Сняжынкі белыя
Над полем бегалі,
Ляталі, лёгкія,
І мітусіліся.
Дарога ветліва
Ківала ветламі,
Як сон, далёкімі,
Як неба, сінімі.
А зоры клікалі
У даль вялікую,
У даль прасторную,
Ў прасцягі снежныя.
І людзі ў роздуме
Стаялі грозныя
Над тымі чорнымі
Сваімі сцежкамі.
З вятрамі лёгкімі
У высь далёкую,
У даль пагодную
Ляцелі сэрцы іх:
За тымі морамі,
За тымі горамі
Была свабодная
Зямля савецкая.
Вятры усходнія —
такія ветлыя,
Вятры заходнія —
такія дзікія,
Вятры асеннія
навокал бегаюць,
Вятры халодныя
махаюць крыллямі.
З усходу веючы,
галлё пялегуюць,
А пойдуць з захаду —
прысады крышацца.
Вятры асеннія
навокал бегаюць,
Вятры халодныя
махаюць крыллямі.
А неба сіняе
штодзённа хмарыцца,
А хмары белыя,
а хмары чорныя
То ласкай бліскаюць,
то сілай хваляцца,—
Туга бяскрайняя
да сэрца горнецца.
Як хмары ўсходнія —
тады бялявыя,
Як хмары з захаду —
бядою чорныя...
Штодзённа хмарыцца,
і хмары плаваюць,—
Навала блізка ўжо,
яна разгорнецца.
Скалыхнуліся грозна лясы,
Перуны засвісталі наўсцяж;
Пашчапалася мёртвая сінь,
І маланкі агнём шалясцяць.
А ці гэта навала ідзе,
А ці помста людская гарыць —
Не чакайце на заўтрашні дзень,
Натачыце вастрэй тапары!
Ёсць за морам краіна красы,
Апавітая ў сонечны бляск.
Гэта ваша айчына, браты,
Да яе пракладайце свой шлях.
На яе станавіцеся след,
Каб краіну чужую, сваю,
Каб увесь паднявольны сусвет
Аб’яднаць у Савецкі Саюз.
1930 г.