Гады прамінаюць, праходзяць, як сон,
Знікае і радасць і смутак,
І новай вясною бярозавы сок
Залечвае раны, пакуты.
І новай зімой акрываюць снягі
Душу і палеткі аздобай.
Адно не пазбыцца маўклівай тугі,
Навеянай людзям жалобай.
Адно не пазбыцца надломаных дум,
Навеяных стратай вялікай.
Ён дужы, як волат,
магутны, як дуб,
Выходзіў да светлага клікаць.
А сёння не выйдзе
пакласці свой след,
Ні думак, ні слова не ўзвее:
У рамках жалобных ягоны партрэт
І здымак яго маўзалея.
Гляджу і не веру —
здаецца, жывы:
Сур’ёзнасць і сіла ў абліччы.
Здаецца, вось зараз кіўком галавы
Да працы ізноўку пакліча.
Але нерухомы у рамках партрэт —
Хістаецца чорная стужка...
«Усё гэта — мары, таварыш паэт!»
І думы ўзвіваюцца птушкай.
Мне сніцца наяве яго сілуэт,
Нязломная воля ў жаданнях.
На кожнай дарозе ён вызначыў след,
На кожнай сцяжынцы дазвання.
Усё, што настане, і ўсё, што было,
Агорнута ленінскай думай;
Вячыстаю мудрасцю свеціць чало,
І ясныя вочы ў задуме.
І мы прыпыняем на момант хаду,
Змаўкаем прад іменем «Ленін»,
Паклоны кладзём яго велічы дум,
Яго неўміручым тварэнням.
І пройдзе нямала і дзён і гадоў,
А вобраз не згіне ніколі,
Бо ён увасобіў на многа вякоў
І мудрасць народа, і волю.
Пралятаюць думы
Міма весялосці;
І не скажаш думам —
Турбаваці досыць.
Навяваюць думы
Сэрцу успаміны.
Пралятаюць думы
Весялосці міма.
.....................................
Былі маразы, і маўчалі палі,
Не гнуліся долу бярозы.
У белым убранні каліны былі,
Як нашы юнацкія крозы.
У снежных карунках застылі драты,
Слупы пры дарозе застылі.
І раптам... трывожна гудуць правады,
Слязьмі асыпаецца іней.
Бяроза над хатай схіснула галлём,
Заплакала ў снезе каліна.
Прамчалася вестка
наўсцяж над зямлёй:
— Вялікая страта ў краіне.
І людзі прыпалі да цьмянай зямлі —
Апошняе выслухаць слова;
І зноўку упарта да мэты пайшлі,
Ад болю нахмурыўшы бровы.
І ворагі плачу не ўчулі ані —
Гарэлі напорнасцю вочы:
Пакляўся наказам яго селянін,
Пакляўся наказам рабочы.
...............................................
Праляцелі годы
У напружанай працы.
Выйдзі да усходу
Ростам любавацца.
Выйдзі да усходу
Раненька сягоння:
Праляцелі годы —
Ці збудован помнік?!
Праходжу па вуліцах.
Скрозь — супакой.
А скора абудзіцца горад.
У змроку зімовым такою парой
Агні дагараюць, як зоры.
І веліччу дзіўнай здаюцца дамы...
Праходжу па Ленінскай далей —
Туды, дзе на снезе качаецца дым
І носяцца скогаты сталі.
З Траецкай дзіўлюся на новы узрост:
Паўсталі заводы, палацы...
Усё гэта ты, пралетарый, узнёс
Напружнай, нязменнаю працай.
І радасна неяк і нейк весялей,
Хоць сёння дзень смутны жалобы:
Наказ не забыты: яго маўзалей —
Краіну працоўных — аздобім.
Гады прамінаюць,
праходзяць, як сон,
Знікае і радасць і смутак,
І новай вясною бярозавы сок
Залечвае раны, пакуты.
І новай зімой адкрываюць снягі
Душу і палеткі аздобай.
Адно не пазбыцца маўклівай тугі,
Навеянай людзям жалобай.
Адно не пазбыцца надломаных дум,
Навеяных стратай вялікай.
Ён дужы,
як волат, нязломны,
як дуб,
Выходзіў да светлага клікаць.
А сёння не выйдзе пакласці свой след,
Ні думак, ні слова не ўзвее...
Ды помнім мы вечна яго запавет
І здзейсніць таксама умеем.
І вось калі здолеем гэта зрабіць
І словы яго ажыццёвім —
Загояцца раны маўклівай тугі
І скрухі не будзе ў аснове.
Таварыш мой любы, журбу адгані,
На працу вялікую — першым!
Заводы, палацы, электраагні —
То Леніну помнік найлепшы.
1928 г.