот крутнуўся ў другі бок, драпнуў Боба за вуха.
- А-я-яй! - завішчаў прарэзліва і ён.
- Разам! Уперад! - Я зноў кінуўся на ката. Пярэсты ўзляцеў на яблыню.
- У-у-у-у-у-у! - пагрозліва завыў ён. Кончык хваста ад злосці варушыўся.
Ага, спужаўся, нягоднік... Хай сядзіць цяпер, хай вые. Разбойнік, увесь нос мне распаласаваў, кроў капае.
- Дзе жаба? Паслухай, яна дыхае? - спытаў я, асцярожна мацаючы нос лапкаю.
Боб прыпаў на пярэднія лапы, прыклаў вуха да жабінай спіны. Вільнуў хвосцікам...
- Ну - што? - не цярпелася мне.
- Не дыхае... А пахне як - ф-фу-у... - разагнуўся Боб.
- Доктар у чалавекаў, я чуў, пульс мацае. А дзе ў жабы пульс? - Я патыцкаў носам жабе ў спіну. І чмыхнуў, закруціў галавою. У нос пеканула, нібы крапівою. Пах ад жабы быў едкі - аж у носе закруціла, захацелася чхаць.
- Гэта яна адбараняецца такім пахам. Сілы не хапае, каб адбіцца, дык яна пах пускае, - сказаў я.
У гэты час жаба прыўзняла галаву. Пад ротам у яе заварушыўся белы мяшэчак.
- Жывая!.. - выдыхнулі мы разам. - Бяжы, ну! - падштурхнуў я жабу лапаю. Але яна падумала, што з ёю зноў будуць забаўляцца, і падабрала лапкі, замерла нерухома.
Боб забрахаў на ката, забрахаў і я.
- У-у... - хацеў павыць кот і раздумаў, толькі кончыкам хваста памахаў. У катоў памахванне зусім іншае азначае, чым у сабак.
І нас, і голас ката пачула з двара мама Пальма, таксама забрахала. На брэх выбег з хаты Коля.
- Вунь яны дзе! У гародзе! - крыкнуў ён і хуценька палез на плот. Скок з плота. - А запэцкаліся! - сказаў ён, хапаючы Боба пад жывот і перадаючы яго цераз плот Толю. - А брудныя! - ён злавіў і мяне, таксама перадаў цераз плот.
- Пакарміцеся на дарогу, - сказаў Толя і панёс нас да мамы Пальмы, паклаў у будку.
Мама, убачыўшы, якія мы, толькі цяжка ўздыхнула.
- А мы жабу адбаранілі ад ката! На яблыню яго загналі! - наперабой хваліліся мы.
- Малайцы! - сказала мама, яшчэ раз уздыхнула і палізала мне скрываўлены нос, пысу, вушы. - Чэрці вы балотныя, а не сабачаняты!
Мама мыла нас, лізала - то мяне, то Боба. А мы саплі і заўзята смакталі яе сусолкі. Каля будкі сядзелі на кукішках Толя і Коля, глядзелі, як мы кормімся. У Толі на шыі было накручана больш, чым у Колі.
- Мама, а мы хацелі кураня злавіць, - пахваліўся Боб. - Яно, мабыць, смачнае!
- Ты што?! Вы што?! Падурнелі? Гэта ж наша кураня. І наогул свойскіх птушак ніякі сабака не ловіць. Хочаце, каб вас кураловамі звалі, з дому прагналі? Якая ганьба, які сорам!
- Не-е, мы хацелі яго знайсці і вывесці з гарода, яно заблудзілася... - сказаў я.
Але мама быццам не чула:
- Вы... Эх вы! Ёсць, праўда, сабакі-паляўнічыя, яны памагаюць паляваць чалавеку на дзікую птушку, на звера. Я вам знарок пра гэта пакуль не расказвала, каб не надумаліся паспрабаваць... А вы... Ох, гора з вамі!
Мы слухалі яе, але нічога не адказвалі: у роце былі сусолкі.
- Дзе вы там? Хутчэй, а то і так познімся, да цёмнага не заедзем, - пачулі мы голас дзядзькі Міхася.
На двары завуркатала машына.
- Тата, яны яшчэ ссуць! - крычалі ў адказ Толя і Коля.
- Ну хай пассуць, хай добра пакормяцца ў апошні раз, - чуўся лагодны голас бабы Ганны. - Міхась, я во тут пастаўлю сумку, на пярэдняе сядзенне. Мо ў дарозе захочуць гэтыя жэўжыкі есці, то знойдзеце яечкі вараныя, малако, сыр.
- Піп! Пі-і-іп! - пасігналіла машына.
- Бяры, яны ўжо не ссуць. За Пальму хаваюцца, - сказаў Толя.
Дзве рукі Колі пралезлі ў будку, адарвалі мяне ад мамы. Я праляцеў у паветры і трапіў у рукі Толі. За мною гэтак жа праляцеў і астаўся на руках у Колі Боб. Следам адразу вылезла, пагрымліваючы ланцугом, Пальма. Яна жмурыла вочы, жаласліва павісквала, спрабавала лізаць рукі Толю і Колю.
- Хадзем... Здагадваецца, мабыць, - сказаў Коля.
Цікава, ці чула тады размову ў хаце мама? Ці ведае яна, што нас забіраюць, што мы паедзем далёка-далёка, у незнаёмы і таямнічы горад?
- Пі-і-іп! - зноў нецярпліва пасігналіла машына.
Толя і Коля пайшлі да машыны. Там стаяла, сашчапіўшы рукі пад грудзьмі, і ўздыхала баба Ганна. Дзед Антон адчыняў вароты на вуліцу.
Дзядзькі Міхася не было відаць, мабыць, сядзеў ужо ў машыне.
Мама Пальма пачала станавіцца на заднія ногі, напінаць ланцуг, вішчаць і хрыпець. Павісквалі і мы, нам таксама было нявесела. Мама схапіла зубамі ланцуг, каб перагрызці. Не, ніякая гэта не ўзнагарода, аброжак з ланцугом. Я разумеў ужо добра. Але што яна зробіць з ланцугом?
Аб жалеза можна толькі зубы паламаць, гэта не костачка пеўня.
- Сыночкі!.. - хрыпела і выла мама Пальма.
- Мама! Ма-а-ама! - пішчалі і мы, вырываліся з рук Толі і Колі.
А яны прыгнуліся і нырнулі ў машыну на задняе сядзенне. Смурод, што ішоў ад машыны, усярэдзіне, здаецца, быў меншы.
- Стойце! Унучкі дарагія, дайце ж хоць пацалаваць вас!
Баба Ганна нагнулася ў машыну, пацалавала Колю, нахіліла да сябе галаву Толі, таксама пацалавала. А нас баба не пацалавала, нібы нас і на свеце не было.
Дзед Антон патрос руку дзядзьку Міхасю, той для гэтага вылез быў з машыны і зноў сеў за руль, бразнуў дзверцамі. Толю і Колю дзед проста памахаў. Абышоў машыну, патузаў за ўсе ручкі, ці добра зачынена.
- Ну - шчасліва! - дзед і баба махалі ўжо рукамі ўсім, а Толя і Коля махалі дзеду і бабе.
Машына рванулася з месца, за варотамі адразу паехала ўправа. Таму Толя наваліўся на Колю, і нас прыціснулі. Потым выпрасталіся, паехалі роўна.
Машына трошкі патрэсвала нас і гула, гула... Я пачаў ужо драмаць, як раптам нешта здарылася. Машына завішчала, як парася ў плоце, тузанулася і стала. Толя і Коля падхапілі нас на рукі, крутнуліся да задняга акенца машыны. Пасадзілі туды нас...
- Пальма! Пальма бяжыць!
- Тата! Пачакаем, возьмем і Пальму!
Дзядзька Міхась толькі азірнуўся назад і зноў нешта зрабіў з машынаю - яна рванулася ўперад. Праз акенца нам відаць было, што вуліца і дамы ўжо скончыліся і там, дзе вуліца пераходзіла ў дарогу, сапраўды штосьці бегла. Мо і праўда Пальма? За ёю курэў пыл і беглі некалькі хлапчукоў, размахвалі рукамі. Хлапчукі па чарзе падалі на зямлю, спрабавалі нешта ўхапіць, нібы ў Пальмы цягнуўся доўгі-доўгі хвост.
- З ланцугом бяжыць! - крычаў Толя.
- Адарвалася з ланцугом! - крычаў Коля.
Раптам Толя захныкаў, пачаў, уздрыгваючы, плакаць.
А мы ўжо ледзь бачылі маму, яна ўсё больш і больш адставала, рабілася маленькаю.
- Яна заблудзіцца, дадому не вернецца! - плакаў ужо і Коля.
- Не заблудзіцца, - спакойна адказаў дзядзька Міхась. - І нас не дагоніць - зараз выедзем на шашу.
- О! Злавілі яе! За ланцуг ухапілі! - закрычалі раптам Толя і Коля.
- Ну і добра, завядуць дадому.
Пачалася роўная, нібы падлога ў хаце, дарога. Мо тая самая шаша?
Толя і Коля селі на свае месцы. Выціраюць вочы. Іх не радавалі мы, хоць зноў ляжалі ў іх на каленях. Нам таксама было сумна і хацелася выць. Мама... Мама Пальма асталася адна...
Мы вельмі доўга ехалі, бо я засынаў, прачынаўся, зноў засынаў, прачынаўся... Шмат разоў так. Адзін раз мы спыняліся каля лесу (лес - гэта многа-многа дрэў і кустоў). Толя і Коля трошкі пагулялі па кустах, і мы пагулялі, размялі костачкі. Потым зноў ехалі, і я зноў заснуў. А калі прачнуўся, то мы былі ўжо ў горадзе.
Гэта Толя сказаў, што мы ў горадзе. Ён уткнуўся ў бакавое акенца і ўсё ахкаў:
- Ах, які прыгожы горад вечарам! Ах, колькі ўсякіх агнёў!
З другога боку машыны, у другое акенца, глядзеў на горад і ахкаў Коля. Ён падсадзіў Боба ў акно, каб бачыў горад, потым Толя падсадзіў і мяне. І праўда, агнёў было многа - і ўздоўж вуліцы, і на сценах дамоў, і нават на стрэхах. Шум, гул... Машын - не праехаць, ляцяць сюды, ляцяць туды. Ёсць машыны вялізныя, як дамы ў вёсцы, і бегаюць яны на прывязі па дратах, як мама Пальма на ланцугу. Каля іх дзядзькава машына такая маленькая - як Пальма каля каровы. І ўсё было б добра, каб не гэты моцны машынны дух. У мяне ад яго пачала кружыцца галава, я нічога носам не чуў, акрамя гэтага духу.
Мы і па горадзе яшчэ доўга ехалі, паварочвалі, кружылі. Урэшце - усё!.. Прыехалі!
Толя і Коля сунулі нас пад рукі, адчынілі дзверцы.
- І сумку забірайце. А я паганю машыну ў гараж, - сказаў дзядзька Міхась. Але з машыны не вылез, у рукі дубца не браў, каб гнаць. - Не гуляйце, падымайцеся адразу ў кватэру.
Калі машына ад'ехала, Коля сказаў:
- Пачакаем тату на двары. І сабачаняты заадно пагуляюць.
Двор быў такі вялікі і ўвесь засаджаны дрэвамі і кустамі, што ні канца ні краю не відаць. Пахаў сабачых і чалавечых было многа, я іх зноў чуў. Кожнае дрэва, кожны куст, кожны пагорачак на двары меў свой пах, сабакі ставілі на іх свае меткі не раз. Але сабак пакуль што мы не бачылі, бачылі людзей, гуляла многа цётак і дзядзькоў, бегалі дзеці. З вокнаў на двор лілося святло, чулася музыка.
У нас дрыжалі ногі, мы не асмельваліся добра прабегчыся, дый нас ужо акружылі з усіх бакоў дзеці. Хто стаяў, хто прысеў, хто гладзіў, а хто і спрабаваў узяць на рукі. Былі і такія, што таксама дапытваліся, якое мы пароды, або гаварылі: «Дварнякі!»
- Сам ты дварняк! - агрызнуўся Коля.
- Не чапай, які сабака з яго вырасце, калі кожны будзе лапаць ды гладзіць? - крычаў Толя.
Раптам з усіх бакоў пачуліся крыкі:
- Жужу выпусцілі! Жужка, сюды! Цю, цю, цю...
- Жужа, пазнаёмся!
Дзеці трошкі расступіліся, і ў круг пралезла невялікае калматае стварэнне. Не пазнаць было, дзе хвост у гэтага камяка доўгіх валасоў, а дзе галава. А каб пазнаёміцца па-сабачы, то трэба ж ведаць, што спачатку нюхаць, дзе хвост!
- Мо гэта кот? - спытаў Боб. - Але пацёрся каля сабакі, сабакам пахне.
- Ты злева, я справа - уперад!
Мы скокнулі на Жужу з двух бакоў, учапіліся зубамі ў поўсць. Жужа закруцілася вакол сябе, і мы ўзляцелі ў паветра. Жужа браханула збянтэжана, крутнулася рэзка ў другі бок. Мы пападалі...
- Цьфу! Што за шчаняты цяпер пайшлі! - абурана працяўкала яна. - Шчасце, што вы малыя, а так бы я вас... - Яна палізала адзін бачок, другі. І мы зразумелі: там, дзе мільгае язычок, - галава.
Мы вінавата павілялі хвосцікамі, селі. Памыліліся, бывае...
- Колькі ім ад роду? - спытаў адзін хлапчук - такі, як Генка.
- Скора тры месяцы, - прыхлусіў крыху Коля.
- А я думаў, месяцы чатыры. Баявітыя!
- Аўчаркі! - сказаў Толя.
Жужа паказытала валасамі морды нам носікі, затрэсла калматым хвастом, запрасіла нас пагуляць, пабегаць навыперадкі. Але ў гэты час пачуўся голас нейкай бабулькі:
- Жужа-а! Да мяне! Марш ад іх - заразішся глістамі ад гэтых хлапчукоў!
Дзеці незадаволена пачалі расступацца ў бакі. Яны любілі Жужу, але не любілі яе гаспадыню. Каля нас засталіся толькі свае Толя і Коля. Жужа пабегла на голас бабулькі.
- Гэта вы тут?! - пачуўся раптам яшчэ адзін голас жанчыны - здзіўлены і спалоханы.
Толя і Коля ўздрыгнулі:
- Мама...
Мы амаль не ведалі іх маму, цётку Кацю. Бачылі яе ў вёсцы ўсяго раз.
- А тата дзе? Чаму ён вас тут пакінуў? - закідала хлопцаў пытаннямі цётка Каця. - От жа чалавек, а? Хворых дзяцей пусціў на вуліцу!
Яна схапіла Толю за адну руку, Колю за другую, пацягнула ў дом.
- Тут Булька! Боб! - пачалі ўпірацца яны. - Нашы сабачаняты! І сумка наша!
Цётка Каця вярнулася па сумку, а Толя і Коля падхапілі нас пад жываты.
- Што гэта за звярынец? Пакіньце!
- Не пакінем! Мы іх у дзеда і бабы ўзялі! Гэта нашы! Тата дазволіў! На некалькі дзён! - крычалі Толя і Коля.
- Дазволіў?! Ну, я з татам яшчэ пагавару. Марш дадому, сабакаводы.
Толя і Коля кінуліся ў дзверы дома раней за маму.
Толя і Коля доўга саплі, карабкаліся па лесвіцы. Потым стаялі каля дзвярэй і чакалі маму. А мне было ўжо не вытрываць: столькі ехалі, дый на двары нам не далі зрабіць што трэба, увесь час тармасілі і гладзілі. Ды яшчэ Жужа гэтая...
Цётка Каця адамкнула дзверы, усе зайшлі ў кватэру. Нас Толя і Коля адразу пусцілі на падлогу ў калідорчыку, а самі пачалі распранацца і разувацца. Потым трошкі забыліся на нас, пабеглі недзе далей у кватэру. Мы пачулі іх выкрыкі: «Ой, якая падлога ў нас стала! Як лёд!», «Ой, гэта не наша кватэра!», «Мама, калі вы зрабілі такую падлогу?». А мама адразу накрычала на іх: «Асцярожна, не падрапайце лак!»
Боб тым часам прыладзіўся ў куточку каля абутку і зрабіў лужынку. Я больш не мог цярпець і таксама прымайстраваўся. А як пайшлі мы з таго месца, то на падлозе засталіся мокрыя слядкі лап.
- Разведаем іх дом, - сказаў я Бобу.
Усё было тут незнаёмае. І пахі нязвычныя, новыя. А павярнулі направа, у адчыненыя дзверы, то падлога бліснула нам у вочы, як вада ў рэчцы. У гэтай «вадзе» нібы гарэлі тры лямпачкі - глыбока-глыбока. Яшчэ ярчэй гарэлі тры лямпачкі пад столлю. Толя і Коля бегалі па «вадзе» і не плюхалі ніяк, не рабілі пырскаў. Пад Толем і Колем бегалі ўгору нагамі яшчэ адзін Толя і адзін Коля. Толькі тыя, што дагары нагамі, даўжэйшыя і цьмяныя, нібы цені.
- Перастаньце бегаць і коўзацца! Драпін наробіце, пісагоў! - крычала з другіх дзвярэй, яе не было відаць, Толева і Колева мама. - Ідзіце мыць рукі, будзеце вячэраць!
Коля апошненькі раз разагнаўся і ўпаў жыватом на бліскучую падлогу, праехаў.
- Лёд! - разагнаўся і праехаў Толя.
Мы ступілі некалькі крокаў па бліскучым і ўбачылі, што там, пад лёдам-лакам, ідуць нейкія страшныя звяры - лапа ў лапу з намі. Варухнеш галавою - і там звер варухнецца. Панюхаеш падлогу - і там цягнецца да цябе страшыдла, каб панюхаць ці ўкусіць. Боб задрыжаў і сеў на хвост, потым пачаў адпаўзаць назад. Павярнуў і я - страшна!
- Каму я сказала? Перастаньце коўзацца! - далятаў усё з тых жа дзвярэй голас цёткі Каці.
- Булька! Боб! - Толя кінуўся да мяне, Коля - да Боба. Не далі нам прайсці ў тыя дзверы, адкуль даносіліся смачныя пахі і голас цёткі Каці. - Пакатайцеся!
Толя сеў у адным кутку пакоя, Коля - у другім.
- Ж-ж-ж-ж-ж-ш-ш-ш-ш-с-с-с-с-с! - пусціў Коля з размаху Боба па падлозе. Боб перакруціўся некалькі разоў - галава-хвост, галава-хвост - і трапіў у расстаўленыя ногі Толі. - А ты да мяне! - крыкнуў Коля.
Толя схапіў Боба і каўзануў назад па падлозе, да Колі. Боб віскнуў ад страху, перакруціўся разы чатыры. І... трапіў у расстаўленыя ногі Колі.
- Я казаў, каб ты Бульку ўзамен пускаў, а ты!.. - Коля падхапіўся і кінуўся на Толю з кулакамі.
Яны забыліся на нас, сашчапіліся і пакаціліся па бліскучай падлозе клубком. Не плакалі, не крычалі, толькі крахталі, саплі і ахкалі. Мо не хацелі, каб іх пачула мама.
Боб выпаўз паволі ў калідор, сеў пры сцяне і пачаў вылізваць свой ускамлычаны бачок. Мамы Пальмы тут не было, спадзявацца не было на каго - самім трэба вылізвацца.
- Разыдзіцеся!.. Пеўні, разыдзіцеся, бо вадою паабліваю! - прыбегла з кухні цётка Каця і лупцанула фартухом аднаго і другога.
- А чаго ён майго Боба шпурляе! - заплакаў Коля.
- Ты сам яго першы шпурнуў! Гэта ж не цацка! Не шайба! - адказаў Толя.
- Абодвух стаўлю ў куток, пакуль не прыйдзе бацька! - сказала цётка Каця. - Вось так... Адзін у гэты, другі - у той... Я думала, і праўда яны пахварэлі, з ног валяцца, а яны...
Толькі развяла іх цётка Каця па розных кутках, паставіла спінамі адзін да аднаго, як зазвінеў званок. Цётка Каця пайшла адчыняць і адразу спатыкнулася ў прыцемку на нас: мяне штурхнула нагою ў бок, Бобу наступіла на лапу... Боб вякнуў, а цётка Каця спалохана ўскрыкнула:
- А каб вас!.. Ледзь ног сабе не паламала.
Запаліла святло і ўпусціла дзядзьку Міхася. Не дала яму і слова сказаць, загаварыла сама:
- Нашто нам гэтая псярня? Дзе мы іх будзем трымаць? Пабіліся ўжо з-за іх, чмышуць у кутках. Цэлую кватэру сабак навезлі! Усю падлогу кіпцюрамі падрапалі!
- Бо не трэба быў нам гэты лак, - сказаў дзядзька Міхась.
- Гэта мы падрапалі, а не сабачаняты! - паказаўся з пакоя Толя. - Мы незнарок...
- А я дазволіла табе пакідаць куток?
- Ты сказала: пакуль тата не прыйдзе, - выглянуў з дзвярэй і Коля.
- Не трэба было, мабыць, іх прывозіць, не такія яны ўжо і хворыя. Толькі шкоднічаюць тут...
Я падумаў, што цётка Каця не вельмі любіць Толю і Колю, сваіх дзяцей.
- Ах! - Раптам убачыла яна лужынкі, што нарабілі мы з Бобам. - Ужо-о-о?! І калі яны паспелі!
Яна хуценька падышла да нас, схапіла за каршэнь Боба, схапіла мяне. Адчыніла дзверы на лесвіцу і... выкінула нас!
- Што ты робіш?! - пачулі мы праз дзверы голас дзядзькі Міхася.
Крычалі і плакалі, тупалі нагамі Толя і Коля.
Дзверы зноў адчыніліся, дзядзька Міхась пабраў нас на рукі, прынёс у калідорчык, затым у ванную, падаслаў нам нейкую анучу, паклаў. Пачаў суцяшаць дзяцей, якія ажно захліпаліся ад плачу.
Мы сядзелі, прытуліўшыся адзін да аднаго, дрыжалі. Нам таксама хацелася плакаць ад крыўды і болю. І нашто толькі мы сюды ехалі!
- Толя, вазьмі анучу, замый калідорчык. Коля, а ты набяры цёплай вады ў тазік, пакупаем шчанят з мылам, - распараджаўся дзядзька Міхась.
А з кухні далятаў голас цёткі Каці:
- Каб вымылі потым тазік з парашком!
- У-у-у... Гэта не Булька нарабіў, а Боб... - ныў плаксівым голасам Толя. - Хай Коля мые калідор, а я - сабачанят.
- Па чарзе будзеце прыбіраць, па чарзе. Ды вы ж на гэта згаджаліся - помніце? - сказаў дзядзька.
Коля набіраў у тазік цёплае вады і падміргваў нам абодвума вачыма.
Мяне ўсяго памылі - з вушамі і хвосцікам. Спалосквалі маленькім цёплым дожджыкам. Прыемны такі казытлівы дожджык. Дзядзька трымаў у руках штосьці круглае, з дзірачкамі, і адтуль струменіў дожджык. Ні хмар не было, ні ветру, а дожджык ліўся! І Боба гэтак купалі, а Толя мяне сушыў, дзьмухаў гарачым паветрам з нейкае жалезнае штуковіны, што шыпіць, як кот. Называецца яна фен. Потым Толя паклаў мяне на подсціл і памагаў сушыць Боба. Дзядзька Міхась, Толя і Коля сядзелі ў ваннай на кукішках і ўсё рабілі цішком, як змоўшчыкі.
«Эх, каб цёплага малачка пасмактаць, каб была тут мама Пальма...» - думаў я. І толькі так падумаў, як дзядзька Міхась прынёс нам у дзвюх бляшаначках малака, паставіў кожнаму пад нос - каб не сварыліся за яду. Малако было халаднаватае, але таксама смачнае.
Тое непрыемнае, што вытварыла з намі цётка Каця, ужо забывалася. У нас, сабачанят, памяць кароткая...
Дзверы ў ваннай не зачынялі, і мы яшчэ чулі, як цётка Каця гаварыла:
- Во, хіба што сам будзеш з імі забаўляцца. І так дзеці раздурэлі, адбіліся ад рук, а ты ўсё ім патураеш.
У адказ ніхто нічога ёй не сказаў.
Пасярод ночы мы прачнуліся. Было ціха і ўсюды цёмна. Амаль не чуваць было і гулу машын з вуліцы. Мы чулі толькі роўнае дыханне людзей - усе спалі.
- Будзем кватэру абследаваць? - папытаў Боб.
- Уночы? Спі от лепш...
- Затое цяпер ніхто не перашкодзіць... Дый выспімся яшчэ. - І мы пайшлі падарожнічаць па кватэры.
Доўга лазілі па ўсіх закутках, абнюхвалі, аглядалі. Акрамя таго пакоя, дзе пускалі Боба па «лёдзе», быў яшчэ адзін. Там спалі дзядзька Міхась і цётка Каця, спалі дзеці. Мы там нават паблудзілі крыху, не маглі знайсці выхад. І ў кухні заблудзіліся, зачапіліся за нешта, скінулі са стала, нарабіўшы грукату.
- Хіх-хі-хі! - не вытрымаў Боб.
- Ціх-ха! А то будзе нам зноў! - прыгразіў я.
Прышлёпаў у тапачках дзядзька Міхась, уключыў на кухні святло. «Ах вы, шкоднікі!» - палавіў нас, зноў занёс у ванную, паклаў на падсцілку і пальцам прыгразіў, каб больш нікуды не рыпаліся.
«А калі захочаце чаго, то во...» - кінуў каля нас брудную анучу.
Выключыў дзядзька Міхась святло, пайшоў.
Мы паляжалі крыху, пачакалі, пакуль зноў усё супакоіцца.
Спаць нам чамусьці не хацелася, і мы зноў асцярожна пайшлі гуляць. Далёка ўжо не хадзілі, гулялі ў калідорчыку.
Мы перанюхалі ўвесь абутак у кутку. Некалькі туфель пахла цёткаю Кацяю. Мы ўзялі ў зубы па адным туфлі, зацяглі ў ванную. Палеглі на свой палавічок і пачалі грызці.
Нясмачна было, цвёрда, а мы ўсё роўна грызлі. Слабыя былі ў нас зубы, а мы ўсё роўна жавалі, жвакалі, тузалі, ірвалі.
І знаходзілі ў гэтым асалоду, супакаенне.
Мы не задумваліся, што нас пасля гэтага можа чакаць.
Мы проста неўзлюбілі цётку Кацю...
Першы раніцаю ўстаў дзядзька Міхась, разбудзіў Колю:
- Падымайся, соня... Сабачанят на прагулку трэба вывесці.
Коля толькі мыкаў, як карова, і не хацеў расплюшчваць вачэй. Дзядзька Міхась сілком пасадзіў яго на пасцелі, пацёр яму вушы:
- Чуеш? Боба на прагулку вядзі...
- У-у-у... А чаму я-а-а? - урэшце зусім прачнуўся Коля.
- Любіш катацца, любі і саначкі вазіць. Пасля абеду даспіш.
Дзядзька Міхась прыйшоў у ванную ўмывацца, і я хуценька лёг на сваё месца. І тут дзядзька спатыкнуўся на цётчыны туфлі.
- Ах жа разбойнікі! Ну - будзе вам зноў... Ой, будзе! - Ён пабраў туфлі, панёс недзе хаваць.
Хутка і цётка Каця прыйшла ў ванную. Мы прыціснуліся адзін да аднаго, заплюшчыліся і нават захраплі. А самі прыслухоўваемся: што цяпер будзе? Але цётка Каця пакуль што нічога не ведала. А тут і сонны Коля прыйшоў, пабраў нас пад рукі, панёс на двор, і даўно было пара, мы цярпелі ўсю ноч.
Можа, гэта прагулка нас і ўратавала. Бо калі нас прынеслі ў кватэру, самая большая навальніца ўжо адбушавала.
- Мала ў цябе ўсякіх туфляў? Мо дзесяць пар валяецца па кутках. І не носіш, і не выкідваеш, - гаварыў дзядзька Міхась спакойна.
- А тыя мо не модныя! Самыя модныя, самыя любімыя - пажавалі... У чым я на работу пайду? У чым?
- Босая. Во будзе модна!
- Табе ўсё смешачкі. Ты знарок ім падсунуў мае туфлі.
- Ага.
- Хацеў, каб я дома сядзела. А я не буду сядзець з дзецьмі! У мяне квартальная справаздача гарыць, - гаварыла яна штосьці незразумелае.
- Я адпрашуся яшчэ на адзін дзень, па суботах адпрацую. От паснедаем, і павяду іх у паліклініку, - лагодна гаварыў дзядзька Міхась.
І вось прайшло снеданне. Нам далі малако, накрышыўшы ў яго белага салодкага хлеба. Боб малако выхлебтаў, а хлеб толькі аблізаў. А я ўсё з'еў. Смачна!
Ехалі мы ў паліклініку аўтобусам. Толя і Коля трымалі нас на каленях, дома не хацелі пакідаць адных. З іх размовы я зразумеў, што паліклініка - гэта дом, дзе многа-многа лекараў-дактароў, і ўсе яны лечаць дзяцей.
Калі падышлі да гэтага дома-паліклінікі, дзядзька Міхась сказаў, раскрыўшы гаспадарчую сумку:
- Саджайце іх сюды. Каб ніхто не бачыў. А то не пусцяць з імі...
І нас пасадзілі ў цесную цёмную сумку. Мне вельмі хацелася паглядзець, як будуць лячыць дзяцей. Але што ты ўбачыш, седзячы ў сумцы?
Сядзелі ў цеснаце і цемнаце доўга. Ажно задыхацца пачалі. Наўкол нас чуваць былі прыглушаныя жаночыя і дзіцячыя галасы, шоргалі ногі, рыпелі крэслы. Я не вытрываў, заскуголіў. Шморгнуў у сумцы замок, у дзірку заглянуў Толя, а потым Коля.
- Ціха вы тут! Ні мур-мур! Мы скора выйдзем... - зашапталі яны.
І тут іх паклікалі: «Хто наступны?» Толя шморгнуў замок сумкі, але не да канца, пакінуў невялічкую шчылінку, каб нам было лепш дыхаць. Сумку паставілі пад крэсла.
Я пасядзеў крыху, а потым стаў пярэднімі лапамі на Боба, сунуў пыску ў шчыліну. Якраз пралазіць! Я напяўся, прасунуў больш. Замок з ціхім вуркатаннем разышоўся шырэй. Пралезла ўжо галава з вушамі...
- Што там? Што там? Дай і мне глянуць! - варушыўся пада мною Боб.
Я паспеў убачыць, што сядзім мы ў нейкім пакоі ці калідоры, наўкол многа людскіх ног - і маленькіх, і вялікіх. Замок душыў мне горла, я пачаў задыхацца. А тут яшчэ Боб - р-раз! Адсунуўся ўбок з-пад маіх лап. Я павіс на шыі, захрыпеў.
І тут да сумкі кінуліся дзеці.
- Ой! Ай! Ах! Шчаня! Задыхаецца!
Хтосьці - тр-р-ром! - шморгнуў замок, паклаў сумку набок. Я тут жа вылез на халодную падлогу.
- Глядзі, там і другі! Ой, які таўстунок! - гарлапанілі дзеці, цягнуліся да нас рукамі. Мы нічога не бачылі, акрамя іх рук і ног.
- Патрасіце сумку, мо там яшчэ адзін сядзіць! - параіў хтосьці.
Сумку патрэслі, заглянулі ўсярэдзіну - трэцяга не вытраслі.
У нос нам лезлі незнаёмыя рэзкія пахі, хацелася чхаць. Нясмачна пахла паліклініка! Не чулі мы толькі пахаў дзядзькі Міхася, Толі і Колі.
- Смялей! Пабегайце! Смялей! - галёкалі нам у вушы дзеці і самі бегалі па калідоры, падштурхоўвалі нас, цяглі за пярэднія лапы. Засумавалі, седзячы! - Цю-цю-цю! Даганяйце нас!
Мы палахліва і нязграбна крыху прабегліся. Усе страшэнна зарадаваліся і запляскалі ў далоні. Быццам мы зрабілі нейкае геройства. Шум, гам, тупат яшчэ больш памацнелі...
На крыкі дзяцей пачалі адчыняцца дзверы справа і злева ў калідоры, адтуль выглядвалі людзі ў белых халатах, белых шапачках.
Не толькі цёткі, але і дзядзькі.
- Гэта што яшчэ за цыркавое прадстаўленне? Што за сабакі тут? - пачуўся строгі жаночы голас.
Усе перасталі скакаць, бегаць, крычаць і смяяцца. Дзеці вакол нас расступіліся. Мы ўбачылі спачатку вялізныя ногі ў туфлях, а потым разгледзелі і ўсю цётку - вялізная, таксама ў халаце, толькі не ў белым, а ў шэрым, у руках у яе была палка і мокрая ануча. Не іначай як вялікая начальніца была гэта цётка.
- Чые сабакі, я вас пытаю? Гэта ж не ветлячэбніца! Хто прывёў? Хто разводзіць антысанітарыю? - грымеў яе голас.
Мы сядзелі, прыціснуўшыся адзін да аднаго, як сіроты. Мы не ведалі, што з намі будзе ў наступную хвіліну. Ніхто не адказваў на грозныя пытанні цёткі. Асмеліўся самы маленькі хлопчык:
- Тут яны... - паказаў ён на самыя блізкія ад нас дзверы. - І дзядзя з імі... Пайшлі лячыцца.
Грозная цётка ў шэрым халаце адчыніла тыя дзверы, закрычала:
- Чые сабакі? Зараз жа вынесіце іх з паліклінікі, а то аштрафуем!
З тых дзвярэй, паднырнуўшы пад цётчыну руку, выскачыў Коля. Яго, мабыць, вылечылі ўжо. Ён схапіў нас, пачаў запіхваць у сумку. Спачатку Боба хвастом уніз, а я быў заціснуты ў яго між каленяў. Колевы рукі дрыжалі, калені дрыжалі. Замок не слухаўся, а я вырываўся...
- Хлопчык, а дзе твая мама? Мы зараз выклічам санітарную інспекцыю і аштрафуем яе! Гэта ж ліха ведае ў што паліклініку ператварылі!
- Мама на рабоце... - сказаў Коля. Ён засоўваў ужо мяне ў сумку ўніз галавою.
- А з кім ты тут? - не адступала грозная цётка.
- Адзін, - схлусіў Коля.
- Як адзін?! - цётка ажно закашлялася. - Такі малы і без мамы ходзіш?
У гэты час я вырваўся з Колевых рук і нырнуў у гушчэчу ног. Убачыў - калідор пусты, усе стаяць у кучы. І прыпусціўся па калідоры куды вочы глядзяць.
- І-і-і-і-і! - завішчаў нехта з дзяцей. Ад радасці завішчаў. Затупацелі ногі, усе мяне кінуліся даганяць і лавіць.
- Ату яго! Ату!
- Лавіце яго! Трымайце!
- Перакусае ўсіх, ён шалёны! Не чапайце, я сама! - крычала цётка ў шэрым халаце. Яна бегла першаю і размахвала анучаю.
А тут і калідор скончыўся, бегчы далей няма куды.
- Га-а-а-а... - усе збегліся да мяне кучаю.
Схапіла мяне не цётка, а дзяўчынка са светлымі валасамі і з вялізным бантам. Панесла мяне і аддала ў рукі Колю. Усе ішлі за намі і гаварылі: «Ну і малайчына ж! Ну і цыркач!», «Як яго зваць?», «Хлопчык, вы сабачак не прадаяце?».
Але Коля ішоў і нічога не гаварыў. А тут і дзядзька Міхась з Толем выйшлі ад доктара, заспяшаліся нам насустрач.
Дзядзька Міхась, як толькі выбраліся з паліклінікі, голасна зарагатаў:
- Го! Го! Го!
- Хэ-хэ-хэ! Хэ-хэ-хэ! - звонка падхапілі Толя і Коля. Яны неслі нас на руках.
- І тут прыгодаў нацярпеліся! Не шанцуе вам, - сказаў дзядзька Міхась.
- Бедненькія... - дружна ўздыхнулі Толя і Коля, загушкалі нас. - Тата, а давайце не паедзем больш у аўтобусах, тралейбусах. Пяшком пройдземся.
- Давайце, - згадзіўся тата. - Заадно і Булька з Бобам прагуляюцца. Нічога небяспечнага ў вас доктар не знайшоў. У Толі трошкі катар у горле.
Пакуль ішлі, Толя і Коля двойчы пускалі нас гуляць. Другі раз мы гулялі каля высознага, з жалезных палак плота. За ім расло многа-многа дрэў - парк называецца. На плоце вісеў шчыт, а на ім вялікая папера-аб'ява. Уверсе паперы намаляваны такі сабака, як Султан. Дзядзька Міхась голасна прачытаў, што пісалася на той паперы. Толя і Коля таксама прачыталі: «Выстаўка сабак».
- Сабачая выстаўка! Ой, мы хочам на сабачую выстаўку! Пабеглі на выстаўку, тата! - закрычалі яны, перабіваючы адзін аднаго.
- Па-першае, туды трэба ехаць - далёка. Яна не ў гэтым парку. Па-другое, выстаўка заўтра, у суботу.
- Мы Бульку з Бобам пакажам!
- Малых сабачанят не паказваюць. Там усякіх чэмпіёнаў, дыпламантаў і медалістаў будзе многа. Пародзістых... А вашы - невядома хто...
Зноў тое самае - «невядома хто...». Настрой у Толі і Колі адразу пагоршыўся. І ў нас пагоршыўся. Мы нават хацелі зашыцца куды ў густыя зараснікі, каб ніхто не бачыў, якія мы непрыгожыя, непародзістыя.
Рэшткі гэтага дня і ноч прайшлі так сабе, няма пра што і расказваць. Усе чакалі заўтрашняга дня, чакалі выстаўкі. Нават цётка Каця больш на нас не крычала - у нас была ўжо скрынка з пяском, і мы зразу навучыліся ёю карыстацца. А вось на дзядзьку Міхася сварылася. Што ён здзяцінеў з гэтымі сабачанятамі і з выстаўкамі. Мы не ведалі, ці кепска гэта - здзяцінець. Ведалі толькі адно - дзядзька Міхась добры, ён разумее малых.
... І вось прыйшло тое заўтра, і мы паехалі на выстаўку.
Мабыць, гэтая выстаўка яшчэ не пачыналася. А мо ўжо скончылася? Было многа і людзей, і сабак. Сабакі былі на павадках, былі і ў намордніках. А былі і без павадкоў, і без наморднікаў - усякая калматая драбяза. Большыя сабакі сядзелі ці хадзілі спакойна, а малыя ганяліся адзін за адным, дурэлі. Ніякай сур'ёзнасці, нібы дзеці малыя. Адзін сабака-велікан, яго ўсе называлі догам, хоць і на павадку быў, і ў намордніку, хадзіў ганарліва, нікога не заўважаў вакол сябе. Некаторых сабак ён пагардліва адштурхоўваў з дарогі, і тыя палахліва падціналі хвост, угіналіся, павісквалі.
Недзе пракрычала радыё: «Грамадзяне! Хутка пачне працаваць журы, падрыхтуйце сабак. Хто яшчэ не зарэгістраваў свайго сабаку, падыдзіце да судзейскага століка». Мы зразумелі, што выстаўка толькі пачынаецца.
Людзі з сабакамі крыху памітусіліся і пачалі выстройвацца радамі. Здымалі наморднікі, расчэсвалі сваім калматым грыўкі, хвасты і бакі, папраўлялі аброжкі і нагруднікі з медалямі. Мы не дачакаліся, пакуль усе добра пастрояцца і падрыхтуюцца, пачалі хадзіць і глядзець. Хадзілі дзядзька Міхась, Толя і Коля, а мы сядзелі ў хлопцаў на руках.
Спачатку стаялі і сядзелі сабакі-веліканы. Каля некаторых былі ўваткнуты ў зямлю калочкі з шыльдачкамі. Дзядзька Міхась чытаў надпісы, і шмат хто хадзіў, глядзеў, чытаў...
- Хортая борзая... - прачытаў дзядзька Міхась.
І мы палахліва ўздрыгнулі на руках Толі і Колі. Вой, не сабака, а страх і смех: высозны, худы, ажно рэбры тырчаць, сагнуўся ў дугу, нібы ў яго жывот баліць. Не пазнаць, дзе ў яго канчаецца пыса і пачынаецца лоб - усё доўгае, пляскатае. Бр-р-р... І што ў яго пародзістага? За што яму прычапілі медалі? Ногі сухія, як палкі. І трэба ж выгадаваць такія хадулі: па метру, не менш!
- Дог... - сказаў дзядзька Міхась, і мы ўбачылі таго сабаку-велікана, што ўсіх ганарліва штурхаў грудзьмі. Страшна падступіцца, морда вышэй галавы Толі і Колі. Ногі даўжэйшыя, чым у таго, што сагнуўся ў дугу. Хвост тонкі і голы, нібы аблузаны.
Убачылі мы і баксёра. У гэтага галава вялікая, а пысы амаль няма. Нібы з разгону стукнуўся носам у дрэва, і нос уціснуўся ў галаву. Ад гэтага ў яго і зморшчын, складак многа і на лбе, і каля носа, верхнія губы абвіслі абапал рота. Вочкі круглыя, малыя і злосныя.
Ішлі мы далей, а дзядзька ўсё чытаў. Аўчарка ўсходнеэўрапейская... Яна прыгожая, як Султан, а вочы разумныя-разумныя. Сенбернар... Вялікі і тоўсты здаравяка, галава большая, чым у дзядзькі Міхася, мо ў два разы. Аўчарка коллі... Прыгажуня, сама пярэстая, валасы з яе звісаюць доўгія, расчасаныя. Спакойная, лагодная. Былі і мудрагелістыя назвы: эрдэльтэр'ер, фокстэр'ер... Яны амаль такія ж калматыя, як Жужа, толькі большыя. І Жужа жвавая, рухавая, вясёлая, а гэта непаваротлівыя дуралеі.
Бачылі і таксу: сама па таўшчыні, як дог, але ногі ў чатыры разы карацейшыя, жывот амаль па зямлі цягнецца. Ну і вырадак! Потым пайшлі пумі, скайтэр'еры, пекінес, японскі хін, чы-хуа-хуа... У многіх, вельмі многіх віселі на шыі жэтоны і медалі.
- Пакаёвыя, дэкаратыўныя сабакі, - сказаў нейкі дзядзька каля нас.
- Пустышкі... Для забаўкі... - дадаў другі.
Потым службовых сабак доўга вадзілі па крузе, а іх глядзелі і ацэньвалі людзі з журы. Глядзелі, дзівіліся і гледачы. Пасля гэтыя сабакі паказвалі, што яны ўмеюць: бегалі па бервяне, пераскоквалі цераз сценку, лазілі па лесвіцах, поўзалі на жываце, «вартавалі».
Як ішлі мы з выстаўкі, адна цётка спытала: «Гэта выйгралі такіх шчанят? Гэта такіх разыгрывалі ў сабачую латарэю? Як вас ашукалі!..»
Мы паехалі дадому. Ехалі моўчкі і думалі, каторы з тых сабак атрымае самы прыгожы медаль. Дзядзька Міхась, Толя і Коля, мабыць, таксама думалі пра выстаўку: маўчалі і моршчылі лбы. А я скора перастаў думаць, бо разбалелася галава. Мне хацелася толькі аднаго - есці і спаць, спаць і есці.
І хацелася яшчэ трапіць хутчэй назад - у вёску.
Нядзеля. Мы зноў у дарозе. Зноў едзем усе разам - я, Боб, Толя і Коля. Вязе нас у вёску дзядзька Міхась. Тыдзень прабылі ў горадзе - хопіць!
Спыняліся адпачываць у прыгожым сонечным лесе. Дзядзька Міхась, Толя і Коля нарвалі чорных ягад - цэлы двухлітровы слоік. Наеліся самі - пачарнелі ў іх губы, пачарнела ў роце. Не было ў лесе Генкі, ён бы сказаў, што хлопцы сталі «з характарам». Давалі каштаваць ягады і мне - сілком запіхвалі ў рот. Нічога, як раскусіш, есці можна. Але цукеркі смачнейшыя.
І грыбоў набралі - цэлае вядро. Не ведаю, для чаго грыбы, іх хлопцы не елі. Пахнуць яны здорава, і я адзін пакаштаваў. Ат, ніякага смаку, як трава.
Ва ўсіх быў цудоўны настрой. Толя і Коля радаваліся і галёкалі на ўвесь лес, крычалі. А потым, калі зноў ехалі, спявалі на ўсё горла. Дзядзька Міхась ім памагаў.
Мы таксама папісквалі, нам таксама хацелася падпяваць.
Мы едзем зноў у вёску. Едзем да бабы Ганны і дзеда Антона. Дзеці - на адзін тыдзень, мы - назаўсёды.
Едзем да свінні з парасятамі, да курыцы з куранятамі. Ах, якія прыгожыя дзеткі ў мамы-свінні і ў мамы-курыцы! Мы іх ніколі не будзем крыўдзіць. Якія яны зараз, ці падраслі? А самі мы за гэтыя дні, здаецца, так падраслі, так падраслі. І наглядзеліся ўсякага, і паразумнелі...
А галоўнае - мы едзем да мамы Пальмы!
Мама... Скора мы ўбачым маму! Гаў, гаў! Ура, ура!
Мы зноў будзем жыць і расці на волі. Як добра расці на волі! І мы вырасцем вялікімі і дужымі.
І мы не вырасцем пустышкамі. Не!
Мы будзем служыць людзям, памагаць ім у рабоце.
Як добра жыць на свеце, калі ад цябе будзе людзям карысць!